یلدا، ارزش ثانیه ها برای باهم بودن و به یاد هم بودن

به گزارش خبرنگار مهر در خرم آباد، هر روز تکرار ثانیه ها یادمان را خالی از یادهایی می کند که شاید سنت هایمان از دور دستها برایمان دست تکان دهند و بخواهند یادآوری کنند آنچه از یادمان رخت بر بسته است...

یلدا امروز دیگر حامل پیام با هم بودن و به یاد هم بودن نیست و این اوج بی مهری به سنتی است که قرنها برایمان یادآور یاد عزیزانی بوده و همراه ثانیه های همراهی...

کوچه ها و بازارهای مختلف شهر امروز پر از هیاهوی خرید است و فریاد کاسبها که تو را می خوانند تا از برکت خرید یلدایی تو خانه شان شاد شود و تو هم بی آنکه به شادی او بیاندیشی به شادی کودکانت فکر می کنی که امشب یلدا را باید خوش بگذرانند.

فلسفه این شب رویایی چه زود فراموشمان شده و تنها از این همه یادگاری، آجیل و هندوانه را برداشته ایم تا به جای زینت سفره قلبهایمان سفره خوراکمان را آویز ببندیم.

بوقلمون هایی که قرار است شام شب یلدا شوند هم سر و صدایشان در بازار پیچیده! آنها نگران خوراک شدن نیستند و شاید ساده لوحانه است که بگویم آنها هم مانند من فکر می کنند و دوست دارند برکت سفره های خالی و کم رونق محفلی از یادها شوند.

سیب های قرمز رنگ و پرتقال های تر تمیز یادمان می اندازد که نکند چاشت شب یلدا بی میوه های پاییزی بر مذاقمان خوش نگذرد ولی با خود حتم دارم این میوه های رنگارنگ یادمان نمی اندازه که فلان دخترک یتیم همسایه قلبش برای یک گاز کوچک از آن سیب قرمز تنگ شده است.

یلدا نماد یادهاست، یادهایی برای اندیشیدن و همراهی...یلدا حامل پیام با هم بودن است و برای هم زیستن...

قدیمی ترها سنتی در میان کوچه های شهرم جاری بود و هنوز هم برپایی کم و بیش آن قلبم را جلا می دهد و امیدواری را در ذهنم مرور می کند. آن روزها پسر بچه ها روی بام ها آواز می خواندند و از اهالی خانه های محل شادی طلب می کردند...

"امشو اول قاره، خیر د هونت بواره...نون و پنیر و شیره، کیخوا هونت نمیره...."

این اشعار کوتاه و پر مغز و کودکانه حامل پیام خیر و نیکی است. حامل پیام دوستی و محبت و همراهی...آرزوی عمر طولانی برای اهالی خانه و برکت روز افزون برای سفره خانه...

آن روزها شالهای بلند پسر بچه ها که از پشت بام خانه آویزان می شد پر از نان و آجیل و میوه و غذاهای یلدایی بازمی گشت و اینگونه مردمان لر سفره خود را با همسایه شان تقسیم می کردند و پسرک کوچک دعا می کرد تا روزی خانه و خانواده هر روز پر رونق تر شود.

آری، سالها ماه درشت بلندترین شب سال با دیدن بخشش و کرم این مردمان آرام می گرفت و دوست داشت ثانیه هایش را کش دهد تا سفره های مردم شهر هر کدام پر رونق تر و پر برکت تر شود.

آن روزها رونق سفره ها برکت سفره دیگران بود تا معبود و محبوب ازلی از سنت یلدا لبخند بزند و شادمان دعاهای مخلوقاتش را گوش بدهد و خیر در خانه ها ببارد.

این روزها بازارها پر رونق تر و سفرها پر تر و اما دلها خالی ترند...این روزها همه چیز هست و هیچ چیز انگار نیست. همه هستند و دیده نمی شوند. فقر هست و خدا هست و برکت هم هست ولی یادمان رفته است که همه چیز هست و این ماییم که دیگر مانند آن روزها نیستیم.

یادمان رفته سفره همسایه خالی است و من چانه می زنم که کدام میوه گرانتر است و کدام سفره رنگین تر. یادمان رفته یلدا با طعم شیرین همراهی و همگامی و همدلی رونق دارد.

یادم می آید قبل تر ها شب های یلدا مهمان خانه های مادر بزرگ و پدر بزرگ ها بودیم. پدر بزرگ که حالا از آن بالا مرا نظاره می کند برایم قرآن می خواند. برایم قصه می گفت از کرم آل رسول(ص) از جود و بخشش علی و فاطمه. سوادش قدیمی بود و نوشتنش هم قدیمی...اما حرف هایش شنیدنی بود و شنیدنی...

یلدا نماد ارزش ثانیه هاست. ثانیه هایی که برای طولانی شدنش جشن می گیریم و بیدار می مانیم تا گذرش را لمس کنیم...اما ارزش ثانیه ها به حس دیدن و لمس کردن نیست. ارزش ثانیه ها به با هم بودن و به یاد هم بودن است. یلدا، روزی یلداست که برکت سفره هایمان را تقسیم و بودنمان را در کنار هم و با هم تجربه کنیم.

ایرانیان یلدایی، سفره هایتان پر رونق و قلبهایتان مالامال از برکت یادها باد تا یلدا چون سنتی درخشان بر آسمان هستی تان بتابد و برکت توشه فردایتان شود. یلدا مبارک...

........................................

صدیقه حسینی