به گزارش خبرنگار گروه دين و انديشه "مهر"، اسميت در اين كتاب تأكيد دارد كه مفهوم فريبكاري در دل ميراث انساني قرار دارد به طوري كه در سنت اديان ابراهيمي تاريخ آن به ارتباط آدم و حوا بر مي گردد. او درصدد است در كنار مؤلفه هاي خودآگاهانه اي كه براي دروغ گفتن و فريبكاري وجود دارند مؤلفه هاي ناخودآگاه آن را پررنگ كند. به همين جهت بررسي وي به زيست شناسي انساني و روانشناسي دروغ گفتن نقب مي زند. او خواهان نشان دادن اين نكته است كه چگونه انسانها اين قابليت و استعداد را دارند كه نه تنها ديگران را گول بزنند و فريب دهند كه درست به جهت داشتن اين استعداد خود را نيز فريب مي دهند. اسميت براي آن كه مقدمات فرضيات و استدلالهاي خود را فراهم سازد بسي از رشته اي كه در آن تخصص دارد يعني علوم شناختي مدد مي گيرد.
نظر شما