ایجاد محدودیت برای رسانه‌ها آنها را به زردنویسی سوق می‌دهد

به گزارش خبرنگار مهر، نشست «بازار پیام و شبکه‌های اجتماعی» شب گذشته شنبه 7 آبان و در پنجمین روز از هجدهمین نمایشگاه بین‌المللی مطبوعات و خبرگزاریها در سالن همایش‌ها و نشست‌های این نمایشگاه با سخنرانی مهدی محسنیان‌راد برگزار شد.

وی با اشاره به تغییرات عمیق در انتقال پیام از فرستنده به گیرنده، گفت: امروز در بازار پیام همه می‌توانند mono-seller باشند و پپام را به صورت شبکه‌‌ای دریافت کنند و به همین دلیل است که محققان علم ارتباطات همواره خواستار شناخت خردمندانه نیازهای ارتباطی روز می‌شوند.

این استاد رشته علوم ارتباطات اجتماعی در ادامه با اشاره به تنوع قومی و مذهبی در ایران تاکید کرد: ایران پنجمین کشور از جهت تنوع قومی و مذهبی است و در چنین شرایطی دیگر سخن گفتن از رسانه ملی، بی‌معنی شده است.

محسنیان‌راد گفت: این افتخار نیست که رسانه ملی یک انحصار رسانه‌ای به وجود آورده باشد و هر هویت دیگری را که تلاش می‌کند شبکه تلویزیونی خصوصی راه بیندازد، نفی می‌کند.

وی ادامه داد: مسئولان صدا و سیما برای توجیه این رویه خود می‌گویند که تاسیس شبکه تلویزیونی خصوصی مخالف قانون اساسی است پس چگونه است که ما در این سال‌ها شاهد تاسیس بانک‌های خصوصی متعدد که مخالف نص صریح قانون اساسی است، هستیم؟

نویسنده کتاب ارتباطات انسانی از اینکه فضای رسانه‌ای کشور نتوانسته پاسخگوی نیاز اقوام ایرانی باشد، ابراز تاسف کرد و گفت: در کشوری مانند هند 14 زبان رسمی وجود دارد، در سوئیس 3 و در کانادا 2 زبان رسمی حاکم است.

محسنیان‌راد همچنین خواستار توقف برخوردهای واکنشی مانند جمع آوری دیش‌های ماهواره شد و گفت: این روش‌ها پاسخ نمی‌دهد و مخاطب نیاز خود را از هر طریق تامین خواهد کرد.

وی همچنین گفت: ما در جامعه شاهد ارتباطات از بالا به پایین هستیم که باید ارتباطات عمودی به ارتباطات افقی تغییر پیدا کند.

این استاد رشته علوم ارتباطات اجتماعی با تاکید بر لزوم حضور جدی نخبگان در فضای رسانه‌ای کشور یادآور شد: تعریف نخبگان با چیزی که ما از آن مستفاد می‌کنیم، متفاوت است؛ در قرآن آمده که نخبه کسی است که خشیت بیشتری دارد؛ کسی دارای خشیت است که بیش از آنکه نگران سرنوشت خودش باشد، نگران سرنوشت جامعه‌اش باشد.

محسنیان راد همچنین لزوم تقویت زیرساخت‌های نرم‌افزاری برای رسانه‌های کشور را یادآور شد و گفت: ایجاد فضای محدودیت برای رسانه‌ها یک خطر بالقوه است؛ هر زمان که این اتفاق افتاده، شاهد تغییر گرایش روزنامه‌نگاران از جدی نویسی به زردنویسی بوده‌ایم.