غیبت بحران محبت را درپی دارد/ همنشینی با اهل غیبت از خود آن بدتر است

دکترعلی محمد صابری درمورد تعریف غیبت و زشتی آن به خبرنگارمهر گفت: غیبت بدگویی از دیگران در غیاب آنها است. در اسلام آبروی مؤمن را ریختن از زنای محارم هم بدتر است. در قرآن هم ظن بد و غیبت به خوردن گوشت برادر مرده خود تعبیر شده است.

استاد گروه فلسفه و عرفان اسلامی تربیت دبیرمجتمع آموزشی پیامبر اعظم(ص) در مورد اثرات منفی غیبت در جامعه هم گفت: غیبت باعث از بین رفتن انس و الفت در میان مردم می‎شود و کینه‏ها را در دل می‎کارد که باعث شروع دشمنی‎ها و جنگ بین افراد می‎شود. رواج دروغ و چاپلوسی و خبرچینی و جاسوسی از غیبت کردن آغاز می‏شود که باعث به وجود آمدن هرج و مرج در جامعه می‎شود. 

نویسنده"حدیث عشق" در مورد دلایل عادت زشت غیبت در مردم هم گفت: عادت به غیبت فطرت پاک انسانی را آلوده کرده و باعث جانشینی رذایل به جای فضایل در انسان می‎شود. عقل جای خود را با احساس و شهوت عوض می‎کند. بحران شخصیت و هویت سبب غیبت کردن می‎شود. یعنی فرد به خاطر شخصیت پیداکردن و خردکردن شخصیت دیگران شروع به غیبت می‎کند. بحران معنویت و محبت هم یکی دیگر از دلایل غیبت است. یعنی هرکسی به فکر منافع خودش است و با سرکوب دیگران خود را بالا می‎کشد.

نویسنده"سلطان عشق" افزود: بطور کلی تربیت ناصحیح و حیوانی باعث غیبت و تهمت و دروغ و افتراء می‏شود که اینها از پیامد غیبت کردن هستند. کشتن نفس و خدمت به خلق باعث مودت و همدلی می‏شود و با ایجاد محبت در دلهای همدیگر می‎شود از غیبت کردن دوری کرد. 

وی درمورد راهکار اصلاح عادت بد غیبت در مردم هم تصریح کرد: تربیت عرفانی یعنی تزکیه و تهذیب نفس همانطور که گفتم عامل ازبین رفتن غیبت و بسیاری از رذایل در انسان می‎شود. ریاکاری و تفتیش عقاید هم باعث ازدیاد غیبت در جامعه می‏شود. سیاست زدگی و قانون گریزی هم دلیل دیگرغیبت کردن در جامعه می‏شود باید با اطاعت از قانون و پرهیز از سیاست زدگی و توجه به منفعت جمعی از غیبت کردن دور شویم.

این محقق و پژوهشگر حوزه عرفان اسلامی ادامه داد: باید زندگی عرفا و داستان‏های تمثیلی ادبیات ما فیلم شوند مثلاً تذکرةالاولیای عطار تمثیلات بسیار زیبایی در مذمت غیبت و دروغ دارد که بایستی در قالب فیلم و نمایش برای مردم بازگو شوند. 

این نویسنده و محقق درباره رابطه گپ های خودمانی و دورهم خوش بودنها با غیبت کردن هم یادآورشد: به قول هایدگر یک زبان معناگرا و یک زبان لفاظی داریم. زبان لفاظی پوچ و روزمره است که مردم گرفتار آن هستند، اما زبان معناگرا همدلی و محبت و الفت را درجامعه به همراه می‏آورد. همنشینی با اهل غیبت از خود غیبت کردن بدتر است. باید قدر زبان و زمان خود را دانست تا از غیبت کردن و دروغ و امراض زبانی نجات پیدا کنیم.