به گزارش خبرگزاری مهر،"آلکساندر ترنتیف" در مقاله ای در مجله "اودناکو" می نویسد: در آستانه اجلاس سران ناتو، دیمیتری مدودف رئیس جمهوری روسیه طرفدار پر و پا قرص غرب محسوب می شد که حاضر بود در راه انعقاد پیمان هر چند مبهم و ناپایدار با غرب به فداکاری‌‌های زیادی تن دهد. یکی از نمونه‌‌های بارز این رفتار امتناع از فروش سامانه‌‌های ضد هوایی روسی به ایران است. ولی رفتار وی بعد از بازگشت از لیسبون دستخوش تغییرات جدی شد. رئیس جمهور در سخنان خود در برابر پارلمان با لحنی شدیدی که به لحن همیشگی ولادیمیر پوتین شباهت داشت، به شرکای غربی هشدار داد که اگر آنها طرح پدافند ضد موشکی مشترک را اجرا نکنند، روسیه از سیاست نوسازی روابط با غرب دست خواهد کشید.
لیبرال‌های طرفدار مدودف امیدوار بودند که شرکای غربی با ابراز موافقت با ساخت سامانه مشترک پدافند ضد موشکی به این جناح سیاسی روسی کمک کنند. مدودف هم امیدوار بود که اجلاس لیسبون به پیروزی بزرگ سیاسی او تبدیل شود. ولی چنین نشد. رهبران ناتو در پرتغال فقط به ابراز دوستی و مودت بسنده کردند. ادعاهایی که طرفین در مذاکرات درباره پدافند ضد موشکی به "پیشرفت تاریخی" دست یافته‌اند، به علت عدم سازگاری با واقعیت فقط می‌‌توانست هیئت نمایندگی روسیه را ناراحت بکند.
اعضای ناتو پیشنهادهای روسیه را در مذاکرات درباره این سامانه قبول نکردند و با لحنی ملایم به مسکو فهماندند که در آینده قابل پیش بینی هیچ گونه همکاری تنگاتنگ و ادغام توان نظامی روسیه و ناتو صورت نخواهد گرفت.
"آلکسی آرباتف" رئیس مرکز امنیت بین المللی مؤسسه اقتصاد جهانی و روابط بین الملل می گوید: باید درک کرد که سامانه مشترک پدافند ضد موشکی می‌‌تواند تنها در صورتی ساخته شود که کشورهایی شرکت کننده همپیمان نزدیک باشند. فعلاً حتی اعضای ناتو سامانه ضد موشکی مشترک ندارند و لذا بحث درباره اینکه آمریکا و روسیه این طرح مشترک را اجرا خواهند کرد، چیزی جز باد هوا نیست.
نظر شما