به گزارش خبرنگار مهر، در این بین کارگردانانی مثل "امیر حجازی"، "رامین راستی"، "سیروس مصطفی" و "فرزین ریحانی راد" تا حد زیادی بر این نقیصه فائق آمده اند و برای همین، آثارشان نوعی پویایی و سرزندگی دارد که کم و بیش منحصربفرد است.
شاید نمایش های قبلی ریحانی به واسطه کارگاهی بودن، کمتر دیده شده اند اما می توان رشد قابل توجه او را با اجرای نمایش "اعترافاتی درباره زنان" دید و اذعان کرد که او عملاً در رقابت با بسیاری از بزرگان تئاتر تبریز قرار گرفته است.
"اعترافاتی درباره زنان" زندگی یک روزنامه نگار را روایت می کند که به طور تصادفی قلم زدن در ستون روزنامه ای که مربوط به حقوق زنان است را به دست می گیرد و در این میان در زندگی خصوصی خود و در ارتباط با زنان دچار مشکلات عدیده از جمله انتخاب نادرست و اجباری همسر می شود.
مرور کارنامه فرزین ریحانی راد نشان می دهد در طول این سال ها که نمایش به صحنه آورده به دنبال نمایش هایی بوده که تفاوتی با جریان های رایج در تئاتر داشته باشد و در این میان نمایش "اعترافاتی درباره زنان" نقطه عطف کارنامه این هنرمند محسوب می شود.
"اعترافاتی درباه زنان" عناصر ویژه ای دارد که آن را با دیگر نمایش ها متفاوت می کند؛ بازی ها بی اندازه خوبند؛ "ژیلا آل رشاد" فوق العاده است؛ "تارا میرک" مثل همیشه خوب بازی می کند و حتی بازیگر تازه کاری مانند "میرسعید مولویان" حضوری خیره کننده و دیدنی دارد؛ در مجموع می توان گفت که بازی تیم بازیگری چشمگیر است؛ هر سه هنرپیشه نمایش خوبند و نمی توان یکی را بر دیگری ترجیح داد که این موفقیت قبل از هر چیز به ذهن منسجم کارگردان برمی گردد که توانسته است این تناسب را در طول اثر حفظ کند.
نورپردازی نمایش علاوه بر حفظ زیبایی شناسی بصری کارکرد معنایی هم به خود گرفته و استفاده بجا از موسیقی احساس خوبی به مخاطب القا می کند.
یکی دیگر از ویژگی های کار ریحانی، استفاده بجا از ابزار و اشیاء است؛ "اعترافاتی درباره زنان" مصداق نمایش خوب در استفاده به قاعده از ابزارهاست، نمونه بارز این مساله، استفاده نقش اول این نمایش از جارو به عنوان میکروفن برای خواندن آواز است!
در کنار همه اینها ریحانی راد در این نمایش یکی از مهمترین ویژگی کارهایش را همچنان حفظ کرده است؛ او صمیمی نمایش اجرا می کند و اصراری ندارد بیش از اندازه لازم، گفته شود.
با تمام این تفاسیر نمایش در چند لحن گوناگون سرگردان است؛ با وجود اینکه تم اصلی نمایش کمدی است اما جاهایی می خواهد جدی باشد و از همین رو نمایش در برخی لحظات دستخوش ایستایی و سکون می شود و گویا کارگردان نمی تواند داستان را در مسیر اصلی خود حفظ کند؛ ریتم نمایش هم دستخوش تغییراتی می شود و کارگردان آن گونه که داستان را شروع کرده نمی تواند آن را پی بگیرد.
با این حال ریحانی نشان می دهد که به فکر ایجاد تفاوت در کارنامه خود است و به همین دلیل این تلاش که گامی برای فاصله گرفتن از روزمرگی محسوب می شود، قابل تقدیر است.
می توانیم نمایش اعترافاتی درباره زنان را دوست داشته و یا نداشته باشیم اما فارغ از نگاه سلیقه ای نمی توانیم نقش ریحانی را در شکل گیری فضای تازه ای که مورد نیاز جامعه تبریز بوده است، نادیده بگیریم؛ او می کوشد کمدی فاخر به ما نمایش دهد.
نظر شما