به گزارش خبرنگار مهر، خانواده سینایی به بهانه برگزاری نمایشگاه گروهی در نشست مطبوعاتی که عصر روز گذشته، 19 دی در نگارخانه راه ابریشم برگزار شد، درباره آثارشان صحبت کردند.
خسرو سینایی، فیلمساز که انتظار می‌رفت سخنان ابتدایی را بگوید از یاسمین سینایی، مجسمه‌ساز خواست به عنوان کوچک‌ترین فرد حاضر در جمع سخن بگوید تا شخصیت مستقل هریک از افراد حفظ شود و به قول خودش نسل جوان این خانواده زیر سایه پدر و مادر قرار نگیرند.
یاسمین سینایی نیز با اشاره به این مسئله گفت: وقتی ایده برگزاری نمایشگاه مطرح شد، می‌خواستیم تعداد کمتری از خانواده یعنی تنها جوانان در آن شرکت کنند ولی بعدا تصمیم گرفتیم همگی، آثارمان را نشان دهیم. شاید الان که خانواده سینایی از نسل‌های مختلفی تشکیل شده است، برگزاری نمایشگاه برای بچه‌های ما که جوان هستند، خیلی ترسناک نباشد اما برای ما که نسل اول بچه‌ها بودیم و در آن زمان ببیشتر به اساتید پر و بال می‌دادند، ایجاد یک اثر هنری خیلی سخت بود.
وی همچنین در مورد اثرش توضیح داد: مجسمه من در امتداد همان کارهای قبلی است که فرشته سیاه نام دارد. از یک طرف می‌توان آن را یک سلف پرتره دانست و از طرف دیگر این مجسمه به خاطر فیلم پدرم با نام "آواز سکوت" ساخته شد که من و سمیرا (خواهر یاسمین سینایی) در آن بازی کرده بودیم و دوست داشتم موضوع فیلم را دورباره مطرح کنم.
یاسمین سینایی با اشاره به اینکه نمایشگاه انفرادی وی با عنوان "فرشته‌های سیاه" اولین نمایشگاه جدی‌اش بوده است، اظهار کرد: به عنوان مجسمه‌ساز دوست داشتم این راه را ادامه دهم و برای همین اثر ارائه شده در این نمایشگاه در امتداد همان آثار است.
همیشه دنبال معاصر بودنم
فرح اصولی، نقاش در ادامه نشست با بیان اینکه ایده اصلی برگزاری چنین نمایشگاهی به کیانوش قوی‌دل برمی‌گردد، گفت: چون نگارخانه راه ابریشم بسیار حرفه‌ای است و آثار را در بهترین سطح ارائه می‌کند، با علاقه، این فکر را پذیرفتیم اما به دلیل مشغله کاری، زمان آن را کنسل کردیم منتهی این‌بار مدیر نگارخانه گفت که نمایشگاه را کنسل نمی‌کند و برای همین مجبور شدیم کارهایمان را آماده کنیم.
این نقاش با اظهار امیدواری از اینکه چنین کاری، شروعی برای برپایی نمایشگاه‌های خانوادگی آنها در ایران و خارج از کشور باشد، گفت: ویژگی گروه ما این است که همیشه با یکدیگر کار کرده‌ایم. اگر خسرو سینایی فیلمی می‌ساخت که انمیشن یا عروسکی بود، عروسک‌های آن را گیزلا سینایی می‌ساخت یا من طراحی گرافیک، پوستر، منشی صحنه و عکاسی طرح را برعهده داشتم. دخترها هم در فیلم‌ها بازی می کردند.
وی افزود: خود این همکاری مشترک ما را به یک فضای هنرمندانه برد که به نقد و بررسی نزدیک شویم و به یک نقطه مشترک برسیم.
اصولی در مورد کار مشترک خود و گیزلا سینایی در این نمایشگاه ابراز کرد:چند سال قبل یک موسسه تبادل فرهنگی در بوستن از ما خواست یک کار مشترک انجام دهیم. در دو تابلو یک مادر با یک فرشته نشسته‌اند که اسم آن را از شعرهای مولانا با مضمون "در آن جهان که منم" انتخاب کردیم.
وی در مورد کارهای اخیرش که در آنها اسلحه، چاقو و...وجود دارد، گفت: هنرمند اگر بخواهد یا نخواهد آینه جامعه است اما این خشنوت تنها ییرامون ما نیست بلکه در کشورهای مختلف جنگ وجود دارد و از دید من فرقی نمی‌کند جنگ در کجا باشد چون فکر می‌کنم نتیجه آن بی‌حاصل است. مردها جنگ را راه می‌اندازند و زن‌ها رنج می‌کشند. من دوست داشتم این مسائل را به عنوان یک زن در تابلوهایم مطرح کنم.
این نقاش افزود: 11 تابلویی که در این نمایشگاه نمایش داده‌ام اکرلیک روی بوم هستند که از چند سال قبل آنها را شروع کرده بودم اما آنها را رها کرده و دوباره برای نمایشگاه، تصمیم گرفتم همان کارها را ادامه دهم. درست است که از هنرهای سنتی یا نگارگری در کارهایم استفاده می‌کنم اما همیشه دنبال معاصر بودن هستم و تنها از سنت برداشت می‌کنم.
اصولی با اشاره به اینکه تابلوهایش توصیف شخصی وی از موقعیت‌اش هستند، عنوان کرد: ما در دوره‌ای مشغول فعالیت هنری بودیم که فضا هنرهای تجسمی مانند موزه‌ها یا نگارخانه‌ها بسته بودند. با اینهمه به خاطر اعتقادی که به هنر داشتیم پافشاری کردیم تا اینکه هنرمان به معاشی که باید می‌داشتیم، تبدیل شد. ما هیچوقت برخلاف اعتقادی که داشتیم، عمل نکردیم.
وی در این مورد به ذکر مثالی پرداخت: خسرو سینایی سلطان فیلم‌های توقیفی است ولی هیمشه سعی کرده آنچه را که به نظرش دست می‌آید، بسازد. با اینکه سرمایه فیلم‌هایش از بین رفت اما ما همه سختی‌ها را تحمل کردیم تا به اینجا رسیدیم. حتی خانه خودمان را روی اولین فیلمش سرمایه‌گذاری کردیم که تمام سرمایه نابود شد.
تولد دوباره
گیزلا سینایی، نقاش مجارستانی هم گفت: از بچگی در یک خانواده هنری بزرگ شدم و همیشه آروز داشتم که همسرم هنری باشد و به این هدف رسیدم. به سرزمینی (ایران) آمدم که خیلی برایم جذاب است و ناخودآگاه بچه‌هایمان در هنر بزرگ شدند.
وی نیز همچون اصولی در مورد همکاری این خانواده با یکدیگر اشاره کرد: یادم است دخترانم (یاسمین و سمیرا سینایی) از چهار یا پنچ سالگی در فیلم‌های پدرشان بازی می‌کردند. هر کدام از ما به نوعی در کار هم همکاری می‌کردیم و گاهی بحث‌هایی در این میان صورت می‌گرفت.
گیزلا سینایی افزود: این نمایشگاه مثل یک تولد دوباره است. تجربه گروه دنا که با همکاری من و فرح اصولی شکل گرفت، نشان داد وقتی گروهی ایجاد می‌شود، می‌تواند نتیجه‌بخش باشد.
به گفته وی ایده خانواده سینایی در ابتدا این بود که همه آثار با موضوع خانواده خلق شوند اما به خاطر مشغله‌های کاری هریک از اعضا، دغدغه‌های شخصی خود را نمایش دادند.
این نقاش همچنین در مورد آثاری که به معرض دید عموم گذاشته است، ابراز کرد: یکی از تابلوهای من "مادر" نام دارد و در آن هریک از اعضای خانواده به تصویر کشیده شده‌اند. چند تابلو هم از مجموعه سفر نمایش داده‌ام که اشاره به خودم است. اینکه دو مملکت دارم و به هر دوی آنها احساس تعلق می‌کنم.
وی درباره یکی از آثارش با عنوان "لباس طلسمی" که یپراهنی را با نوشته‌هایی روی طناب آویزان کرده است، توضیح داد: این کار از مجموعه "سفرنامه" است. 40 سال است که میان ایران و مجارستان در سفر هستم و در این فاصله نامه‌هایی از خانواده‌ا‌م دریافت می‌کردم که تصمیم گرفتم آنها را روی لباس بنویسم. به نوعی این کار از این ایده شکل گرفت که مسلمانان برای ایمن شدن خود، آیه‌هایی از قرآن را روی پیراهنشان می‌نوشتند.
خالی زندگی نکردیم
خسرو سینایی، فیلمساز در بخش دیگری از این نشست با تشکر از مدیر نگارخانه راه ابریشم گفت: من از مدیر این نگارخانه متشکرم چون در مملکتمان افرادی که ایده‌های تازه دارند، کم هستند. ما به افرادی با نگاه‌های خاص که تلنگر فرهنگی می‌زنند، نیاز داریم چون احساس می‌کنم به فعالیت‌های فرهنگی در کشورمان نیاز داریم.
خسور سینایی در مورد خانواده‌های هنری توضیح داد: همیشه دوست داشتم در مورد زندگی هنرمندان دیگر جستجو کنم. در 90 درصد موارد شاهد بودم اگر پدری هنرمند بود، همه اعضای خانواده به نوعی در سایه قرار گرفته‌اند مثل یوهان سباستین باخ که دارای چهار فرزند آهنگساز بود ولی همه باخ بزرگ را می‌شناسند.
وی ادامه داد: یکی از نگرانی‌های بزرگ خانواده ما این بود که استعداد فرزندانمان زیر سایه پدر و مادرشان گم نشود. خیلی از فرزندان سینماگران وارد این رشته می‌‌شوند، در مورد سمیرا و یاسمین نیز این مسئله صدق کرد و در سن‌های دو، 14 و 17 سالگی در فیلم‌هایم بازی کردند اما از لحظه‌‌ای که به مرحله رشد رسیدند و توانستند مستقل فکر کنند، من، گیزلا سینایی و فرح اصولی فکر کردیم آنها راه خودشان را انتخاب کنند.
این فیلمساز در توضیح بیشستر گفت: در خیلی از خانواده‌ها گاهی همه افراد جمع شده‌اند که یک نفر بزرگ شود مثل باخ. من شخصا این مسئله را نمی‌پسندم. معتقدم هریک از این افراد به عنوان یک انسان باید امکان شکوفایی داشته باشند و خارج از سایه خانواده دیده شوند. برای همین این فکر نقطه عطف برگزاری نمایشگاه بود.
وی نیز در مورد همکاری اعضای این خانواده عنوان کرد: بچه‌های ما از صبح تا غروب در خانواده‌ای بزرگ شدند که با هنر سروکار داشت. اگر گیزلا تابلویی می‌کشید و من را به هیچان می‌آورد، هر روز روند ادامه آن را دنبال می‌کردم و احساس خودم را می‌گفتم اما اگر از اثر خوشم نمی‌آمد با سکوت بیرون می‌رفتم.
خسرو سینایی ادامه داد: یک نکته همیشه در زندگی ما وجود داشت. اینکه هیچوقت خالی زندگی نکردیم و سعی کردیم آن را پر کنیم. واقعیت این است تا آنجا که به کارمان مربوط می‌شد، با یکدیگر تعارف نداشتیم. ممکن بود ملاحظاتی می‌کردیم اما حرفمان را می‌زدیم.
وی سپس به روند زندگی خود در طول این سال‌ها اشاره کرد: یک زمانی با یک شاعر معروف که اعتیاد داشت، سر و کار داشتم. آن موقع 17 ساله بودم. به خودم گفتم هنر برای زیباتر شدن است یا اینکه خودمان را تخریب می‌کنیم که هنر بیافرینیم؟ بعد به این نتیجه رسیدم که هرگز نمی‌دانی وقتی پا به هنر می‌گذاری به اوج می‌رسی یا نه؟ اما می‌توانی با هنر زیباتر زندگی کنی. این همان چیزی بود که در خانواده ما وجود داشت.
خسرو سینایی افزود: هنر مانند ملاتی بوده است که همه افراد خانواده ما را بهم پیوند داده است. حتی پیش آمده بود که اگر معضلی در خانواده بوجود می‌آمد، یک بحث هنری می‌توانست دوباره ما را به هم نزدیک کند.
وی در مورد اثری که در نمایشگاه ارائه کرده است، توضیح داد: معمولا در خانواده ما رسم است که همسرانم تصمیم می‌گیرند و بعد به من ابلاغ می‌کنند. اول تصمیم گرفتم سه فیلم کوتاه که در مورد گیزلا سینایی، فرح اصولی (میان سایه و نور) و سمیرا و یاسمین سینایی (آوازهای سکوت) است، نمایش دهم اما گیزلا و فرح گفتند که فیلم "شرح حال" چون به ویدیوآرت نزدیک‌تر است بیشتر به فضای نمایشگاه می‌خورد.
خسرو سینایی همچنین در مورد سمیرا سینایی گفت: من معتقدم او می‌توانست در بازیگری موفق‌تر باشد. شاید در مورد او تصمیم خانواده خیلی درست نبود چون ما به سمیرا پیشنهاد کردیم در دانشگاه رشته طراحی صحنه و لباس بخواند و در کنار آن اگر نقش مناسبی وجود داشت بازی کند اما تا امروز نقشی که قابلیت‌های او را داشته باشد، ندیده‌ام و به همین دلیل او این روزها بیشتر به performance می‌پردازد.
گیزلا سینایی نیز در مورد ویدیوآرت سمیرا سینایی به دلیل اینکه خودش در نشست حضور نداشت، توضیج داد: کار او "پرچم‌های دو وطنم" نام دارد چون پرچم ایران و مجارستان از سه رنگ سبز، سفید و قرمز تشکیل شده است اما ترتیب رنگ‌ها برعکس هم هستند و این مسئله فکر او را درگیر کرده بود.
وی افزود: جالب است که وقتی این اثر در مجارستان نشان داده شد، مردم آنجا اشک ریختند و در این نمایشگاه، ایرانی‌هایی که ویدیوآرت را دیدند، خودشان را به کار نزدیک می‌بینند. سمیرا دو سال است که در مجارستان زندگی می‌کند و دو فیلم کوتاه ساخته است و الان هم مشغول ساخت فیلمی برای تلویزیون آنجا است.
همچنین فرح اصولی درباره سام و آلما سینایی که با عکس و نقاشی در این نمایشگاه شرکت کرده ولی در نشست حضور نداشتند، توضیح داد: پسرم به نوعی عصیانگر خانواده است چون راه هنر را پیش نگرفت و در رشته برق درس می‌خواند. با اینهمه از او خواستیم برای نمایشگاه آثارش را بفرستد چون عکاسی می‌کند. اما دخترم در رشته نقاشی به تحصیل می‌پردازد و از شرکت در این نمایشگاه استقبال کرد.
یاسمین سینایی در مورد آثار مسیح سینایی به عنوان فرزندش اظهار کرد: او از بچگی عاشق موسیقی، فیلم و.. بود. به نوعی دستیار من محسوب می‌شد. آرزوی بزرگ او سینما است و برای همین همواره تشویقش کرده‌ام. با اینکه در سن 17 سالگی به مجارستان رفته و به خاطر دوری از خانواده شروع سختی داشته است اما رشته‌اش را دوست دارد و ویدیوآرتی که در نمایشگاه ارائه کرده بود، در دانشگاه نمره خوبی گرفت.
آناهیتا قبائیان، مدیر نگارخانه راه ابریشم در بخشی از این نشست اظهار کرد: برگزاری این نمایشگاه ایده‌ای بود که سال‌ها است در مورد آن صحبت می‌کنیم. برای من مهم است فضایم را در اختیار هنرمندانی قرار دهم که می‌‌خواهند صحبت کنند. نمایشگاه حساس و زیبایی برگزار شده است و من قلبا آن را دوست دارم.
وی افزود: این نمایشگاه مربوط به چند نسل است و اینکه هر کدام از آثار رد پای زمان دارند و از روزهایی صحبت می‌کنند که معاصر هستند. هنرمند همیشه از زمان خودش صحبت می‌کند و این نمایشگاه به بهترین وجه این وظیفه را انجام داده است.
نظر شما