به گزارش خبرنگار مهر، نشست نمایش و نقد و بررسی فیلم "خانواده ارنست" به عنوان یازدهمین برنامه خانه فیلم فردوس با حضور محسن دامادی نویسنده و کارگردان، جمشید الوندی مدیر فیلمبرداری، حسین زندباف مشاور پروژه، حبیب اسماعیلی مهمان ویژه و محمدرضا لطفی مجری و منتقد در فرهنگسرای فردوس برگزار شد.
در ابتدای این نشست دامادی در پاسخ به این پرسش لطفی که چرا فیلمهای فرهنگی با اقبال رو به رو نمی‌شوند؟ اظهار کرد: مشکلات اجتماعی اولین تاثیر خود را روی فرهنگ می‌گذارد و این مربوط به امروز و دیروز نیست. به طور کلی ایران بعد از مشروطیت همواره درگیر فراز و نشیب‌هایی بوده و این فراز و نشیب‌ها به فرهنگ آسیب می‌رساند.
وی افزود: زمانی که من "یک اشتباه کوچولو" را ساختم، هدفم بیشتر سینمای تجاری و بدنه بود، اما دوست داشتم که خود را معطوف به این مسیر نکنم. در همین جریان کتاب ارنست را خواندم که در آن این فرد عکس‌هایی از 150 سال پیش اصفهان گرفته بود و وقتی به اصفهان امروز نگاه می‌کنی می‌بینی که گویی اصفهان امروز همان اصفهان 150 سال پیش است و تغییری نکرده است. این ایده برایم جذاب آمد و تصمیم گرفتم نشان بدهم که ما از فرهنگ کهنی آمده‌ایم.
دامادی ادامه داد: به همین دلیل به این قصه رسیدم. داستان فردی که می‌خواهد از ایران برود و از کشور بریده است و در مقابل او کسی که از آن طرف آمده است و می‌خواهد بماند و هر دو هم برای خود دلایل منطقی دارند. در واقع عکس‌ها و بحث فرهنگی در این فیلم خود داستان نیست. بهانه‌ای است برای داستان ما.
این کارگردان تصریح کرد: متاسفانه بودجه ما در این فیلم خیلی کم بود و مجبور بودیم روزی دوازده ساعت کار کنیم. اما هدف همه ما این بود که بگوییم اصفهان خود ایران است. البته این نکته را از یاد نبرید که ما در این فیلم باید آرامتر حرف می‌زدیم. چون قصه و فضای ما اقتضای چنین حال و هوایی را می‌داد. ما در نمایش بناهای آثار تاریخی باید آرام حرکت می‌کردیم تا این تصاویر دیده شوند و تاثیر خود را بگذارند، اگر می‌خواستیم به سرعت و با کات‌های زیاد از کنار آن‌ها عبور کنیم نمی‌توانستم مفهوم مورد نظر را انتقال دهیم.
شکست فیلمهای فرهنگی یک آفت است
اسماعیلی نیز در بخشی از نشست اظهار کرد: باید پذیرفت این موضوع یک آفت در عرصه فرهنگی است که فیلمهای فرهنگی با اقبال رو به رو نمی‌شوند و به اعتقاد من این نوع فیلم‌ها باید بیشتر مورد حمایت و محبت مسوولان دولتی قرار بگیرد. اگر به گذشته نگاه داشته باشید در هر دوره‌ای یک نوع فیلم مورد استقبال قرار می‌گرفت و خیلی زود هم مردم از آن زده می‌شدند.
وی افزود: مثلاً در دوره‌ای فیلمهای اکشن روی بورس افتاده بود و زمانی فیلم دختر پسری و بعد هم کمدی. اما همه این‌ها تابع موج بودند و رفتند، اما این فیلمهای فرهنگی که اتفاقا در گیشه هم شکست می‌خورند هستند که تاریخ سینمای ایران را می‌سازد و به آن هویت می‌بخشد، اما نمی‌دانم چرا فیلمهای تاریخ ساز عموما مورد حمایت قرار نمی‌گیرند.
این تهیه‌کننده تصریح کرد: خوشبختانه تلویزیون و شخص آقای ضرغامی در این یک ساله کمک‌های زیادی برای پخش تیزرهای تلویزیونی کرده‌اند، اما متاسفانه این روزها با وجود شبکه‌های فراوان ماهواره‌ای آمار تماشاگران تلویزیون به شدت پایین آمده است و به تبع آن تیزرها هم مثل سابق دیده نمی‌شوند. اما با همه این‌ها باید گفت که بخش خصوصی از هر جهت توان رقابت با فیلمهای دولتی حتی در زمینه تبلیغات را هم ندارد.
اسماعیلی با اشاره به فیلمهای خاصی که از بیلبوردهای بی‌شمار بهره می‌برند و مورد عنایت قرار می‌گیرند، اظهار کرد: اما در مقابل تمام فشارها برای فیلمهای مستقل در بخش خصوصی است که نمونه آن فیلم فرهنگی "آقا یوسف" ساخته دکتر علی رفیعی بود که تماما با سرمایه شخصی کارگردان و تهیه کننده آن تولید شده بود، اما کوچکترین حمایتی از آن فیلم صورت نگرفت و این عدم برابری به نظر من بزرگترین درد بخش است.
زندباف نیز در ادامه گفت: سینما یک ابزار سرگرمی است، اما در این میان باید برای فیلمهای فرهنگی هم برنامه ریزی کرد. ما اساسا دو نوع سینما داریم. یک سینمای دولتی و یک سینمای خصوصی که تجربه در همه جای دنیا ثابت کرده است. هر وقت سینما توسط بخش خصوصی اداره شود نتیجه آن موفقیت آمیز خواهد بود.
وی ادامه داد: به عنوان مثال کشور ترکیه که در همسایگی ما قرار دارد سینما دست بخش خصوصی است و ما در این کشور شاهد پیشرفت روز افزون آن هستیم. در همه جای دنیا سینمای فرهنگی و سالن‌های این نوع فیلم‌ها یک جور پاتوق فرهنگی به حساب می‌آید که در آن عده‌ای می‌آیند فیلم را می‌بینند و درباره آن گپ می‌زنند و نقد می‌کنند. همین فراهم کردن چنین بستری خود یک حمایت بزرگ است که ما از آن بی بهره هستیم.
مشاور پروژه "خانواده ارنست" تصریح کرد: من تهیه‌کننده فیلم "شب‌های روشن" بودم که در میان مخاطبان جدی و منتقدان با استقبال گسترده مواجه شد، اما مسوولان حتی این فیلم را در تلویزیون هم نمایش ندادند و تمام انگیزه‌های تهیه کننده را از بین می‌برند.
فیلمبرداران قشر مظلوم جامعه هستند
الوندی فیلمبردار نیز با بیان این مطلب که در طول این سال‌ها از نظر تکنیکی فیلمبرداری پیشرفت بسیار خوبی داشته، تصریح کرد: من به جرات می‌توانم بگویم که فیلمبرداران ایرانی حرف‌های زیادی برای گفتن در دنیا دارند، اما متاسفانه از لحاظ امنیت شغلی در شرایط خوبی قرار نداریم و وقتی در طول این پنجاه سال فعالیت در عرصه فیلمبرداری به گذشته نگاه می‌کنم می‌بینم که فیلمبرداران شاید به نوعی جز اقشار مظلوم جامعه به حساب می‌آیند.
نظر شما