قلعه "کول رینه" رضوانشهر میهمانان را بسوی خود می خواند

به گزارش خبرنگار مهر در رشت، در شمال قلعه، رودخانه شفارود و در جنوب آن رودخانه ماف جاری است، برای رسیدن به قلعه باید از روستای "وسکه" و "رینه " عبور کرد و به رودخانه شفارود رسید، بعد از گذشتن از رودخانه و طی طریق حدود 500 متر با پای پیاده، دسترسی به قلعه میسر است.

این قلعه شرقی - غربی و از سه جهت دارای شیب است. در ضلع شمال و شمال شرقی قلعه، دیوارهای از سنگ لاشه به صورت خشکه چین به طول 10 متر و به ارتفاع یک متر نمایان است، در ساخت دیوارها از هیچ نوع ملاطی استفاده نشده است.

همچنین در ضلع شمالی، متصل به دیوار، بقایایی از پی اتاقهای با ابعاد مختلف، که احتمالا محل اسکان نگهبان بوده، مشخص است. در ضلع غربی این قلعه بقایایی از دیوارهای دیگر قلعه به طول دو متر و در دو ردیف سنگ چین به چشم می خورد.

از شواهد موجود می توان نتیجه گرفت که این قلعه فقط کاربرد نظامی و امنیتی داشته و یکی از گذرگاه های فرعی منطقه را کنترل می کرده است.

رضوانشهر نام یکی از شهرهای استان گیلان در ایران و مرکز شهرستان رضوانشهر است، براساس سرشماری سال 1385جمعیت رضوانشهر برابر با 12 هزار و 355 نفر بوده‌ است.

نام اصلی رضوانشهر، رَزوَند یا رزونده یا رزوندی (rezvandi) بوده ‌است که بعدها به صورت رضوان‌ ده و رضوانشهر درآمد.

این محل تا سالهای 1300 خورشیدی چندان رونقی نداشت. در دوران انقلاب جنگل، جاده موسوم به شاه‌ عباسی بازسازی و بهره‌ برداری دوباره شد، این جاده با گذر از رضوان‌ ده، گسگرات را به آبادی ساحلی شفارود پیوند می ‌داد.

پیرامون سال 1315 نیز جاده بندر انزلی به آستارا ساخته شد و درست در محل کنونی رضوانشهر جاده شاه‌  عباسی را قطع کرد. چهارراهی که به این ‌صورت پدید آمد محلی شد برای ایست مسافران و حمل بار و بنه آنان و شهرتی پیدا کرد. زمینهای این محل هم‌ اینک نیز با نام چهارراه شهرت دارند.

با گذر زمان چهارشنبه ‌بازار روستای بیگ‌ زاده که در محله تالش‌ دولاب در سه کیلومتری شمال رضوانشهر تشکیل می ‌شد به این چهارراه منتقل و این امر باعث شد این محل به سرعت گسترش یافته به صورت شهرک کنونی درآید.

این شهرستان از شمال به شهرستان تالش و از جنوب به شهرستان ماسال، از غرب به استان اردبیل(شهرستان خلخال ) از شرق به شهرستان انزلی و صومعه سرا محدود است. مساحت این شهرستان 783.5 کیلومتر مربع است.

دیناچال، شفارود و چاکرود مهمترین رودخانه های رضوانشهر است

این شهرستان از نظر ناهمواری به دو منطقه کوهستانی و جلگه ای تقسیم می شود، تقریبا همه رودخانه های شهرستان از منطقه کوهستانی به جلگه سرازیر می شود که مهمترین آنها رودخانه دیناچال، شفارود و چاکرود است.

شهرستان رضوانشهر در سال 76 از شهرستان تالش منتزع  و مستقل شد که دو بخش مرکزی و پرده سر و چهار دهستان، دیناچال، ییلاقی ارده، خوشابر، گیل دولاب است و 110 آبادی دارد  که از این تعداد 12 آبادی خالی از سکنه است. مرکز این شهرستان، شهر رضوانشهر است.

زبانهای رایج در این شهرستان شامل زبان تالشی و گیلکی است که زبان تالشی در منطقه کوهستانی تکلم می شود و اهالی آن پیرو مذهب تسنن هستند و زبان منطقه جلگه، گیلکی است و اهالی آن پیرو مذهب تشیع اند.

اقتصاد این شهرستان متکی بر کشاورزی و دامداری است، مهمترین محصولات کشاورزی آن برنج، گندم، جو وذرت است که به صورت سنتی و نیمه سنتی کشت می شود، ازدیگر فعالیتهای رایج در منطقه می توان به باغداری، تکثیر گیاهان دارویی وزینتی وپرورش ماهیان سرد آبی، گرم آبی و خاویاری به زنبور داری و پرورش کرم ابریشم و توتون کاری اشاره کرد.

از نظر صنایع می توان کارخانه چوب و کاغذ ایران چوکا که مهمترین کارخانه چوب در سطح خاور میانه است را نام برد.

آبشار ویسادار در رضوانشهر واقع شده است

از جاذبه های طبیعی شهرستان رضوانشهر می توان به پارک جنگلی دکتر درستکار، آبشار ویسادار، مجتمع ساحلی تازه آباد، مجتمع ساحلی پره سر و ییلاقات نام برد.

همچنین اسپبه مزگت یا سفید مسجد با قدمتی بیش از هزار سال (دنیا چالی)، گورستان باستانی وسکه و میانرود، پل آجری پونل و بازارهای هفتگی چهارشنبه بازار رضوانشهر و سه شنبه بازار پره سر از جاذبه های فرهنگی، تاریخی این شهرستان است.

جمعیت شهرستان رضوانشهر طبق سر شماری سال 85  بیش از 64 هزار نفر است.

این شهرستان همانند بسیاری از مناطق ایران پتانسیل جذب طبیعت گردان را دارد و این امر مستلزم ایجاد زیرساختها و معرفی این اماکن به گردشگران داخلی و خارجی است.