نوروز سنتی ایرانی و کهن است که بسیاری از آداب آن با مبانی و دستورات اسلام منافاتی ندارند. برخی از این سنتها که اسلام هم بر آن تأکید کرده، دید و بازدید، احترام به بزرگتر، آشتی کردن و کمک به دیگران هستند که در نوروز نمود بیشتری می یابند.
این سنتها از ارزشهایی هستند که اسلام نیز بر آنها تأکید دارد و اگر به هر مناسبت دیگری هم این اتفاق بیفتد از نظر شرع مطلوب است.
در این میان آنچه موجب می شود معنویت نوروز از بین رفته و یا کمرنگ شود توجه افراطی به تشریفات و تهیه و تدارک جنبه های مادی و ظاهری این سنت است .
در قرآن زنده شدن طبیعت و خاک و درختان نشانه زنده شدن مردگان در قیامت است. همانطور که زمین به ظاهر مرده زنده می شود، انسان هم در قیامت زنده می شود. از این رو همراه با این واقعه طبیعی، ایرانیان مسلمان این دگرگونی در طبیعت و آغاز زندگی را با معنویت قرآن شروع می کنند.
زمانیکه سال نو با قرآن، دعا و یاد خدا آغاز می شود، صفای خاصی به دل انسان می دهد و انسان امیدوار است تا آخر سال اینگونه با دعا و معنویت طلب حاجت کند. این مسئله ناشی از روحیه ایمانی شخص بوده و ضمن اینکه او را به خدا نزدیک می کند، از چنگال مادیات صرف نیز خارج می کند.
اول بهار، در واقع روز شکوفایی طبیعت و نشاط عالم مادی است و می تواند یکی از مهمترین مظاهر الهی باشد که انسان با دیدن این سرسبزی به یاد خدا می افتد و رابطه‌ای معنوی با خداوند برقرار می کند، زیرا نازلترین مرتبه معنوی احساس آرامش است که در مراتب بالاتر آن سیر تکاملی پیدا می کند و در پی رشد و بالندگی انسان، همواره از نفس اماره به نفس مطمئنه و بالاتر ترقی می یابد.
در دعای تحویل سال نو انسان از خداوند تقاضا می کند همانطور که طبیعت تغییر یافته و دگرگون شده است، انسان نیز تحول یافته و تغییر کند و نفس اماره او به نفس مطمئنه و بالاتر ارتقاء یابد.
نظر شما