جشنوار ه فیلم فجر،ویترین سینمای ایران است. در این ایام فیلمسازان کهنه کار در کنار کارگردانان تازه کار،آخرین دستاوردهای خود را روی پرده عریض سینما،برای علاقه مندان،منتقدان و اهالی سینما به تماشا می گذارند.
جشنواره فیلم فجر،به خاطر اهمیت آن،همیشه ودر هر دورانی مورد اقبال قرار گرفته و خواهد گرفت زیرا تنها عرصه ای است که فیلمسازان می توانند در آن جولان دهند. هرچند در بعضی از دوره ها،برخی نسبت به آن کم لطفی کردند،اما این کم لطفی ها هرگز نتوانست تنور داغ جشنواره را سرد کند.
این همان جشنواره ای است که بسیاری از فیلمسازان پس از انقلاب اسلامی ،توسط آن برای خود نامی دست و پا کردند. تعداد معدودی از فیلمسازانی هم که در جشنواره فیلم فجر سری بین سرها در آوردند،نمک خورده و نمکدان را شکستند. آنان نه تنها به سینمای ایران پشت کردند،بلکه مملکت خود را هم به بیگانگان فروختند.کاری به این قشر معدود نداریم،چون دیگر نه جزو خانواده سینمای ایران محسوب می شوند و نه حتی نام ایرانی می توان برآنان نهاد.
این جشنواره متعلق به همه اهالی سینمای ایران و مخاطبان آن است.هیچ کس نمی تواند و حق ندارد آن را جزو مایملک خود بداند.هر کس و با هر طرز فکری که به عنوان برگزار کننده آن انتخاب می شود،باید همه را به یک چشم نگاه کرده و فرقی بین آنان نگذارد،چون همه به یک اندازه حق دارند در این عرصه مهم و تاثیر گذارسهم داشته باشند.هرکس یا هر گروهی باید گوشه ای از کار را بگیرد تا جشنواره هرچه با شکوه تر برگزار شود.
قهر و بد اخلا قی های کودکانه جایی درسینما ندارد،به خصوص در ایام مبارک فجر و جشنواره فیلم آن.دبیر جشنواره فیلم فجر که به تازگی انتخاب شده،از همه صنوف سینمایی درخواست کرده تا در این جشن ملی که متعلق به همه است مشارکت کنند.گروهی از این دعوت استقبال کرده و گروهی هنوز به این دعوت پاسخ نداده و مهر سکوت بر لب زده اند!
خانه سینما که مخاطب اصلی دبیر جدید جشنواره است،هنوز نمایندگان خود را برای همکاری اعلام نکرده،هرچند جلساتی برای این کار برگزار شده،اما گویا به دلیل اختلافات داخلی هنوز به نتیجه ای نرسیده اند.
خانه سینما اگر واقعا خواستار اعتلای سینمای ایران است،باید آمادگی خود را هرچه زودتر اعلام کرده و نمایندگان خود را معرفی کند.بخش دولتی هم نباید همکاری احتمالی خانه سینما در برگزاری جشنواره را برگ برنده ای برای خود به حساب بیاورد.
اختلافات باید کنار گذاشته شود،زیرا دود این اختلافات کودکانه و شخصی،فقط و فقط به چشم آب مروارید گرفته سینما می رود.هر دو گروه نباید بیش از این بر طبل توخالی اختلافات شخصی و حزبی بکوبند.زیرا صدای گوشخراش این طبل های توخالی،فقط گوش اهالی وعلاقه مندان واقعی را کر کرده و آنان را از این سینما رویگردان می کند.
این دو گروه که با عناد و لجبازی خاص به روی هم شمشیر کشیده اند،بدانند این تنها سینماست که زخم بر می دارد،آن هم زخمی کاری که با مرهم و دوا نیز خوب نخواهد شد.اگر گروه های متخاصم دست از خصومت برندارند،به خصوص در ایام جشنواره فیلم فجر،ثابت می شود درگیری های آنها ریشه در عقده ها و کینه های شخصی و حزبی دارد و برای هیچ کدام از این دو گروه، سینمای ایران اهمیتی ندارد.آنها فقط می خواهند حرف خود را به کرسی بنشانند،حتی اگر شده به قیمت نابودی کامل سینمای ایران.در حقیقت جنگ آنها بر سر سینما نیست،سینما تنها بهانه ای است برای جنگ.
هیچ گاه درسینمای ایران کار گروهی مفید، انجام نشده و شاید هرگز انجام نشود،دلیل روشن آن همین درگیری های بی مورد است.
در گذشته ای نه چندان دور،عده ای از سینماگران پیشرو که خود را تافته جدا بافته سینمای قبل از انقلاب اسلامی می دانستند،تشکیلاتی به راه انداختند به نام«انجمن سینماگران پیشرو».این انجمن قصد داشت با ساخت فیلم های مستقل،نوعی دیگر از سینما را به مخاطبان ایرانی و سینمای جهان ارائه دهد،اما پس از مدتی کوتاه بر اثر اختلافات پیش آمده که اکثرا شخصی بود از هم پاشید.آنان که به اصطلاح آوانگارد بودند و مدعی روشنفکری،به این سرنوشت دچار شدند،وای به حال این گروه ها که نه پیشرو هستند و نه روشنفکر!
اکثر اختلافات ریشه در منافع شخصی دارد.این حقیقتی است که باید پذیرفت.اگر می خواهیم اختلافات در سینما ریشه کن شود،باید منافع شخصی و حزبی را فدای سینما کنیم،نه این که سینما را قربانی منافع شخصی و حزبی.
برای هزارو یکمین بار، از گروه های متخاصم می خواهیم اختلافات را کنار نهاده و به کمک سینمای زیر سرم رفته ایران بشتابند.بر سر و کله یکدیگر زدن و همدیگر را آماج توهین و ناسزا قرار دادن،نشانه قدرت نیست،نشانه ضعف مطلق است.
بیایید جشنواره فیلم فجر را بها نه ای برای آشتی قرار دهید.پس از آن هم دوستانه دور هم بنشینید و با یکدیگر برای اعتلای سینمای ایران تشریک مساعی کنید.باور کنید صلاح در این است،اگر صلاح سینما را می خواهید.
نظر شما