به گزارش خبرنگار مهر، اکران فیلم سینمایی "پوپک و مش ماشاالله" به کارگردانی فرزاد موتمن فیلمسازی که نامش با تجربه‌های متفاوتی در روایت و ساختار سینمایی مانند "هفت پرده"، "شبهای روشن" و "صداها" گره خورده موجی از مخالفت‌ها درباره این کارگردان به راه انداخته است.
گروهی او را متهم می‌کنند که جذب سینمای عامه‌پسند شده تا در این آشفته بازار منفعت مالی به دست بیاورد.( مگر بیشتر ما برای به دست آوردن شرایط مالی بهتر از ایده‌آل‌هایمان فاصله نمی‌گیریم؟) اما واقعیت این است که ساخته شدن "پوپک و مش ماشاالله" چیزی از ارزشهای فرزاد موتمن به عنوان کارگردانی بادانش در حوزه سینما کم نمی‌کند. موتمن خواسته تجربه کند و هیچ فیلمسازی را نباید محدود به ژانر و موضوع خاصی کرد.
از طرفی شرایط فیلمسازانی مانند موتمن در این سرزمین چندان ساده نیست. موتمن نه مانند کارگردانهایی است که محبوبیت بین‌المللی داشته باشند تا برای جشنواره‌ها و مخاطب خارجی فیلم بسازد، تحسین شود و دیدن نشدن در سینمای ایران را با جایزه‌های بین‌المللی و فرصت فیلمسازی در آن سوی آبها جبران کند ،نه فیلمساز محبوب تهیه‌کنندگان سینمای عامه پسند است که هر سال پشت دوربین چند فیلم قرار بگیرد.
فرزاد موتمن یک فیلمساز حرفه‌ای است، کارگردانی که از راه فیلمسازی زندگی‌اش را می‌گذراند و طبیعی است که او هم مانند همه ما گاهی ایده‌آل‌هایش را زیر پا بگذارد و در مسیری خلاف استعداد، توانایی و نگاه سینمایی‌اش حرکت کند. در حالی که بسیاری از کارگردانهایی که توانایی‌هایی به مراتب محدودتر از موتمن دارند از طریق شناسایی راز و رمزهای جشنواره‌های درجه دو و سه منطقه‌ای فیلمسازی را به حرفه‌ای سودآور تبدیل کرده‌اند.
اما موتمن در فضای پرفراز و نشیب سینمای ایران فیلمهایی ساخته که بعضی به سرنوشتهای غمباری دچار شده‌اند. "هفت پرده" اکران عمومی نشده، "صداها" اکران محدود داشته و وضعیت نمایش "جعبه موسیقی" در هاله‌ای از ابهام است. برای چنین کارگردان مستقلی که نه وابسته به جریانی خاص است تا از موهبتهای چنین وابستگی‌هایی استفاده کند و نه برای مخاطب فرنگی فیلم می‌سازد راه آمدن با قواعد نوشته شده و نانوشته سینمای بدنه ایران بهترین راه حل بقا است.
موتمن بیشتر از همه ما که بعضی فیلمهایش را دوست داریم به اعتبار حرفه‌ای می‌اندیشد و دوست دارد "شبهای روشن" و "صداها" بسازد، اما چه کسی تضمین می‌کند تهیه‌کننده‌ای برای این جنس فیلمها پیدا شود؟ حتی اگر تهیه‌کننده‌ای خطر کند و در این فضا که "اخراجی‌ها" و "چارچنگولی" می‌فروشد "صداها" بسازد چه کسی از این سینما حمایت می‌کند؟
موتمن مانند هر فیلمساز مستقلی باید در این فضا کار کند گاهی به تلویزیون برود و گاهی در سینما فیلم پرفروش و عامه‌پسند بسازد. سرنوشت کارگردانهای مستقل دیگر هم بهتر از این نیست. پرویز شهبازی، واروژ کریم مسیحی و... تا زمانی که فضای سینمای ایران به این شکل است و تا زمانی که فیلمسازان مستقل باید بهای گرایش وعقیده‌شان را بپردازند نمی‌توان انتظار دیگری داشت.
فرزاد موتمن به عنوان بخشی از این فضا در شکل‌گیری مسیر فیلمسازی‌اش سهم دارد و نه بیش از این. فیلمسازان مستقل سرنوشتی محتوم در این سرزمین دارند، یا باید حامیان قدرتمند بیابد یا دل به تهیه‌کنندگان بخش خصوصی بسپارند یا عطای فیلمسازی را به لقایش ببخشند. به حافظه‌تان رجوع کنید، نمونه‌ها بسیارند. فرزاد موتمن می‌خواهد از دل این فضا و شرایط راهی به سینمای محبوبش باز کند و این کار سختی است.
نظر شما