به گزارش خبرنگار مهر، این مادر 44 ساله که سه فرزند دانشجو دارد و همسرش نیز شغلش آزاد است، می گوید: یک سال است که تحت شیمی درمانی هستم اما توان تامین هزینه های داروهای اصلی و مهم را ندارم.
وی با عنوان این مطلب که پس از عمل جراحی توده سینوس متوجه شده ام که این توده از نوع بدخیم بوده است، می افزاید: متاسفانه شدت بیماری باعث شد تا بینایی چشم چپم را از دست بدهم و مغز و ریه ام درگیر شده است.
این مادر میانسال که نمی خواهد نامش در گزارش بیاید، در ارتباط با هزینه های درمان و دارو می گوید: متاسفانه به دلیل عدم توانایی مالی نمی توانم داروهای اصلی که خارجی هستند و تحت پوشش بیمه نیستند را تهیه کنم و تنها برخی از داروهای بیمه ای را مصرف می کنم.
وی در خصوص اینکه آیا تا به حال از سوی هیچ نهاد و سازمانی برای تامین هزینه های درمانی حمایت شده است، می افزاید: شنیده بودم که می گفتند بیماران سرطانی جزو بیماران خاص هستند و هزینه های درمان و داروی آنها رایگان است اما وقتی به مرکز بیماران خاص مراجعه کردم، به من گفتند که چنین چیزی به ما گفته نشده و نمی توانیم کمکی به شما بکنیم. به سازمان غذا و دارو هم مراجعه کردم تا شاید بتوانم داروهایم را تهیه کنم اما جوابی که به من دادند این بود که اگر یک دوره کامل درمان را انجام دهم، 10 درصد هزینه آن را پرداخت می کنند.
این مادر سرطانی که ساکن کرج است، با گلایه از گران بودن قیمت داروهای بیماران سرطانی و هزینه های سرسام آور درمان این قبیل بیماران در کشور، می گوید: هزینه یک دوره کامل درمان من تا سال گذشته بیش از 8 میلیون بود که در حال حاضر با افزایش قیمت دارو، این رقم به حدود 10 تا 11 میلیون رسیده است. من چطور این همه پول را تهیه کنم که بخواهند 10 درصدش را به من بدهند؟
وی، هزینه تامین داروهای بیمه ای در حدود 2 میلیون تومان اعلام می کند و می افزاید: چون توده بدخیم است باید هر 15 روز یکبار شیمی درمانی کنم. متاسفانه از وضعیت خودم ناامید شده ام چون مشکلاتم آنقدر زیاد است که احساس خوبی ندارم و همه اش فکر می کنم چرا باید زنده بمانم که خانواده ام را اذیت کنم.
این مادر 44 ساله با انتقاد از عدم توجه مسئولین به وضعیت بیمارانی که دچار هزینه های سنگین درمان و دارو هستند، می گوید: در انجمن بیماران سرطانی پرونده دارم به این امید که بتوانم از حمایتهای انجمن برخوردار شوم اما به من می گویند خودت برو آدم خیر پیدا کن که کمکت کند.
وی البته به این موضوع اشاره می کند که یک بار اوایل آغاز شیمی درمانی از سوی یک مرد خیر حمایت مالی شده و او تمامی هزینه های یک دوره درمانش را پرداخت کرده است. اما این مرد حالا در آمریکاست.
این مادر سرطانی می گوید: متخصصان آنکلوژی بیماری من را صعب العلاج تشخیص داده اند چون توده از نوع بدخیم است و اگر درمان قطع شود، توده رشد می کند و در نتیجه مشکلات بیشتر می شود. 45 روز قبل وقتی آخرین اسکن را انجام دادم، پزشک معالجم گفت که بزودی بینایی چشم راستم را نیز از دست خواهم داد.
او که حسابی از وضعیت خود قطع امید کرده است، به هیچ وجه دوست ندارد که اسمی از او در گزارش آورده شود اما وقتی خواستم تلفن را قطع کنم، با صدایی خسته و غم گرفته می پرسد: واقعا تا حالا شده کسی اینطوری به یک نفر کمک کنه؟
گفتم: بله. هستند آدمهای خوب و نیکوکاری که با خواندن این قبیل گزارشها در خبرگزاری، با ما تماس می گیرند و برای کمک و حمایت از بیماران اعلام آمادگی می کنند.
نظر شما