به گزارش خبرگزاری مهر، گئورگ میرزایان در مطلبی تحت عنوان "به وسیله دلار و بمب" در هفته نامه اکسپرت می نویسد: جنگ داخلی در سوریه به جنگ موضعی تبدیل شده است. با وجود سیل بی پایان پول و داوطلبانی که از سراسر خاورمیانه به کمک مخالفان سوری می‌شتابند، دمشق در این جنگ برتری دارد.
به عقیده نویسنده، ارتش دولتی تروریست های داخلی را به خوبی از بین می‌برد در حالی که جایگزین شدن شبه نظامیان محلی با مزدوران خارجی باعث رشد تنفر مردم محلی از این نیروها می‌گردد.
وی می نویسد: طولانی شدن جنگ باعث تحلیل رفتن مشروعیت نه تنها داخلی بلکه خارجی شبه نظامیان شده است. این گرایش در توسعه اوضاع باعث نگرانی نه تنها ایالات متحده و آمریکا بلکه ترکیه، عربستان سعودی و قطر، حامیان منطقه‌ای شبه‌نظامیان می‌گردد.
گئورگ میرزایان سناریوهای مخالفان رژیم دمشق را بررسی کرده و می نویسد: حمله برق آسا به دمشق (مانند تصرف طرابلس لیبی) و تلاش برای تبدیل کردن حلب به بنغازی سوری به جایی نرسید. ولی شکست "بهار سوریه" برای حامیان منطقه‌ای آن و به خصوص ترکیه، قطر و عربستان سعودی قابل قبول نیست. ناکامی تلاش های آنها در جهت سرنگونی اسد می تواند برای امنیت این کشورها پیامدهای ناگواری به دنبال داشته باشد. ترکیه بر خلاف آرزوهای خود نخواهد توانست به رهبر بلوک سنی و حامی نظامی کشورهای خلیج فارس تبدیل شود و در عوض در نزدیکی مرزهای خود یک کردستان جدید را به دست خواهد آورد که می تواند به مرکز جدید بی‌ثباتی استان‌های کردنشین ترکیه تبدیل گردد. طولانی شدن جنگ داخلی در سوریه امنیت کشورهای حاشیه خلیج فارس را هم تهدید می‌کند زیرا مهمترین سلاح آنها در مبارزه بر سر نفوذ در خاورمیانه یعنی شبکه‌های تلویزیونی الجزیره (قطر) و العربیه (عربستان سعودی) را خنثی می‌کند. این رسانه ها مجبور می‌شوند به پخش اکاذیب آشکار دست بزنند و به همین علت اعتبار حرفه‌ای خود را از دست می دهند. همچنین پیروزی اسد می‌تواند موجبات انتقال "بهار عربی" به سرزمین کشورهای حاشیه خلیج فارس را فراهم نماید. بعید نیست که "تروریسم بین الملل" که الان در سوریه می‌جنگد، برای جهاد خود جای دیگری در قطر یا عربستان سعودی پیدا کند.
در ادامه این مطلب آمده است: مخالفان منطقه‌ای رژیم اسد سعی می‌کنند این رژیم را نماینده فقط گروه علوی معرفی کنند و به همین علت به تعقیب غیر علویان در دولت اسد پرداخته و بعضی از آنها را خریده یا مرعوب کرده اند.
نویسنده تأکید می کند که فرار ریاض حجاب، نخست وزیر اهل سنت سوریه نتیجه اصول شناسی و اعتقادات خاص او نبود زیرا در غیر این صورت دو ماه قبل از آن مقام نخست وزیری را قبول نکرده بود.
میرزایان در پایان می نویسد: دشمنان اسد همچنین سعی می‌کنند ایران را به ورطه مناقشه سوریه بکشانند تا بهانه‌ای برای مداخله آمریکا و ناتو هم فراهم شود. ایران به هیچ وجه نباید نیروهای خود را به سوریه بفرستد تا ترکیه و عربستان سعودی را از مخمصه مداخله در امور سوریه نجات ندهد.
نظر شما