۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۱، ۱۰:۳۱

گزارش خبری/

یادی از روزهای شاهنامه خوانی/ یادروز فردوسی فقط در دانشگاه ها نباشد

یادی از روزهای شاهنامه خوانی/ یادروز فردوسی فقط در دانشگاه ها نباشد

اصفهان - خبرگزاری مهر: روزهای شاهنامه خوانی دیگر مانند روزگاران گذشته رونق ندارد و یادروز فردوسی نیز فقط در مجامع علمی و دانشگاه ها کمابیش پیگیری می شود.

به گزارش خبرنگار مهر، کمی به عقب برمی گردم، چند سال پیش روی پله های عمارت هشت بهشت مردانی  زال موی رستم دل کنارهم  می نشستند و برای دلشان از شاهنامه می خوانند، همه را از بر بودند و از این تکرار هیچگاه آزردگی خاطر نداشتند.

امروز به سراغ هر کودکی که بروی و از او در باره شخصیتهای چون آرتور شاه واکس الیبو یا جادوگران مدرسه هری پاتر یا آراگون و مورگوت ارباب حلقه ها بپرسی با هیجان و دقت درباره آنها صحبت خواهند کرد. 

اما اگر از آنها درباره شخصیتهای شاهنامه یا دیگر آثار حماسی ایران چون شهریارنامه، برزونامه و...  بپرسی متعجب به تو نگاه خواهند کرد و در مورد شاهنامه تنها به اینکه شعرهای فردوسی است ختم کلام خواهند کرد وشاید هیچ کدامشان از قهرمانان محافظ ایران در شاهنامه هیچ ندانند اما شوالیه های میزگرد را حتما خواهند شناخت زیرا اوقات فراغت کودکیشان با کارتونهای آنها و جوانیشان با فیلمهای آنها پر شده است.

فردوسی شاعری است که نباید او را تنها یک شاعر دانست بلکه او یک قهرمان ملی بدانیم زیرا در زمانی که تفاخر به عربی دانی و ابراز آن در آثار ادبی برای صحه گذاشتن بر دانش امری مرسوم بود و تازیانه لغات ترکی بر پیکر زبان فارسی کوفته می شد، فردوسی شاهنامه رابا سخن فارسی و درباره قهرمانان ایرانی سرود.

اگر امروز هم نگاهی به زبان داشته باشیم، شاید نیازمان را به فردوسی های دیگر احساس کنیم. امروزی که تفاخر علمی مان همراه با ویران کردن زبان است حال عربی یا انگلیسی باید نوشته و گفته هایمان نشان بدهیم که ما در دانستن این زبانها توانایی کامل داریم و هیچگاه از خودمان نپرسیدیم که در نوشتن و گفتن زبان مادری چقدر توانایی و مهارت داریم.

امروز در شرایطی که ترجیح می دهیم فنگلیش نویس باشیم و کلمات فارسی از زبانهای دیگر اختراع کنیم معلوم نیست کدام فردوسی می خواهد دست این زبان را بگیرد تا در مرداب فرو نرود و رنگ عوض نکند.

اما نباید فکر کرد که فردوسی به تنهایی و تنها با سرودن شاهنامه و تدوین آن نبود که توانست این زبان و آیین ایرانی را حفظ کند بلکه این مردم ایران بودند که با آوردن این هدیه فردوسی به خانه ها و عجین کردن آن با زندگی روزمره خود زبان و آیینشان را حفظ کردند. آنها سالها و سالها شبهایشان را با شاهنامه گذراندند و خیال فرزندانشان را با قهرمانان ملی پیوند زدند تا وطنشان را چون جان عزیز دارند.

وطن دوستی نیازی است که  باید در میان مردم هر جامعه تقویت شود زیرا ملتی که از این حس خالی شوند دچار خودباختگی ملی و پذیرش اندیشه و آداب دیگران می شوند. نمی توان چشم ها و گوشهای مردم امروز را که در دهکده جهانی زندگی می کنند بست تا زبان وآیین آنها محفوظ بماند، بلکه باید حس ملی و وطن دوستی را تقویت کرد که استفاده از شیوه و اثر فردوسی نوشدارویی بر جان زخمی این زبان و منش ایرانی است.

به هرحال روز بزرگداشت فردوسی باز هم فقط در دانشگاه ها و در جمع کسانی که او را به خوبی می شناسند برگزار خواهد شد در حالیکه باید فردوسی را از صندلی های دانشگاه به خیابانها و محله ها و به میان مردم برد.

............................

 لیلا شکوه فر

کد خبر 1601644

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
  • نظرات حاوی توهین و هرگونه نسبت ناروا به اشخاص حقیقی و حقوقی منتشر نمی‌شود.
  • نظراتی که غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نمی‌شود.
  • captcha