به گزارش خبرنگار مهر، ایران از جمله 9 کشور اصلی در بین 185 کشور جهان است که امروز در سازمان جهانی کار (ILO) عضویت دارند و همه ساله در شهر ژنو کشور سوئیس (مقر اصلی سازمان) نشست هایی را به مدت بیش از 2 هفته برگزار می کنند.
بر پایه این گزارش، ایران از نخستین سال تاسیس سازمان بین المللی کار یعنی از سال 1919عضو سازمان جهانی کار شد و در سال 1954 نیز برای نخستین باز هیئت نمایندگی کاملی از سوی ایران در کنفرانس بین المللی کار شرکت کرد و البته با تاسیس وزارت کار در ایران، روابط بین این سازمان و ایران فعال تر شد.
ایران؛ عضو قدیمی سازمان جهانی کار
هرچند ایران در 93 سال گذشته که از تاسیس سازمان جهانی کار می گذرد نتوانسته است فرصت زیادی برای ریاست بر اجلاس جهانی کار داشته باشد اما در سال 1956این فرصت در سی و نهمین دوره اجلاس مجمع بر عهده یکی از نمایندگان ایران گذاشته شده بود.
همچنین مجمع بین المللی کار، کمیسیون سازمان کار و هفتمین کنفرانس ناحیه ای آسیا به ترتیب درسال های 1970، 1968 و1971 در تهران تشکیل شد. البته چند سال پیش نیز برخی مذاکرات برای ریاست ایران بر اجلاس جهانی کار پس از 40 سال مطرح شده بود که به مرحله نهایی نرسید.
متاسفانه با وجود اینکه ایران به عنوان یکی از اصلی ترین کشورهای ایجاد کننده سازمان جهانی کار از بدو تاسیس تاکنون فعال بوده اما خروجی چندانی از این نشست ها و رفت و آمدها نصیب ایران نشده است و به نظر می رسد مهم ترین دلیل حضور هیئت های ایرانی در اجلاس جهانی کار صرفا جنبه تشریفاتی دارد و به عبارت ساده تر، فقط بودن در اجلاس سالیانه جهانی کار مطرح است.
حمید حاج اسماعیلی در گفتگو با مهر در این خصوص که حضور ایران در نشست های هر ساله سازمان جهانی کار و اعزام هیئت های کارگری، کارفرمایی و دولت چه دستاوردی برای کشور به همراه دارد؟ گفت: متاسفانه این موضوع خود از مسائل مهمی در این زمینه است که در آن انتقاداتی وجود دارد.
دستاوردهای نامعلوم حضور هیئت‌های ایرانی در اجلاس جهانی کار
نماینده کارگران در هیئت حل اختلاف، اظهار داشت: با توجه به بالا بودن تعداد بیکاران در کشور به ویژه جوانان فارغ التحصیل دانشگاهی و بالا بودن نرخ بیکاری به بیش از 40 درصد در این گروه، باید بتوانیم به نتایج مناسبی از جمع بندی اجلاس جهانی کار برسیم.
این مقام مسئول کارگری با اشاره به اینکه با وجود اعزام نمایندگانی از گروه کارگری نتیجه چندانی به دست نمی آوریم، افزود: افرادی که مسئولیت قبول می کنند باید بتوانند نتایج مناسبی از اجلاس به صورت راهکارهای عملی و نتایج دستاوردهای کشورهای مختلف را به کشور بیاورد.
حاج اسماعیلی بیان داشت: امسال در سازمان جهانی کار موضوع بیکاری جوانان با اولویت ویژه ای مورد بررسی قرار گرفت و با توجه به اینکه ما نیز در ان بخش دچار بحران بیکاری جوانان هستیم باید دستاوردهایی را از نشست سالیانه داشته باشیم.
وی در این زمینه که آیا در سازمان جهانی کار چیزی برای مطرح شدن وجود ندارد و یا اینکه هیئت های ایرانی توان انتقال دستاوردهای مناسب برای عملیاتی کردن در کشور را ندارند؟ ادامه داد: در سازمان جهانی کار کمیته های تخصصی به صورت ویژه اطلاعات مختلفی را پردازش و در اختیار کشورها قرار می دهند.
نماینده کارگران در هیئت حل اختلاف با بیان اینکه این اطلاعات به صورت کمک های فنی در اختیار کشورها قرار داده می شود، تصریح کرد: متاسفانه در ایران، هنوز کمیته ها و نهادهای تخصصی کارگری و کارفرمایی قدرتمندی شکل نگرفته اند که بتوانند نتایج اجلاس هر ساله را پردازش و کاربردی کنند.
بسته کمک‌های فنی برای کشورها
به گفته حاج اسماعیلی، در طی بیش از دو دهه گذشته هیچ یک از رفت و آمدهای هیئت های ایرانی چه از نمایندگان دولت، کارگر و کارفرما نتوانسته اند دستاورد قابل لمسی را برای کشور به ارمغان بیاورند، با این حال انتظار داریم که به دانش بازار کار کشور افزوده شود.
این مقام مسئول کارگری تاکید کرد: به دلیل عضویت ایران در سازمان جهانی کار به عنوان یکی از اعضای قدیمی و اولیه، انتظار می رود بتوانیم به پیشرفت های مناسبی دست یابیم.
وی ادامه داد: هم اکنون وضعیت دستاوردهای ما از نشستهای جهانی کار به شدت ضعیف است و ما از هر 3 گروه کارگری، کارفرمایی و دولت در ابتدای راه هستیم؛ بنابراین نمره قابل قبولی در رفت و آمدهای سالیانه به دست نمی آوریم.
ILO از نگاه کارفرمایی
عباس وطن پرور، نماینده سابق کارفرمایان در اجلاس جهانی کار نیز در این ارتباط در گفتگو با مهر با بیان اینکه دستاوردی در این رفت و آمدهای نمایندگان کارگری و کارفرمایی و حتی دولت به اجلاس جهانی کار وجود ندارد، گفت: حتی هیچگونه برنامه ریزی قبلی ای نیز در این زمینه وجود ندارد.
نماینده سابق کارفرمایان در اجلاس جهانی کار اظهار داشت: در هیچ یکی از هیئت‌های 3 گانه کارگری، کارفرمایی و دولت قبل از اعزام به اجلاس سالیانه برنامه ریزی و نشستی وجود ندارد و اساسا در مورد برنامه هایی که در یک سال اخیر برای حوزه کار و اشتغال کشور اجرا شده است، جلساتی برگزار نمی شود.
این مقام کارفرمایی کشور افزود: هیئت‌های ایرانی در زمان حضور در اجلاس جهانی کار بیشتر نقش شنونده را بازی می کنند و توان چندانی برای بیان ایده ها و دیدگاه های تاثیرگذار بر حوزه کار و اشتغال کشور را ندارند.
وطن پرور یکی از بزرگترین ضعف‌های نمایندگان کارگری و کارفرمایی و حتی برخی نمایندگان اعزامی دولت را ناآشنایی با زبان خارجی و ناتوانی در انجام گفتگو با هیئت‌های خارجی دانست و تاکید کرد: بعد از برگشت هیئت‌ها نیز در سال‌های گذشته و حتی سال‌های دورتر، هیچگونه خروجی و دستاوردی وجود ندارد.
وی خاطر نشان کرد: حتی هیچ گزارشی نیز از اینکه در اجلاس چه گذشت و کارها به چه صورت بوده است وجود ندارد، در صورتی که برخی کشورها حتی بر سر یک کلمه که در زبان های مختلف معانی متفاوتی دارد، ساعت ها بحث می کنند.
علاقه مندی برخی برای سفر خارجی
نماینده سابق کارفرمایان در اجلاس جهانی کار، گفت: همه این موارد در حالی وجود دارد که ایران جزو 9 کشور اصلی پایه گذار سازمان جهانی کار (ILO) است و با اینکه از قبل از انقلاب رفتن هیئت های ایرانی به این اجلاس وجود داشته است، اما نتیجه مثبتی که بتوان تاثیر آن را در بازار کار کشور دید، وجود ندارد.
به گفته وطن پرور، با اینکه از دولت هفتم به بعد کمی شکل کار نحوه اعزام هیئت‌ها به سوئیس برای شرکت در اجلاس جهانی کار تغییر کرده است، اما هنوز هم اعزام نمایندگان کارگری و کارفرمایی با نظر دولت انجام می شود. تا سال‌ها در بخش کارگری خانه کارگر بوده است که هر ساله به ژنو می رفت.
این مقام کارفرمایی با بیان اینکه ایران برای عضویت خود در سازمان جهانی کار حق عضویت می پردازد، بیان داشت: با اینکه هر ساله مبالغ زیادی از سوی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی برای انجام سفر نمایندگان کارگری، کارفرمایی و دولت هزینه می شود اما هیچگونه دستاوردی برای کشور به همراه ندارد.
وی حتی از دریافت حق ماموریت حداقل 100دلاری برای هر نماینده عضو هیئت‌های اعزامی ایران به اجلاس جهانی کار خبر داد و اظهار داشت: متاسفانه نحوه انتخاب هیئت‌های کارگری و کارفرمایی نیز به روش خاصی انجام می شود و ممکن است نفرات تاثیرگذار و صاحب نظر نتوانند در سایه حضور همه ساله برخی افراد به اجلاس جهانی کار بروند.
نظر شما