ورنی بافی هنر و صنایع دستی خانگی دشت مغانی‌ها است

به گزارش خبرگزاری مهر ، حمید دواتی کاظم نیا  پیش از ظهر امروز چهارشنبه در گفت و گو با خبرنگاران در محل سازمان میراث فرهنگی استان با اشاره به فعالیت های خود در راستای گسترش هنر ورنی بافی اظهار داشت: باتوجه به اینکه بافت سنتی ورنی از بین رفته است 9 سال پیش در راستای احیا و تحقیق درمورد این بافت قدیمی کارگاه فرهنگی تحقیقاتی دست بافت های بنیاد عشایری را در مغان تاسیس کرده و در کنار تحقیقات اقدام به آموزش این هنری دستی نیز کردم.
 
وی ادامه داد: در این کارگاه مروارید بافی، سوماک، جاجیم بافی به هنرجویان آموزش  داده می شود و در این مدت حدود 390 نفر در رشته های مختلف آموزش دیده اند.
 
دواتی کاظم نیا  با بیان اینکه تمامی هنرجویان بانوان هستند، یادآور شد: از آنجایی که سوماک، مروارید و جاجیم کارهای ظریفی هستند تمامی مراجعه کنندگان بانوان بوده و پس از آموزش این هنر را در خانه و یا در کارگاه ادامه می دهند.
 
این هنرمند ورنی باف اضافه کرد: باتوجه به استعداد هنرجویان طی شش ماه آموزش ورنی و سوماک به طول می انجامد که برخی تا مرحله استادکاری ادامه می دهند و برخی دیگر در خانه به آن می پردازند که راه یابی این هنر به خانه ها تاثیر های به سزایی در گسترش این هنر داشته است.
 
 وی با بیان اینکه راهیابی سوماک به خانه ها آنرا به هنر خانگی و همه گیر تبدیل کرده است، گفت: با آموزش هر عضو از یک خانواده، دیگر اعضا و اطرافیان وی نیز ترغیب شده و روی به این هنر و زیبایی آن آورده اند به طوریکه در حال حاضر طبق آمارهای بدست آمده 70 درصد خانواده های مغانی به این هنر می پردازند.
 
دواتی کاظم نیا  تاثیرات روحی این هنر دستی را یادآور شد و اظهار داشت: سوماک به دلیل اصالتی که دارد تاثیرات روحی زیادی روی بافنده ها می گذارد به طوری که این هنر که زمانی رو به فراموشی بود اکنون تبدیل به یک هنر فراگیر در این شهرستان شده است.
 
وی افزود: همچنین با حمایت های سازمان میراث فرهنگی استان  از کارگاه تحقیقاتی ، برخی از هنرجویان توانسته اند آثار خود را در نمایشگاه های خارجی نیز شرکت دهند.
 
دواتی کاظم نیا  ضمن تقدیر از حمایت های  سازمان میراث فرهنگی استان به ویژه در خصوص اعطای مهر اصالت یونسکو به وی و تجلیل هایی که از او انجام شده است ، تصریح کرد: هنرجویان پس از گذراندن دوره آموزشی خود در کارگاه تحقیقاتی دست باف های بنیاد عشایری، کارت شناسایی و مهارت دریافت کرده و به کار خود به صورت حرفه ای و یا تفریحی ادامه می دهند.