دردهای عراق؛ از دیکتاتوری تا اشغال

به گزارش خبرگزاری مهر، واشنگتن پست در گزارشی به خاطرات دو عکاس خبری شبکه آسوشیتدپرس درباره جنگ عراق که یکی از آنها شیعه بوده و دیگری سنی همزمان با عقب نشینی نیروهای آمریکایی از این کشور پرداخت.

"فارس القیسی" 47 ساله که سنی است و دارای دو دختر و یک پسر می باشد، به مدت 9 سال در ارتش عراق خدمت کرده و در زمان جنگ 8 ساله این کشور علیه ایران حضور داشته است. وی دو ماه پس از سقوط حکومت "صدام حسین" به استخدام شبکه خبری آسوشیتدپرس درآمد.

وی می گوید: در طول دوران حکومت صدام حسین بسیار رنج کشیدم زیرا سه برادر خود را در جنگ علیه ایران از دست دادم، اما سقوط رئیس جمهوری سابق این کشور برایم تکان دهنده است. زمانی که جنگ داخلی در سال 2006 آغاز شد، همه چیز تغییر یافت.

فارس القیسی خاطرات خود را اینگونه توصیف می کند: در آوریل 2006، همسرم با من تماس گرفت و گفت که یادداشتی را در باغچه منزلمان پیدا کرده که در آن تهدید به مرگ شده بودم. بنابراین اعضای خانواده خود را به موصل در شمال عراق بردم. به مدت 20 روز در آنجا زندگی کردیم، خواستم کارم را رها کنم اما پس از مدتی تصمیم گرفتم که خانواده خود را به خارج از عراق برده و به حرفه خود ادامه دهم.

آپارتمانی را در دمشق اجاره کردم و خانواده ام مجبور به زندگی بدون من بودند. به بغداد بازگشتم و از منطقه شیعه نشین ریسافا گزارش تهیه می کردم.

من همچنین درباره درگیری میان آمریکایی ها و جیش المهدی در شهر نجف گزارش تهیه می کردم که از سوی افرادی ناشناس بازداشت شدم و ساعتهای طولانی از من به اتهام جاسوسی بازجویی شد.

همچنین پس از فیلمبرداری از سرقتی در بانک توسط 9 فردی که نقاب بر چهره خود داشتند، ربوده شدم. دستیار من تصور می کرد که آنها ما را خواهند کشت. ما را به محلی متروک منتقل کردند.

فارس القیسی در ادامه خاطرات خود می گوید: برای من، زندگی درعراق در دوران دیکتاتوری صدام حسین و در زمان اشغال این کشور توسط نیروهای آمریکایی کاملا دشوار بود.

وی افزود: خانواده ام در سال 2008 به عراق بازگشتند اما سال گذشته تصمیم گرفتم که از این کشور برای همیشه خارج شوم. می خواهم فزندانم آینده ای متفاوت داشته باشند.

عکاس دیگر شبکه تلویزیونی آسوشیتدپرس به نام "علی جبار" 28 ساله در شهرک صدر بزرگ شد. در زمان سقوط حکومت صدام در سال 2003 برای حمایت از خانواده خود خیاطی می کرد. در سال 2004 در شبکه تلویزیونی آسوشیتد پرس استخدام شد.

وی در خاطرات زندگی خود از جنگ عراق می گوید: ما بسیار فقیر بودیم، حتی یک دستگاه تلویزیون را پیش از جنگ نداشتیم و پس از سقوط حکومت صدام اوضاع زندگی ما بهتر شد، در یک شرکت خارجی کار کردم و حقوق ماهانه ای را دریافت می کردم، اتوموبیلی خریدم، در سال 2004 ازدواج کردم و صاحب دو فرزند شدم.

علی جبار به واشنگتن پست گفت: ما هنوز هم از آنچه که برای کشورمان پس از اشغال عراق توسط نیروهای آمریکایی روی داده است، شوک زده ایم. با اشغال این کشور، خسارات زیادی به دولت عراق وارد شد، مردم به کشتار یکدیگر پرداختند و بدون هیچ دلیلی خودشان را منفجر می کردند.

علی جبار می گوید: بمب ها در اقصی نقاط مختلف عراق منفجر می شدند و هر فردی از جمله روزنامه نگاران، افراد پلیس، سربازان، کارگردان ساختمان و غیرنظامیان مورد هدف قرار می گرفتند. هرج و مرج و اختلافات فرقه ای در کشور گسترش یافت.

وی افزود: شاهد حملات بسیاری در عراق بودم. پسرعموی خود را در ماه آوریل در نماز جمعه در شهرک صدر از دست دادم. در چندین حمله خویشاوندانم مجروح شدند. دختر پنج ساله ام را به مهد کودکی در شهرک صدر فرستادم، احتمال ریزش ساختمان آن وجود داشت و هیچ آب آشامیدنی در آن ساختمان نبود. در یک کلاس حدود 100 کودک حضور داشتند که نیمی از آنها کف زمین نشسته بودند و آب فاضلاب در خیابانهای اطراف مدرسه جاری بود.