دکتر محمدرضا ابویی مهریزی درمورد سهم ناچیز ایران از میراث معنوی جهان با وجود برخورداری ایران از میراث معنوی بی شمار به خبرنگار مهر گفت: از حدود 120 اثری که به دنبال تدوین کنوانسیون میراث معنوی جهان در سال 2003 میلادی در نهاد علمی فرهنگی سازمان ملل متحد موسوم به یونسکو به ثبت رسیده اند، تنها 5 اثر متعلق به ایران است و 5 اثر دیگر نیز در دست اقدام است. بنا براین عدم تناسب سهم ایران با آن چه که شایسته مقام ارجمند فرهنگی آن است آشکار میشود.
وی افزود: صرفنظر از عوامل مختلف از جمله برخی معضلات اداری واجرایی در تعقیب ثبت آثار معنوی ایران در یونسکو، باید گفت مسئله مزبور خود نیازمند یک رویکرد انتقادی و بازنگرانه است.
ابویی گفت: بی تردید اصحاب اندیشه وقلم، بهتر است جهت حفظ میراث فرهنگی و معنوی ایران به جای اهتمام صرف بر اقدامات صوری و ظاهری برای ثبت این آثار در یونسکو یا هر نهاد دیگری، از طریق مقابله منطقی و خردمندانه با مظاهر وجنبه های منفی یا غیر ضروری فرهنگ بیگانه درصدد احیا و اشاعه میراث بزرگ معنوی ایران در بستر حیات اجتماعی مردم باشند که در طی هزاران سال تاریخ دیر پای فرهنگ و تمدن مردم ایران در تعامل سازنده با سایر فرهنگها شکل گرفته و تکامل یافته است.
استاد تاریخ دانشگاه پیام نور در مورد اینکه سهم میراث معنوی چه تأثیری در معرفی ایران دارد نیز اظهار داشت: البته ثبت میراث معنوی در یک نهاد و تشکیلات بین المللی و برجستگی سهم ایران در آن تأثیر بسزایی در نمایاندن هر چه بیشتر فرهنگ ایران زمین نزد جهانیان دارد. مشروط بر آن که مردم جهان جلوه های عینی و فراگیر این میراث گرانقدر معنوی را در آیینه اندیشه و حیات اجتماعی امروزین جامعه ما نیز مشاهده کنند.
این محقق و پژوهشگر حوزه تاریخ و نسخه شناسی در مورد تقویت این حوزه نیز گفت: پدیده های فرهنگی را نمی توان به صورت مقولات مجزا و منفک از یکدیگر دید و اکتفا به اقدامات مستقل برای سامان دادن هر یک از شئون و مظاهر فرهنگی و معنوی همچون آداب و رسوم، مراسم جشن و سوگواری، خوراک و پوشاک، خط و زبان و اخلاق اجتماعی بدون توجه به سرچشمه و بستر اجتماعی آنها که در واقع به منزله روح مشترک شئون معنوی مزبور است، به امری ناقص و بی ثمر خواهد انجامید .
وی در پایان یادآور شد: امروز آیین تعزیه و آیین های پهلوانی و زور خانه ای را در فهرست میراث معنوی سازمان یونسکو به ثبت رسانده ایم که البته قابل تقدیر است. اما اگر این اقدامات با غفلت از فضیلتهای مذهبی و اخلاقی، جهانبینی و بستر اجتماعی که آیین های مزبور منبعث از آن هستند صورت پذیرد، اثر چندانی در معرفی فرهنگ ایرانی و جلب توجه مردم جهان نخواهد داشت.
نظر شما