به گزارش خبرنگار مهر نخستین نشست بنیاد ادبیات داستانی ایرانیان در نمایشگاه بیست و پنجم کتاب با موضوع هویت‌شناسی ادبیات زنانه و ظهور آن پس از انقلاب اسلامی، عصر امروز با حضور کامران پارسی‌نژاد، زهرا زواریان، منصوره شریف‌زاده و بلقیس سلیمانی در سرای اهل قلم برگزار شد.
زنان نویسنده ایرانی زبان خود را به دست آورده‌اند
منصوره شریف زاده در این نشست پس از سخنان کامران پارسی‌نژاد و زهرا زواریان با اشاره به ویژگی‌های ادبیات زنانه گفت: ادبیات زنانه در موارد متعددی آرزوهای زنانه را در خود به نمایش می‌گذارند؛ آرزوهایی مانند مادر بودن، دوست داشتن و دوست داشته شدن.
وی ادامه داد: جهان پیرامون ما جهانی مردانه است و به هر شکل نقش زنان در آن به نوعی کمرنگ است و همواره نگاهی زیرفشار به شخصیت زن در آن حاکم بوده است. در حوزه نویسندگی نیز تحت تاثیر همین موضوع وقتی زنان وارد عرصه داستان‌نویسی شدند، سعی کردند آثاری خلق کنند که خود واقعی آنان را معرفی کند و تصویری واقعی از آنان را در جهان به نمایش بگذارد.
شریف زاده ادامه داد: در ایران ادبیات تحت سیطره مردان است، اما زنان نیز در این حوزه می‌کوشند که فارغ از تمام این موضوعات تجربه‌های زیستی و حسی خود را به نمایش بگذارند و حتی در دوره‌های جدید نیز شاهد حضور زنانی بوده‌ایم که به دلیل فعالیت اجتماعی ویژه‌شان، سبک خاصی از این نوع از ادبیات را نیز پدید آورده‌اند.
این نویسنده افزود: به نظر من امروزه دیگر می‌توانیم ادعا کنیم که زنان نویسنده توانسته‌اند زبان خود را به دست آورند و رفتارهای خود را حساب‌شده‌تر و به دور کلیشه‌های رایج در قالب داستان بنشانند و نمایشی را از خود را ارائه کنند که به هیچ روی تحت سلطه مردان و جزیی از آنان نیست. در کنار آن، نویسندگان زن ایرانی نیز امروزه پیش از هر چیز به فرم و محتوا اهمیت می‌دهند و به روشنی می‌توان نوآوری را در آثارشان مشاهده کرد.
وی تاکید کرد: ادبیات زنانه امروز ایران ادبیاتی پیچیده نیست، اما جزییات زیادی را می‌توان در آن دید. این ادبیات از ادبیات مردانه صریح‌تر و این موضوع به ویژه در داستان کوتاه بیش از پیش قابل مشاهده است.
بلقیس سلیمانی، دیگر نویسنده حاضر در این نشست نیز در سخنان خود با اشاره به اینکه زنانه‌نویسی را باید از ادبیات زنانه جدا دانست، گفت: ادبیات زنانه به معنی حضور ویژگی‌های مربوط زنان در ادبیات است که از عهده نویسندگان مرد نیز بر می‌آید، اما ادبیات زنان به طور خاص به معنی ادبیاتی است که زن‌ها آن را خلق کرده‌اند.
سلیمانی ادامه داد: زنان ایرانی در ادبیاتشان از تجربیات خود سخن به میان می‌آورند و گاهی نیز روحیات و درونیات و نیز نگاهشان به تاریخ را ثبت می‌کنند. با این حال امروزه ادبیات زنانه ایران از بازتولید نگاه مردانه به داستان و مظلومانه نویسی به نوعی اعتدال در خلق موقعیت‌ها رسیده است و نگاه خود به جهان را روایت می‌کند.
وی در ادامه در پاسخ به این سئوال که آیا می‌شود در نگاه مردسالارانه حاکم بر ساخت اجتماعی ایران صاحب ادبیات زنانه هم بود، گفت: به نظر من در حال حاضر نگاه و خلق ما معتدل شده است و بر همین اساس، من به نوعی فیمینیسم بومی اعتقاد پیدا کرده‌ام که می‌گوید زن ایرانی محصول شرایط زمانه خودش است و نگاه ویژه خود را به خواسته‌هایش دارد و بر همین اساس او باید از همان نگاهی که برخاسته از خواسته‌های خودش است به روایت بپردازد.
سلیمانی تاکید کرد: نویسنده زن ایران، امروزه چشم‌انداز مشخصی به تاریخ و اجتماع پیرامون خود دارد و این چشم‌انداز را به سمت نوعی ثبات نیز هدایت کرده است.
نظر شما