خبرگزاری مهر - گروه دین و اندیشه: نسبت دین و رسانه، دیرینه و وثیق است زیرا تا کنون از یک سو دین اساسی‌ترین بنیاد و خمیرمایه فرهنگ است و از سوی دیگر فرهنگ به وسیله رسانه انسجام یافته و از نسلی به نسل دیگر انتقال می یابد. نسبت دین و رسانه دست کم از اهم مباحث علوم اجتماعی است که پرداختن به آن اهیمت دارد. اما همه مباحث در نگرش فلسفی و ذات انگار خلاصه نمیشوند.
مباحث عدیدهای در دو مبحث دین و رسانه وجود دارند از جمله: آیا رسانهها ظرفیت انتقال پیام دینی را دارند؟ رسانه دینی چیست؟ دین رسانهای چیست؟ آیا دین میتواند رسانهای شود؟ رسانه دین چه الزامات و پیامدهای دارد؟ کدامین ابعاد دین ظرفیت رسانهای شدن را دارند؟ در صورت انعکاس پیامهای دینی در رسانه چه پیامدهای ناخواستهای ممکن است بروز پیدا کند؟ تصویری شدن مفاهیم انتزاعی دین چه پیامدهایی دارد؟ رسانهها چه میزان و به چه نسبت ظرفیت اتصاص وقت به موضوعات دینی را دارند؟ رسانههای سنتی از قبیل منبر در جامعه جدید چه جایگاهی دارند و چه نسبتی با رسانه مدرن برقرار میکنند ؟
این فصلنامه که به منظور اهمیت جایگاه شناخت دین و نظریه پردازی در حوزههای تخصصی دین، رسانه و هنر و تولید ادبیات بومی و توجه به مطالعات تطبیقی و بین رشتهای در این باره منتشر میشود.
حضور رسانه منبر در رادیو و تلویزیون کاری از سید سجاد مدنی مبارکه، دین و سرگرمی رسانهای به قلم دکتر حسین شرف الدین، ضوابط شفاف و غیر شفاف در تولید برنامههای دینی تلویزیون ایران از دکتر مهدی منتظر قائم و بشیر معتمدی، رادیو و مدل آیینی در توسعه ارتباطات دینی: مطالعه موردی شبکه معرف صدا تحقیقی از دکتر ناصر باهنر و علی جعفری، ضرورت ابداع ژانرهای مذهبی جدید تلویزیونی نوشته دکتر اصغر فهیمیفر و زیبایی شناسی تلویزیون، نظریه فیلم دینی از سید حمید میرخندان (مشکات) آورده شده است.
درآخر خلاصه مقالات به زبان عربی و انگلیسی آمده است.
نظر شما