شعري تازه / " خليج فارس " نــدارد هويت عربي

چقدر خواب پريشان ، چقدر رنگ بنفش
شكست پشت من از پاره هاي سنگ بنفش

كجاست پاي بياباني ام ؟ كه يك عمراست
بريده ام دل از آن كفش هاي تنگ بنفش

دوباره زوزه ي گرگ است و گوش من ، اما
هنوز شانه ي من هست و آن تفنگ بنفش

مخور فريب  ، كه شيطان حيله مي ريزد
در استكان بلورين ، همان شرنگ بنفش

شب از دو چشم تو باريده ، كوچه تاريك است
خدا بخير كند شعله هاي جنگ بنفش

گلوي معركه از دور ، مي زند فرياد
بيا ، ببر ، بخر اين تحفه ي قشنگ بنفش

بلا و آفت و ويراني است و آتش و خون
هر آنچه وارد مشرق شد از فرنگ بنفش

گل محمدي و اطلسي و داوودي
چنين فسرده و پرپر ، ميان چنگ بنفش

براي صيد غزالان اين غزالستان
بگو گرفته كمين ، باز هم پلنگ بنفش

به ناوبان برسان ديدبان دور انديش
جدال كشتي و دريا و اين نهنگ بنفش 

" خليج فارس " ندارد هويت عربي
نه با دسيسه و آژير سرخ و زنگ بنفش

بپرس از همه عالم ، خليج آينه پوش
چگونه فارس عرب شد به يك درنگ بنفش ؟