به گزارش خبرنگار مهر، برنامه‌های چهارمین سمینار بررسی مسائل مطبوعات ایران؛ چالش‌ها و چشم اندازها صبح امروز سه شنبه 2 خرداد با ارائه چند مقاله از صاحبنظران عرصه روزنامه نگاری پیگیری شد.
سیدفرید قاسمی پژوهشگر در عرصه تاریخ مطبوعات در مقاله ای با عنوان رهاسازی تجربه‌های تاریخی به طرح این پرسش پرداخت که «چرا با همه فراز و فرودها و تجربه‌های گرانسنگ در طول و عرض تاریخ مطبوعات، نتوانسته‌ایم نظریه‌های بومی تولید کنید؟» گفت: به ظاهر مطبوعات عمر 176 ساله اش سه نظام را به خود دیده اما همین عمر 176 ساله را می‌توان به 28 دوره متفاوت تقسیم کرد.
وی سپس گفت: در 28 دوره یاد شده اگر از تصویب‌نامه‌ها، متمم‌ها، اصلاحیه‌ها و بازنگری بعضی مواد بگذریم حدود 6 قانون داشته‌ایم، 3 دوره روزنامه نگاری پیش از صدور فرمان مشروطیت را از عدد 28 کسر کنیم، به 6 قانون و 25 دوره مطبوعاتی می‌رسیم. به عبارت دیگر با 25 سلیقه مواجه بوده‌ایم که بر قانون غلبه داشته اند.
این پژوهشگر عرصه تاریخ مطبوعات افزود: پس از 60 سال به معایب مطبوعات صرفا دولتی پی برده‌ایم و جبر زمانه ما را به سمت روزنامه‌نگاری غیردولتی سوق داده است؛ برای اینکه خود را متمدن نشان دهیم، 16 سال پیش از این مجوز نشریه به بخش خصوصی داده‌ایم، اما به دلیل اینکه زیرساخت‌های روزنامه خصوصی فراهم نبوده یارانه را علم کرده‌ایم و خصوصی‌نما را به جای خصوصی نشانده‌ایم.
قاسمی اضافه کرد: در این تاریخ 16 ساله یارانه مطبوعاتی، به جای آنکه یارانه را به سمت زیرساخت‌ها هدایت کنیم ثروت ملی را به جیب افرادی روانه کردیم که بیشترین شأن روزنامه‌نگاری را نه علم و هنر و فن و حتی صنعت بلکه بازرگانی دانسته‌اند.
وی گفت: اگر یک صدم پولی که از محل درآمدزایی مطبوعاتی به دست آمده، صرف رشد و توسعه این حرفه می‌شد، امروز روزنامه نگارانی را که امنیت شغلی نداشتند، نداشتیم. آنچه در این سال‌ها به عنوان هدیه به بعضی از روزنامه‌نگاران داده می‌شد، اگر صرف زیرساخت‌ها، ایجادباشگاه و صندوق قرض الحسنه و نظایر اینها شود برای اهل حرفه به مراتب بهتر خواهد بود.
این پژوهشگر ادامه داد: تجربه نشان داده که بیشتر روزنامه‌نگاران واقعی رغبتی به دریافت هدایا ندارند و آنچه به نام روزنامه‌نگاران رقم می‌خورد به کام غیرروزنامه‌نگار می‌رود. حال که بیش از 100 سال از عمر مطبوعات می‌گذرد به فکر برپایی مرکز آموزش روزنامه‌نگاری افتاده‌ایم.
وی با اشاره به 72 سال متناوب آموزش‌های کوتاه مدت و 55 سال تاریخ گسسته آموزش دانشگاهی روزنامه نگاری اضافه کرد: امروز که به گذشته می‌نگریم متوجه می‌شویم نتیجه آموزش‌ها هیچگاه یکسان نبوده، موفقیت‌ها دلیل و شکست‌ها و نامرادی‌های آموزشی کثیر هستند.
قاسمی همچنین با ابراز تاسف از اینکه به گفته وی مطبوعات حتی از تجربه سمینار اخیر (سمینار بررسی مسائل مطبوعات ایران) بهره نبرده اند، گفت: در 22 سال گذشته که چهار دوره از این سمینار برگزار شده، جامعه مطبوعات 11 معاون مطبوعاتی به خود دیده که از 11 تن 4 تن به ضرورت برپایی سمینار وقوف پیدا کرده‌اند و بانی خیر برگزاری آن شده اند.
این پژوهشگر عرصه مطبوعات افزود: در این 4 سمینار بیشترین گرفتاریهای روزنامه‌نگاران ایرانی مطرح شده ولی پرسش این است که برای اجرایی شدن گفته‌ها چه اقدامی صورت پذیرفته؟ ضرورت دارد این هم‌اندیشی به جای تشکیل ستاد موسمی دبیرخانه دائمی داشته باشد. کارگروهی تشکیل دهند که به استخراج پیشنهادها و راهکارها بپردازد و در هر سمینار گزارشی از تحقق گفته‌های پیشین ارائه دهند.
قاسمی در ادامه گفت: زمستان سال 75 در واپسین ماه‌های دولت اسبق بر اساس یک مصوبه شتابزده تمام مراکز آموزشی وزارت فرهنگ در مراکز تحقیقاتی ادغام شدند و از نوروز 76 مرکز گسترش آموزش رسانه‌ها به تاریخ پیوست.همچنین مجله رسانه معاونت آموزشی و دیگر واحدهای مرکز گسترش آموزش رسانه‌ها به مرکز مطالعات منتقل شدند و اکنون شنیده می‌شود طرح تجمیع مراکز تحقیقاتی در جریان است. اگر این مصوبه تحقق پیدا کند، تمام زحمات 23 سال اخیر به نیستی خواهد پیوست و آموزش و پژوهش در این حوزه آسیب جدی می‌بیند.
قاسمی ادامه داد: همه پژوهش‌ها نشانگر آن است که به دلیل ورود محمل نو و رسانه‌های جدید میزان تأثیر مطبوعات نسبت به دهه‌های پیش سیر نزولی دارد.
وی در پایان ابراز امیدواری کرد متن کامل قانون جامع رسانه‌ها برای نقادی در اختیار همگان قرار گیرد و پیش از هر مصوبه‌ای نظرهای کارشناسان را در یک کارگروه مورد بررسی قرار دهند.
نظر شما