وقتی "قدر ناشناسی" فرهنگ می شود!

سال گذشته در حالی استان شدن البرز را جشن گرفتیم که دکتر کولیوند به عنوان نماینده عالی دولت پیش از شکل گیری استان، تلاش های گسترده ای را در راه ارتقای اداری شهرستان کرج صورت داده و راه های صعب العبور زیادی را برای تحقق این مهم هموار کرده بود. لیکن زمانی که نام این استان به جغرافیای کشور افزوده شد در جشن های پیاپی و گسترده، هیچ نامی از وی و تلاش هایش به میان نیامد!

حتی در روزی که فرماندار سابق شهرستان کرج در جشنی میان مردمی که ده سال تحقق وعده استان شدن را چشم انتظاری کشیده بودند حضور یافته بود و شهرداری هدایای رنگارنگ به بهانه تلاش های موثر برای تشکیل استان به نمایندگان مجلس و مدیران مختلف بذل و بخشش کرد نیز کسی به خاطر نیاورد که پیش از فرماندار روزهای پایانی شهرستان بودن و استاندار فعلی کسی در این جایگاه حضور داشت که فعالیت های موثری را برای شکل گیری استان به کار بسته بود.

در حالیکه نمایندگان مجلس و برخی مدیران به شدت گرم انداختن تاج گل به قاب عکس رئیس جمهور بودند و هر کس می کوشید سند استان البرز را به نام خود رقم زند، تنها عده ای خبرنگار بودند که مثل گذشته اطراف فرماندار سابق شهرستان کرج را گرفتند و بابت زحماتش از او تقدیر کرده و گوشزد کردند که تلاش هایش را فراموش نکرده و نخواهند کرد.

اما گویی این ماجرا تمام شدنی نیست...

وقتی در نشست روز خبرنگار یادی از دوستانی چون مرحوم سعید جهانیان که هر ساله لبخند را به لب های خبرنگاران می آورد، نشد یا حرفی از عملکرد مدیر سابق ارشاد کرج و معاون تازه مستعفی فرهنگی و مطبوعاتی اداره کل فرهنگ و ارشاد البرز که حق بسیاری به گردن اصحاب رسانه این استان دارد به میان نیامد دریافتیم قدرناشناسی به بخشی از بدنه فرهنگ ما مبدل شده است چنانکه در این مراسم از عملکرد و تلاش خبرنگاران نیز تجلیل در خوری بعمل نیامد.

به گفته امام جمعه استان مهدی عسگری فردی بود که با حضور در عرصه فرهنگ و ارشاد کرج این اداره را از رکود خارج کرد. وی بنای بسیاری از تحولات مفید در حوزه رسانه را رقم زد و با تکاپو در این عرصه دیدگاه بسیاری از مدیران کلانشهر کرج و استان البرز را نسبت به رسانه تغییر داد.  پایه ریزی خانه مطبوعات به رغم کشمکش های فراوان، ساماندهی فعالیت رسانه ها، برگزاری اردوهای فرهنگی- تفریحی به صورت فصلی، سرکشی به دفاتر سرپرستی و نشریات محلی، تعامل خوب با اصحاب رسانه و برگزاری دوره های آموزش خبرنگاری نکاتی بود که روز گذشته از سوی مدیران و به تبع آن برخی از خبرنگاران استان مغفول ماند و حتی به تشکری خشک و خالی از خدمات این مدیر موفق منجر نگردید.

روز خبرنگار امسال با کم لطفی فراوان و بی توجهی بسیار بخصوص از سوی استانداری بعنوان عالی ترین مرکز دولتی استان که داعیه دار حمایت از خبرنگاران و علاقمندی به اصحاب رسانه است به پایان رسید. این در حالی بود که اینک منطقه ما عنوان پرطمطراقی چون "استان" را یدک می کشد و در سال های گذشته این تحول مهم به وقوع نپیوسته بود و بودجه ها در سطح شهرستانی بود و هر چه بود از همت مسئولان ارشاد کرج بود و توجهی که به این قشر معطوف می داشت.

عدم تحقق خواسته بحق خبرنگاران برای دعوت از تمامی آنان از استانداری و اداره کل ارشاد البرز بعنوان تنها متولیان و حامیان معنوی این قشر در جشن روز خبرنگار و پاسخ عجیب استاندار به آن چیزی بود که به سادگی از یاد قلم به دستان البرز پاک نخواهد شد.

عیسی فرهادی در پاسخ به این سوال به مقایسه روز بزرگداشت مقام خبرنگار و معلم پرداخت و ماجرا را اینگونه تحلیل کرد که چنانکه نمی توان از تمامی معلمین قدردانی کرد از تمام خبرنگاران نیز نمی توان دعوت به عمل آورده و از همه تقدیر کرد! حتی مقایسه ای سرانگشتی بین شمار معلمین و خبرنگاران استان برای درک تفاوت این دو قشر کافی است و به راستی اگر استانداری از پس هزینه برگزاری جشنی برای کمتر از 300 خبرنگارش بر نمی آید باید برای این استان و مردمش بسیار دل نگران بود!

این کم لطفی در شرایطی اتفاق می افتد که در جشن امسال سه ارگان اصلی استان یعنی اداره کل ارشاد، استانداری و شهرداری مشارکت داشته اند اما نتوانستند با برنامه ریزی مناسب مراسم ابرومندی برای قشری که چشم بینای مردم است برگزار کنند به گونه ای که این مراسم فاصله زیادی با برنامه اداره ارشاد شهرستان کرج در 2 سال گذشته داشت.

با این نگاه به نظر می رسد بهتر است استانداری و سایر دستگاه های ذیربط برای برآمدن از پس بار سنگین هزینه های جشن روز خبرنگار از اصل 44 بهره برده و بخش خصوصی را وارد عمل کنند تا شاید از این طریق نتیجه بهتری حاصل آید و خبرنگاران ناچار نباشند برای افطار روزه خود بر سفره ای بنشینند که کف حیاط استانداری پهن شده و با فروغ اندک چراغ های آنجا روزه خود را باز کنند؛ شیوه ای که از دیدگاه برخی افراد صمیمانه و از دیدگاه عده ای دیگر توهین به اصحاب رسانه قلمداد شد. چراکه صمیمیت زمانی حاصل می شود که میزبان تکریم مهمان را به جا آورده و لااقل الواح تقدیر را به نحوی شایسته میان خبرنگاران توزیع می کرد نه که همچون بازار مکاره ای هر کس پی دریافت لوحش دست هایش را بالا بگیرد و ...

روز خبرنگار امسال دیگر کسی پی گیر مسکن و بیمه و امثال اینها نبود که گویی در این روز خبرنگاران در جستجوی شأن و جایگاه خود بودند؛ لیکن زمانی که نام هایی به مراتب اثرگذار و فعال به سادگی فراموش می شوند برای حفظ نام وجایگاه معدودی خبرنگار نمی توان امید چندانی داشت!
----------------------------
عادله سادات ارشادی مقدم