رسول نجفیان بازیگر و پژوهشگر تئاتر و سینما در گفت‌وگو با خبرنگار مهر با اشاره به برگزاری پانزدهمین جشنواره نمایشهای آیینی و سنتی اظهار کرد: طبیعتا برگزاری این جشنواره به احیای تئاتر ملی کمک خواهد کرد به شرط آنکه آنهایی که آثار را انتخاب می‌کنند و آنهایی که انتخاب می‌شوند در راستای خلاقیت عمل کنند.
وی ادامه داد: نمایشهای آیینی، خاص هر قوم است و همین آیین‌ها است که به هر فرهنگ و قومی ویژگی می‌دهد و سبب وجوه تمایز با اقوام دیگر می‌شود. بیشتر هنرهایی که در عرصه موسیقی، نمایش و آیین‌ها ماندگار می شود ریشه در خاک ما دارند. وقتی از ریشه‌ها دور می‌شویم میوه‌هایمان سست می شوند و با کوچکترین وزش باد دچار مشکل می‌شوند.
این بازیگر و شاهنامه‌پژوه با بیان اینکه برای حضور گروه‌های حرفه‌ای در جشنواره نمایش آیینی و سنتی باید هزینه شود، ابراز کرد: یکی از دلایل ضعف آثار در این جشنواره معضلات مالی است. از طرفی حضور گروه‌های کم‌بضاعت است. این گروه‌ها که در تخصص و تجربه بضاعت کمی دارند طبیعتا کارشان در دل نخواهد نشست.
نجفیان به ضعف اطلاع‌رسانی و تبلیغات این جشنواره را اشاره کرد و افزود: من کسی هستم که سال‌ها روی شاهنامه کار کردم و در زمینه آیین‌ها پژوهش و کارهای زیادی کرده‌ام و با ضرس قاطع در این زمینه ادعا دارم اما من را به عنوان یک تماشاچی عادی نیز از اجرای این جشنواره مطلع نکرده‌اند. اگر من قرار است در حاشیه باشم مهم نیست، مهم این است که مردم بروند و برنامه‌های این جشنواره را ببینند.
این بازیگر همچنین بیان کرد: آثار این جشنواره باید چنان در خاک ما ریشه دوانده باشد که نتیجه‌اش را به وضوع ببینیم اما اگر این گونه نشده است نیست به معنای آن است که ادا درمی‌آوریم. فاجعه اینجا است که به دنبال فرهنگ‌هایی برویم که درد و حرفشان، متعلق به ما نیست و حرفشان چیز دیگری است.
وی در مورد ویژگی‌های هنرمند نمایش سنتی و آیینی گفت: کسی که این کار را می‌کند باید باسواد و پژوهشگر باشد. تئاتر آیینی شاد و ساده و مردمی است و یک وجه دیگر آن هم شاهنامه است که تمام دنیا آن را می‌شناسند. ما وقتی با هنرمندان خارجی صحبت می‌کنیم می‌بینیم که آنها فردوسی و مولانا را به خوبی می‌شناسند. جالب آن است که می‌گویند شما که این همه در ادبیات و آیین، ریشه دارید چرا حالا می‌آیید ادای ما را در می‌آورید؟
نجفیان در ادامه بیان کرد: هر شلنگ تخته‌ای که روی صحنه می‌اندازیم، اسمش را نمی‌شود گذاشت تئاتر سنتی. باید ریشه‌های واقعی‌مان را کشف کنیم. هنر یعنی ضرورت و ما باید این موضوع را در کار هنری‌مان لحاظ کنیم. وقتی ما شاد هستیم فریاد می‌زنیم یا وقتی درد می‌کشیم یا آتش گرفته‌ایم باز هم فریاد می‌زنیم. هنر همان فریاد است.
این بازیگر بر ضرورت وجود نمایشهای آیینی و سنتی تاکید کرد و افزود: اگر اینها نباشند ما از هویت‌مان دور می‌افتیم. در طول سال هم نباید تنها به برگزاری یک جشنواره بکنیم. تمام این آیین‌ها در شهرستان‌ها اجرا شود و من در میان آنها استعدادهای درخشانی دیده‌ام که نیازمند توجه بیشتر هستند. ایرانی‌ها همواره با طبیعت عجین بوده‌اند و برای هر کاری که انجام می‌داده، آیینی آفریده است. اینها، معنای واقعی آیین و سنت را دارند و اگر می‌خواهیم در زمینه نمایش آیینی و سنتی کار کنیم باید به اینها بپردازیم و از آنها وام بگیریم. نه اینکه چند متل و ضرب‌المثل پیش‌پاافتاده را سر هم بکنیم و اسمش را بگذاریم نمایش آیینی.
وی درباره فعالیت‌های خود در زمینه نمایش گفت: به دنبال سرمایه‌گذاری برای تولید نمایش بیژن و منیژه هستم تا آن را به شکل نود دقیقه‌ای ضبط کنم. قصدم این است که این فیلم نمایش در سوپرمارکت‌ها پخش شود و مردم هم در کنار خرید پنیر و کشک، شاهنامه هم بخرند و به خانه ببرند.
نظر شما