به گزارش خبرنگار مهر، پرویز عباسی‌داکانی در همایش ادبی «یار مرا» که همزمان با شب میلاد مولانا جلا‌الدین بلخی شب گذشته هفتم مهر در فرهنگسرای ارسبارن برگزار شد با اشاره به سوال برخی از مفسران درباره اینکه چرا کتاب مثنوی معنوی بدون نام خدا آغاز می‌شود، بیان کرد: برخی در پاسخ به این پرسش گفته‌اند که مولانا در اولین داستان مثنوی که همان روایت معروف پادشاه و کنیزک است به زیرکی به این موضوع اشاره کرده است.
این پژوهشگر در توضیح بیشتر این مطلب بیان کرد: در این داستان حکیمان برای درمان کنیزک هرگز اشاره‌ای به این موضوع نکردند که خواست خدا هم برای افاقه درمان ما نیاز است و حتی به دلشان نیز این موضوع نیفتاده است در حالی که مولانا تمام جان و حرفش خداست.
وی ادامه داد: برخی دیگر از مفسران از جمله زنده‌یاد آن ماری شمیل به موضوع سمبولیزم حروف در عرفان ایرانی اشاره می‌کنند. در نزول قرآن کریم اولین حرف به کار رفته الف است اما در قرآن کریم اولین حرف ب است. برخی با استفاده از این موضوع گفته‌اند که در مقابل بخوان خداوند مولانا از جان خود خواسته است تا بشنود و برخی از اندیشه‌های صوفیانه معتقد است همه قرآن در سوره حمد و همه سوره حمد در بسم‌الله الرحمن الرحیم و همه بسم الله در حرف ب و همه حرف ب در نقطه زیرین آن خلاصه شده است که آن نقطه نماد انسان کامل است.
این استاد دانشگاه در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به علاقه مولانا به موسیقی گفت: برخلاف نظر برخی از شریعت‌مداران، عرفا معتقدند مشکل موسیقی از ذات آن به خودی خود نیست بلکه شنونده آن است که گاه دچار مشکل می‌شود. در نگاه مولانا اما موسیقی به فطرت ازلی انسان رجعت دارد.
داکانی همچنین با اشاره به مفهوم نی در کلام مولانا گفت: در نی باید خبری دمیده شود تا صدایی از آن بیرون بیاید. مولانا نی و بشنو از نی را تبدیل به نوعی نگاه انسان‌شناسانه می‌کند و مدعی است زمانی که خدا در نی می‌دمد انسان صاحب نفَس می‌شود.
نظر شما