اجرای موسیقی جهانی با پنجه‌های ایرانی

به گزارش خبرنگار مهر، گروه تریو زهی عابدیان به سرپرستی طاها عابدیان شب گذشته (جمعه) در سالن رودکی روی صحنه رفت. در این کنسرت نیما نراقی (ویلن)، طاها عابدیان (ویولا) و کریستین شولتز (ویلنسل) اجرایی بی‌نقص و دقیق از آثار هایدن و بتهوون را به نمایش گذاشتند.

تریو یا سه‌نوازی همواره با عنوان فرم منوئه و تریو (minuet and trio) مانند موومان‌های سوئیت باروک از نوعی رقص سرچشمه گرفته است. منوئه حرکتی باوقار و مجلل بود که در آن به ادای حرکت‌هایی تعظیم‌وار و احترام‌آمیز برابر یکدیگر می‌پرداختند. این موومان در فرم سمفونی فقط برای شنیدن ساخته شده است و هیچ ارتباطی با رقص ندارد.

گاهی این سوال پیش می‌آید که چه لزومی برای اجرای صدها باره آثار آهنگسازانی همچون هایدن و بتهوون و موتزارت و دیگران وجود دارد؟ و سوال دیگر اینکه چرا و همچنان نوازندگان مطرح و ارکسترهای بزرگ دنیا به اجرای این آثار علاقه نشان می‌دهند و ساعت‌ها و روزها وقت خود را صرف تمرین آنها می‌کنند؟ موسیقی دوره باروک آغازگر موسیقی علمی در جهان بود. این نوع موسیقی ارتباطی تنگاتنگ با علم ریاضیات داشت و همین امر سبب شد تا ساختمان اغلب قطعاتی که در این برهه ساخته شد استوار و مجلل بنا شود. بنابراین این نوع موسیقی همچون غذایی سالم و مقوی که انسان هیچ‌گاه از خوردن آن احساس تکراری بودن نمی‌کند، روح او نیز با این نوع موسیقی به خوبی ارتباط برقرار کرده است به گونه‌ای که از شنیدن آن ملالی حاصل نمی‌شود.

اگر نگاهی به موسیقی ایران نیز داشته باشیم برخی قطعات از چنین ساختاری تبعیت کرده‌اند (البته در فرم و قوانین موسیقی ایرانی) در نتیجه فراموشی و تکرار و دلزدگی هیچ‌گاه به سراغ آنها نمی‌آید.

در کنسرت تریو زهی، دو نوازنده جوان ایرانی که در اتریش تحصیل کرده‌اند و در همان جا نیز با ارکسترهای بزرگ همکاری داشته‌اند، نشان دادند که از هوش و ذکاوت بالایی برخوردارند. امید است که مسوولان ما در شناسایی هر چه بیشتر این چهره‌ها و استفاده از آنها در داخل کشور، فعالیت جدی از خود نشان دهند.