به گزارش خبرنگار مهر، وقتی تماشاگران و مخاطبان وارد مجموعه تئاتر شهر می‌شوند در سالن‌های انتظار سالن اصلی و سالن‌های چهارسو و سایه و قشقایی با دستگاه‌هایی مواجه می‌شوند که گویی بخشی از دکور و طراحی داخلی مجموعه تئاتر شهر است. دستگاه‌هایی که روی آن لوگوی یک بانک خصوصی دیده می‌شود و گویا دستگاه تبلیغاتی این بانک در عرصه هنر بخصوص تئاتر است.
اما دو سال پیش قرار بود این دستگاه‌ها بخشی از سامانه کارت هوشمند تماشای تئاتر باشند که از ایده‌های حسین پارسایی مدیرکل وقت هنرهای نمایشی بود و قرار بود با همکاری این بانک خصوصی به انجام برسد. حسین پارسایی در اوایل سال 88 خبر از صدور کارت هوشمند تماشا برای هنرمندان و اصحاب رسانه داد.
طبق گفته پارسایی تهیه بلیت نمایش با کارت هوشمند "تماشا" برای دو گروه هنرمندان شاخص و برجسته تئاتر و اصحاب رسانه به صورت رایگان انجام می‌شد و باقی هنرمندان و فعالان تئاتر با استفاده از این کارت می‌توانستند با 50 درصد تخفیف بلیت نمایش مورد نظر خود را تهیه کنند.
آن زمان بحث کارت تماشای تئاتر و کارآیی آن در بین هنرمندان و اصحاب رسانه تبدیل به بحث داغ محافل تئاتری شد. این کارت طی نشستی که با حضور معاون الکترونیکی بانک در مجموعه تئاتر شهر برگزار شد رونمایی شد و در آن نشست اولین کارت‌ها برای جعفر والی، سیاوش تهمورث و اصغر همت صادر شد و این سه هنرمند با این کارت‌ها بلیت سه نمایش در حال اجرای مجموعه تئاتر شهر را خریداری کردند.
نوبهار معاون الکترونیکی بانک مذکور در آن نشست گفت: تا به حال پنج کیوسک در مجموعه تئاتر شهر و یک کیوسک در تماشاخانه سنگلج نصب شده است. یک هزار و 500 کارت هوشمند "تماشا" نیز طراحی شده که 500 عدد آن تحویل اداره کل هنرهای نمایشی شده است.
طرح استقرار سامانه کارت تماشای تئاتر و همچنین صدور این کارت‌ها هزینه‌هایی را برای تئاتر ایران در پی داشت که انتظار می‌رفت این هزینه‌ها باعث آغاز طرحی جدید در تئاتر ایران شود که در آزمون و خطایی چند ماهه آسیب‌های خود را نشان داده و مشخص شود اجرای چنین طرحی در تئاتر ایران مناسب است یا نه.
این چرخه آزمون و خطا همواره در تئاتر ایران وجود دارد و مدیران و مسئولان بعد از اجرای یک طرح و نتایجی که از آن حاصل می‌شود تصمیم به ادامه یا منتفی کردن یک پروژه یا طرح می‌گیرند. اما کارت تماشای تئاتر حتی وارد این چرخه آزمون و خطا هم نشد. در آن زمان شنیده شد که تعداد بالایی کارت صادر شده و چاپ این کارت‌ها با مشکل مواجه شده و در نتیجه هزینه چاپ این کارت‌ها هدر رفته و کارت‌ها نیز قابل استفاده نیستند.
در همان ایام و طبق گفته مدیرکل هنرهای نمایشی وقت قرار شد سریعا وضعیت کارت تماشای تئاتر که آن همه بحث‌های رسانه‌ای درباره‌اش مطرح شد و پارسایی در نشست‌های مطبوعاتی مختلف به توجیه شکل‌گیری این پروژه می‌پرداخت، مشخص شود. اما گویا قرار نبود این وضعیت مشخص شود و حال بعد از گذشت دو سال سامانه کارت تماشای تئاتر ایران جزیی از طراحی داخلی مجموعه تئاتر شهر شده است.
این سامانه که قرار بود در تماشاخانه سنگلج و تالار هنر هم راه‌اندازی و استفاده شود به سرانجام نرسید و کارت تماشای تئاتر نیز به عنوان پروژه‌ای ناتمام در جدول برنامه‌ها و اقدامات مدیران تئاتری ایران باقی ماند. نکته جالب اینجاست که با تغییر مدیریت‌های تئاتری مدیران جدید به این طرح که هزینه‌ای را به خود اختصاص داده بود هیچ توجهی به این طرح نکردند.
در عین اینکه مدیران و مسئولان تئاتری با دقت بر سر قرارداد و دستمزد یک هنرمند و گروه نمایشی به چانه‌زنی می‌پردازند اما برخی طرح‌ها و پروژه‌های تئاتری با صرف هزینه‌های قابل توجه بی‌سرانجام رها می‌شوند و دغدغه‌ای برای مدیران و مسئولان تئاتری ایجاد نمی‌کنند.
پروژه کارت تماشای تئاتر که در زمان مدیریت حسین پارسایی در اداره‌کل هنرهای نمایشی مطرح شد پس از صرف هزینه‌هایی برای استقرار سامانه مربوطه برای این پروژه در مجموعه تئاتر شهر نا تمام باقی ماند و به تاریخ پروژه‌های بی سرانجام تئاتر ایران پیوست.
کد خبر 1381904
نظر شما