"تب پرتغالی" فوتبال ایران را فرا گرفته است/ نقش یک مدیر برنامه!

به گزارش خبرنگار مهر، اواخر بهار سال 1373 بود که "ولادیسلاو بگوویچ" به ایران آمد و سرمربی پرسپولیس شد. شاید کمتر کسی پیش بینی می‌کرد با آمدن او راه برای حضور مربیان اهلی کرواسی در فوتبال ایران باز شود. او آمد و گرچه مدتی کوتاه سرمربی پرسپولیس بود اما بعد از او یک به یک مربیان کروات بودند که به ایران آمدند.

بعد از بگوویچ، "استانکو پابلوکوویچ" به ایران آمد و سرمربی تیم ملی فوتبال ایران شد. حذف از مرحله گروهی مسابقات فوتبال بازی‌های آسیایی 1994 هیروشیما دوره همکاری کوتاهی برای او در تیم ملی ساخت اما بعد از یکسال آمد و سرمربی پرسپولیس شد. کسب دو قهرمانی با پرسپولیس مهر تاییدی بود بر عملکرد استانکو و اینکه می‌شود به مربیان کروات اعتماد کرد.

بعد از آن بود که شاهد حضور مربیان کروات بیشتری در فوتبال ایران بودیم، "تومسیلاو ایویچ" و "ژلکو میاچ" برای تیم ملی آمدند، پرسپولیس مدتی کوتاه به "مت کوویچ" سپرده شد تا مشخص شود، فوتبال ایران محل خوبی برای فعالیت و حضور مربیان کروات است. بعدها که "میروسلاو بلاژویچ"، "برانکو ایوانکوویچ" و "فخرالدین داود بگوویچ" برای هدایت تیم ملی آمدند، درب‌های فوتبال ایران برای حضور مربیان این بخش از اروپا بازشد.

پس از این گروه، "وینگو بگوویچ"، "لوکابوناچیچ"، "ملادن فرانچیچ"، "زلاتکو ایوانکوویچ"، "نناد نیکولیچ"، "زلاتکو کرانچار" به ایران آمدند و در روزگاری که فوتبال ما "ویچ زده" بود حتی تیمهای خود را به "میلان زیوادینویچ"، "زوران جورجوویچ"، "میودراگ یسیچ" و... نیز سپردیم، بدون اینکه از خود بپرسیم به راستی ماحصل حضور این مربیان اروپای شرقی که فلسفه فوتبال‌شان تماما برگرفته از فوتبال یوگسلاوی سابق بود، چه بود.

شاید تعداد افتخارات و قهرمانی‌های اینها در فوتبال ایران به تعداد انگشتان یک دست هم نرسد اما برای مدتی "تب ویچ‌ها" را در فوتبال ایران داغ کرد، تبی که خیلی هم زود خوابید و حضور مربیان اروپای شرقی در فوتبال ایران به شماره افتاد.

کروات‌ها از فوتبال ایران رفتند و حضورشان کمرنگ شده است اما این روزها فوتبال ما با تبی تازه درگیر شده است؛ "تب پرتغالی‌ها". در فوتبالی که روزگاری جولانگاه مربیان کروات بعضا موفق بوده، حضور مربیان پرتغالی غالبا اسم و رسم‌دار نمی‌تواند اتفاق بدی باشد.

حضور مربیان پرتغالی در فوتبال ایران از زمانی آغاز شد که هدایت تیم فولادخوزستان به "آگوستو ایناسیو" پرتغالی سپرده شد. بعد از آن "نلو وینگادا" سرمربی پرسپولیس شد و "آلفردو کاسمیرو" هدایت تیم صنعت نفت آبادان را در دست گرفت. ناکامی وینگادا و البته توفیق کاسمیرو در صنعت نفت آبادان دلیلی نشد برای اینکه فوتبال ایران به مربیان پرتغالی اعتماد کند.

زمان گذشت تا اینکه فدراسیون فوتبال ایران "کارلوس کی‌روش" را به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب کرد. حضور کی‌روش در فوتبال ایران راه را برای حضور مربیان پرتغالی در فوتبال ایران را باز کرد. بعد از او "آلبرتو کاستا" آمد و سرمربی صنعت نفت آبادان شد، "تونی اولیویرا" هدایت تیم تراکتورسازی تبریز را برعهده گرفت و پرسپولیس هم به "مانوئل خوزه" سپرده شد.

حالا تعداد مربیان پرتغالی در فوتبال ایران به چهار نفر رسیده و اتفاقا سه نفر از آنها مهمترین تیم‌های کشورمان را در اختیار دارند. حضور این مربیان با چه توجیهی صورت گرفته، جای تامل و بررسی دارد، چرا که هنوز مشخص نشده نسخه پرتغالی شفابخش و راهگشای فوتبال ما هست یا نه.

هنوز تیم ملی ما با کی‌روش به ثبات نرسیده و رشد چشمگیری در بازی تیم صنعت نفت دیده نمی‌شود، که بگویم چون کی‌روش و کاستا باعث رشد تیم ملی و صنعت نفت آبادان شده‌اند، پس مدیران تراکتورسازی و پرسپولیس به هموطنان آنها اعتماد کرده‌اند.

در این بین شاید برخی پیشنهادات و فراهم آوردن زمینه‌هایی باعث حضور مربیان پرتغالی در فوتبال ایران شده باشد، آن را هم ظاهرا باید در یکی بودن مدیربرنامه‌های آنها و یا همسو بودن شرایط‌شان با یکدیگر جستجو کرد. ظاهرا مدیربرنامه یکی از مربیان پرتغالی که پیش تر به فوتبال آمده زمینه حضور مربیان بعدی را فراهم آورده است، مدیری که فعلا نشان داده در کارش متبحر است!