غلامرضا موسوي:ايران با برنامه ريزي در بازارهاي فيلم موفق است

غلامرضا موسوي  در گفت وگو با خبرنگار سينمايي  خبرگزاري  "مهر"  در خصوص فيلم هايي كه توزيع اش بر عهده شركت فيلم سازان است گفت: امسال به غير از توليدات سالهاي قبل ، فيلم هاي جديد را هم آورده ايم . مثل فيلم تنهايي باد ( وحيد موساييان) كه در غرفه مركز گسترش سينماي مستند و تجربي هم ارايه شده است گل يخ از كيومرث پور احمد ، ماهي ها عاشق مي شوند از علي رفيعي ، ما همه خوبيم از بيژن ميرباقري و رستگاري در 20/8 فيلم هاي جديدي هستند كه در اين بازار بفروش مي رسند.

وي بازار امسال را نسبت به دوره گذشته ارزيابي كرد و گفت: نفس بازار براي خريد و فروش است. در سال گذشته شركت ماحضور مستقل نداشت و اين اولين سالي است كه به صورت مستقلي وارد بازار شده ايم . و سال گذشته كارهايمان دست دوستان ديگر بود و تا به حال هم گزارشي مبني بر فروش فيلم هايمان دريافت نكرديم. به همين علت تصميم گرفتيم كارهايمان را خودمان انجام دهيم و اميدواريم كه اين حضور موفق باشد ونمونه آن هم اين بوده كه تا به حال مراجعات خوبي داشتيم ، ولي هنوز در مرحله بحث ومذاكره است بخصوص كه بعضي فيلم ها را در نمايش ها براي خارجي ها گذاشته نشده و خيلي  ها كه مراجعه مي كنند درخواست دارند كه اين فيلم ها راببيند.

موسوي درخصوص توليد مشترك گفت: اگر اين موضوع پيش بيايد خيلي خب است ولي تا به حال پيش نيامده و بازار هم نسبت به سال پيش ، بيشتر جدي گرفته شده است. ولي هنوز ما خيلي با بازار آسيايي فاصله داريم . بازاري كه در آسيا بايد داشته باشيم و حق ايران است متاسفانه با آن بخش نتوانسته ايم ، برسيم اگرتلويزيون بنياد سينمايي فارابي و شبكه هاي ويديويي ما كه خريد مي كنند در درجه اول خريد خود را روي اين بازارمتمركز كنند و فيلم هاي خارجي را اينجا خريداري كنند ، تبعا بازار پررونقي خواهيم داشت و باعث حضور كشورهاي زيادي خواهد شد كه همين باب بيشتر صحبت و مذاكره را باز مي كند .جمله معروفي است كه مي گويند فرش قرمز را زير پاي فروشنده پهن نمي كنند، بلكه زير پاي خريدار پهن مي كنند . بنابراين دردرجه اول بايد خريدار خوبي باشيم براي كشورهاي ديگر و باعث شود تا آنها حضور يابند و طبيعتا بعد  به تامل خواهيم رسيد. ضمن اينكه يكي از مشكلاتي كه داريم اين است كه روي جشنواره ها بيشتر كاركرده ايم تا بازار فيلم هاي بين المللي درحالي كه بازار براي ما اهميت زيادي دارد. يعني وقتي ما بخواهيم بخشي از فرهنگ مان را از طريق فيلم هايمان منتقل كنيم ، درست است كه فيلم هايمان نمايش داده شود چه از طريق تلويزيون ، سينما و با شبكه هاي ويديويي خارجي ، و زماني كه اين نمايش ها را داشته باشيم  مي توانيم فرهنگ مان را به ديگران معرفي كنيم . در زمينه جشنواره ها به اين درجه رسيده ايم و جشنواره هاي مختلفي كه در كشورهاي ديگر بگزار مي شود گواه بر اين قضيه است كه حداقل  يك يا چند فيلم ايراني در آنها به نمايش گذاشته شود و مثل اين شده است كه فيلم ايراني همچون چاشني براي آن جشنواره هاست. و اگر بتوانيم با برنامه ريزي دقيق بازار را قبضه كنيم ، حداقل اش اين است كه فرهنگ مان را صادرمي كنيم و توان مالي بيشتر ايجاد مي كنيم.

وي با توجه به حضورهاي بين المللي در جشنواره هاي مختلف ، فيلم هاي ايراني را واجد ابزارهايي دانست و ادامه داد: فيلم هايي در بازار هاي بين المللي قابل عرضه است كه به غير از شناخت از خريدار داستان و سوژه ، سيستم تبليغات و توجه به مخاطب ، برنامه ريزي درازمدت و دقيق مد نظر باشد. زيرا ما هيچ وقت نرفته ايم به اين سمت كه فيلم ها را به نمايش بگذاريم مثلا فيلمي كه به يك شبكه تلويزيوني مي فروشيم ، قطعا نمي توان انتظار داشت كه در ساعت پرمخاطب وخوب پخش شود . اما در ساعت هاي ديگر كه پخش مي شود بعد از مدتي  قطعا تماشاگر خارجي مي تواند با فيلم هاي ايراني ارتباط برقرار كند. چون فيلم هاي ايراني يكي از ويژگي هايش اين است كه در خانواده ها خيلي خوب جا مي افتد و آن هم به علت نوع سلامتي است كه در فيلم است و فيلم را خانواده با خيال راحت مي تواند ببينند و خيلي ها فكر مي كنند چون خارجي هستند ، تماشاي هر چيزي رامباح مي دانند، درحالي كه اين طورنيست و خيلي از فيلم ها را حاضرنيستند بچه هايشان و يا در حريم خانواده به نمايش در آيد. به همين دليل اگر فيديك خوب داشته باشد همين برنامه ها هم مدتي بعد بنابر در خواست در ساعات پرمخاطب پخش خواهد شد . و اگر از يك ساختار استاندارد و برنامه ريزي دقيق برخوردار باشد شايد به اين بازار به تدريج برسيم ، الان اين اتفاق داردمي افتد و اميدواريم كه نتيجه هم بدهد.

تهيه كننده فيلم گل يخ در خصوص تفاوت بازار هاليوود و اروپا و به تبع آسيا گفت: قطعا در سالن هاي سينما ما خيلي رقابت سختي با دو غول فيلم سازي داريم. ولي به گمانم شكل قضيه بدين صورت هم نيست كه ما نتوانيم فيلم هايمان را به نمايش در آوريم . ولي دركل بايد توجه داشته باشيم زماني كه آمريكايي ها مي خواستند سينما را قبضه كنند خيلي از سالن ها اروپايي در اختيار كمپاني هاي پخش امريكايي بود.

بنابراين خيلي نمي شود گفت: كه ما امكانات بالقوه داريم  به طوري كه عملا سالني خارج از كشور نداريم و تنها سالني كه مي شد سالن تلقي كرد خانه هنر بود در فرانسه كه آن هم از بين رفت. و اين امكانات ما بايد از پخش تلويزيون ها و شبكه هاي ويديويي آغاز شود و هزارها كانال و شبكه هاي كابلي و ماهواره اي داريم كه اين ها خوراك مي خواهند و با بحث و گفتگو ها مي شود به نتيجه رسيد و نمونه آن چند وقت پيش از رابرت مرداگ به ايران آمده بود ، بحثي با اتحاديه تهيه كنندگان و بچه هاي خانه سينما مطرح كرد و اعلام آمادگي كرد كه فيلم هاي ايراني را بخرد به شرط اينكه پكيچ اولش را خودش ببيند و فيلم هايي را انتخاب كند ،  و منطقا هم درست فكر كرده بود چون بخشي از شبكه اش منطقه آسيا را پوشش مي دهد و در منطقه آسيا هم هر فيلمي را نمي شود نمايش داد. قطعا فيلم هاي ايراني را بهتر مي توان نمايش داد به لحاظ انساني واخلاقي بودن اين مذاكرات انجام شد ولي اين پكيچ را كسي نفرستاد . و دركل مي خواهيم بگويم كه ما يك برنامه ريزي دراز مدت و پيگير بايد داشته باشيم و مي توانيم درهر قاره بسته به شكل اش پيش برويم ، قاعدتا براي بازار فيلم مان نياز داريم يك جايي در اروپا به صورت بانگي از فيلم ها و بهتري جا پاريس مي تواند باشد كه مركز رفتار آمد كساني است كه اكثرا سينما را دوست دارند و فيلمي را مي خواهند بخرند. اگر  ما بتوانيم در هر زمان و هرمقطع مركزي را به وجود آوريم كه آماده ارايه اين اطلاعات باشد. قطعا موفقيت بيشتري خواهيم داشت و اگردرآمريكا و بخصوص لس آنجلس كه كلي ايراني وجود دارد بتوانيم براي خود ايراني ها فيلم اكران كنيم ، حداقل كاري است كه انجام داده ايم و مي توان گفت برنامه منسجمي وجود نداشته و البته معاونت سينمايي در سيستم اخير به اين نتيجه رسيده است ولي اين قصه خيلي زود به نتيجه نمي رسد وزمان مي برد.

موسوي از تعامل بخش دولتي و خصوصي براي رسيدن به افق بهتر و عرضه هاي بين المللي گفت: بخش بودجه كه اساسي ترين بخش است در ست بخش دولتي است نمونه آنهم اين است كه در بخش سينماي ايران اين بودجه بيشتر به فارابي رسيده است و آنان هم سعي  كرده اند بيشتر حضورهايشان جشنواره اي باشد و بيشتر ديگران به آنان مراجعه كنند و فيلم بخرند. واقعيت اين است كه بخش خصوصي هم با داشتن يك يا دو فيلم خيلي به صرفه نيست كه از ايران در فلان بازار فيلم شركت كند. در يكي دو سال اخيرعده اي از بخش خصوصي در بازارهاي بين المللي شركت كرده اند و اين سياست اخيرا پيش بيني شده است كه بخش خصوصي فعال شود به شرط اينكه وضع ارزي آن هم تامين شود و سيستم دولتي خيلي در بازارهاي بين المللي كارآيي نداشته است ، و با توجه به تلاشي كه مي كنند ولي به نتيجه مطلوب نمي رسند . ضمن اينكه پخش دولتي ما هم پراكنده كار مي كند. مثل فارابي ، تلويزيوني ومركز گسترش سينماي مستند و تجربي و هر كس با دلايل خودش كار مي كند و اگر هر كدام از اينها با هم در ارتباط باشند و يا به عنوان پشتوانه بخش خصوصي باشند نتيجه خواهد داد و اگر بخش خصوصي به شكل متمركز كار كند و مورد حمايت بخش دولتي باشد و يارانه اي بر آنان درنظر گرفته شود باعث مي شود كه بخش خصوصي جرات رفتن و حضور در بازار هاي بين المللي را پيدا كنند و به نتيجه مطلوب برسيم.

وي افزود: در كل وقتي در بخش دولتي حسن نيت نباشد ، نمي شود كار كرد. به طورنمونه همين فارابي گزارشي مبني بر اينكه چه فيلم هايي را از ما فروخته نمي دهد، نه اينكه نداشته باشد بلكه تا به حال چند فيلمي از ما فروخته است ولي اعلام رسمي نكرده و طبق قرار داد بايد اطلاعات مربط به اينكه كجا فيلم ما را فروخته و يا فرستاده اند را بدهد، ولي از دادن آن امتناع مي كنند و با اين شرايط وقتي هم فيلمي فروخته مي شود، بايد كفش آهني پا كنيم تا بتوانيم پولمان را بگيريم در طول تمام مديريت ها اين مشكل وجود داشته است و هميشه مي گويند به زودي اعلام مي شود ولي حركتي صورت نگرفته است.