به گزارش خبرنگار مهر نشست " پیشینه دانش پزشکی ایرانیان در شاهنامه" دیروز یکشنبه 19 دی با حضور محمدحسین توسی وند موسس و رئیس بنیاد فرودسی و پریسا سیمین مهر در سرای اهل قلم برگزار شد. در ابتدای این برنامه پریسا سیمین مهر به نقالی داستانهای شاهنامه پرداخت.
در ادامه این نشست محمدحسین توسی وند رئیس بنیاد فردوسی گفت: ما ایرانیان به علت یورشهایی که در طول تاریخ به ما شده است به اجانب و خارجی ها بسیار احترام می‌گذاریم و آنها را بالاتر از خود می‌پنداریم در حالیکه اگر در تاریخ و هویت خود به جستجو بپردازیم به این مهم خواهیم رسید که دیگران از ما بهتر و بالاتر نیستند.
وی گفت: تاثیر بزرگی که پزشکی ایرانیان در دوران کهن بر علم پزشکی جهان داشته است انکارناپذیر است. فردوسی در شاهنامه به بسیاری از قابلیتها و توانایی های علم طب در ایران اشاره کرده است. این تواناییها متعلق به دوران ماقبل تاریخ است که اروپاییان این دوره را اسطوره ای می‌نامند. اروپا سرآغاز تاریخ خود را ازیونان باستان می‌داند در حالیکه اقوام هند و آریایی پیشتر دارای تمدن و علم پزشکی بودند.
رئیس بنیاد فرودسی افزود: پزشکی در ایران باستان با واژه هایی چون سینا و سیمرغ معرفی می‌شده است. اولین بار در زمان جمشید جم لباس دوخته شد، حمام کردن رایج شد و اصناف به وجود آمدند. جمشید به مردم گفت برای سلامتی خود از علم پزشکی بهره ببرند. طبق اشعار شاهنامه سنت عید نوروز نیز از زمان جمشید به جا مانده است. جمشید بعدها مغرور شد و ادعای خدایی کرد و جالب است که این غرور به خاطر مسائل پزشکی بوده است و در شاهنامه دراین باره به "دارو و درمان" تعبیر شده است.
توسی وند گفت: به گفته فرودسی در ایران باستان از تلفیق می و علف بنگ برای بیهوشی بیمار استفاده می‌شده است. در یکی از سخنرانی هایی که در برلین داشتم به پزشکان آلمانی ثابت کردم که سزارین همان زایمان رستمی است که پزشکان ایرانی در دوران باستان از آن در شرایط خاصی برای به دنیا آوردن نوزادان بهره می‌گرفتند. فردوسی در این باره در بخشی از شاهنامه دارد که: "ز پهلوی او بچه بیرون کند". اروپاییان در کتابی متعلق به سال 1700 میلادی اشتباها زایمان رستمی را سزارین عنوان کرده و آن را از دستاوردهای پزشکی خود دانسته اند.
این پزشک گفت: فردوسی پیشینه علم پزشکی ایرانیان را از زمانی که اروپاییان در غار و جنگل زندگی می‌کردند در شاهنامه آورده است. به گواه اوستا فریدون اولین پزشک ایرانی است اما فارسیان هند "سینای پزشک" را اولین درمانگر ایرانی می‌دانند و از او به نام سیمرغ تعبیر کرده اند. سیمرغ همان دانای حکیم ایرانیان است.
وی گفت: در دوران کهن ایرانیان از تریاک یا مورفین برای تسکین درد استفاده می‌کرده‌اند است و جالب است بقراط که پزشکان باید به سوگندنامه ای به نام او وفادار باشند بسیاری از مطالب رساله های خود را از دانش پزشکان ایرانی وام گرفته است. به گفته فرودسی رنگ رخسار، مشکلات داخلی، بیهوشی، زبان، ادرار و بیماریهای روحی و روانی از مسائلی بوده است که طبیبان ایرانی در درمان بیماران به آنها مبادرت داشته اند.
توسی وند گفت: در دوران کهن به خصوص در زمان شکوفایی تمدن اسلامی، ایرانیان در پزشکی سرآمد جهان بودند. یکی از نمونه های این موضوع چند پزشک ایرانی زرتشتی هستند که خداوند به آنها الهام کرد تا برای ولادت و زایمان حضرت مسیح(ع) به اورشلیم بروند. جالب است که مزار این پزشکان که باعث افتخار ایرانیان هستند، امروز نزد بسیاری از ایرانیان مهجور و ناشناس است.
نظر شما