دکتر سید ابوطالب میرعابدینی در باره عرفان و معنویت در مراسم نوروز به خبرنگارمهر گفت: مراسم نوروز و همه آداب آن مقاومتی از انسانهای نخستین در برابر سرما و تاریکی است. اینکه مردمان آریایی باستان با درغار زیستن به هنگام زمستان وشب، سرما و تاریکی را تحمل میکرده و با آمدن صبح و بهار روز بلند شده و نور پدیدار میگشته است.
وی افزود: با کوتاه شدن شبها و بلندتر شدن روزها جنبه کنایی این قضیه هویدا میشود یعنی انسان در برابر تاریکی موفق شده است. بنابراین اینکه انسان اولیه در غار و بخصوص شبها احساس تاریکی میکرده منتظر صبح و نور بوده و بویژه منتظر آمدن بهار و گرما بوده است.
این استاد ادبیات و عرفان اسلامی ادامه داد: انسان غار نشین شبها از تاریکی دلش میگرفته و سپیده دم برایش مقدس بوده و از ترس و تاریکی رها میشده است. در همه ادیان سپیده دمان برای انسانها مقدس است. یعنی با آمدن نور انسان شادی میکرده زیرا از تاریکی نجات پیدا میکرده است.
این کارشناس زبان و ادبیات فارسی تصریح کرد: بنابراین وقتی می‌گوئیم نوروز یعنی روز نو یعنی روشن شدن آسمان و این روز باید با روز قبل فرق داشته باشد و در آن شادی و خوشحالی و زندگی و شور و نشاط و تازگی و مقاومت در برابر سرما و تاریکی نمایان باشد.
میرعابدینی اذعان کرد: نوروز شکلی و شمایلی است که از آن روزگاران برجا مانده است و مراسم و آئینهای آن از انسانهای اولیه باقی مانده است. نوروز سربلندی و افتخار و برکت و بشارتی برای بشر بوده که روزهای تاریکی به پایان رسیده و روز نو بهاران آغاز شده است.
وی افزود: قوم آریایی که خودش اعتقاد به نور دارد و حتی نور اطراف امامان و پیامبران و پادشاهان نشانه ابدیت و جاودانگی و مقدس بودن آن شخصیتهاست. همه اینها را میشود در نوروز و آئین و آدابش پیدا کرد.عدد هفت نزد ایرانیان باستان مقدس بوده و هفت سین و آب و شمع آن نشانه زندگی و نورانیت نوروز است. هنوز هم ما با آمدن برق (روشن شدن لامپ) صلوات میفرستیم یعنی به نور احترام میگذاریم. یا شمع را با فوت خاموش نمیکنیم یا بر آتش آب نمیریزیم یعنی نمیخواهیم برنور و آتش بی احترامی کنیم.
این نویسنده درپایان اظهارداشت: آئین نوروز امروزه به همه کشورهای آریایی نژاد رفته است و در تاجیکستان و آسیای مرکزی و حوزه قفقاز هر کدام به نوعی با توجه به رسم و رسوم خاص خود نوروز را جشن می‌گیرند.
نظر شما