اعتراف نامه: هفت سال پیش وقتی مشغول تحصیل در انگلستان بودم واز حال و هوای مقالات علمی پژوهشی چندان خبری نداشتم مقالهای انتقادی به زبان فارسی در مورد انحصارگرایی پلانتیجا فیلسوف دین معاصر انگلیسی نوشتم و برای یکی از مجلات علمی پژوهشی آن زمان ارسال کردم. در مقاله تنها به 3 منبع ارجاع داده بودم و متن فاقد پانوشت یا زیرنوشت بود.
داوری مقاله نزدیک 6ماه به طول انجامید و سرانجام پس از پیگیریهای مکررم درمورد سرنوشت مقاله، ایمیلی از مجله دریافت کردم که داوری از داوران برایم نوشته بود: این نوشته در حد مقاله علمی پژوهشی نیست چرا که منابع و مراجع آن کم است. در همان زمان نامهای به وزیر علوم وقت نوشتم و در آن وضعیت نابسامان و رشد قارچگونه مجلات علمی پژوهشی و نگاه کمی آنها در حوزه علوم انسانی شکایت کردم.
اما هیچ پاسخی دریافت نکردم. وقتی به ایران بازگشتم و اوضاع اسفبار چاپ مقالات علمی پژوهشی را دیدم در اقدامی ناجوانمردانه 2مقاله مناسب را که به زبان انگلیسی نوشته شده بودند و هردو چاپ شده بودند عامدانه به دو مجله علمی پژوهشی ارسال کردم. تنها کاری که کردم دستکاری در نام مقالات و مؤلفان آنها بود. مقالات بلافاصله پذیرفته شدند و هردوی آنها به زیور طبع آراسته شدند. طرفه اینجاست که یکی از آنها بدون اطلاع رسانی و کسب اجازه مؤلف چاپ شد. من سکوت کردم و ابدا قصد افشای چنین رازی را نداشتم تا اینکه چندی قبل مقالهای به زبان انگلیسی برای داوری نزد من فرستاده شد. با اندکی جستجو در اینترنت دریافتم که مقاله رونوشت ناقص و کم دقتی از یک مقاله چاپ شده در آمریکاست.
به نظر میرسد که مجلات ما اولین کاری که هر مجله در مورد مقالات دریافتی خود انجام میدهد را انجام نمیدهند: استفاده از موتور جستجو برای کشف سرقتهای علمی احتمالی. بلافاصله بعد از این واقعه، گروهی به نام انجمن مبارزه با تقلب با من تماس گرفت و خواستار توضیحی در مورد دو مقاله من شد. قضیه بسیار ساده است سرقت علمی. هدف این نوشته علاوه بر اعتراف به سرقت علمی، ارایه دستورالعملهایی برای تولید مقاله علمی پژوهشی در حوزه علوم انسانی است و بنابراین قابل توجه همکاران اینجانب است که برای گرفتن ترفیع و ارتقاء نیاز مبرم به چاپ مقالات علمی پژوهشی دارند: سادهترین دستورالعمل : مقالهای انگلیسی را از سایت شخصی استاد نه چندان مشهوری بردارید(سعی کنید فرمت مقاله docباشد)با اندکی دستکاری مقاله را به نام خود چاپ کنید.
دستورالعمل نسبتاٌ ساده:(برای کسانی که جسارت استفاده از دستورالعمل بالا را ندارند):چند مقاله انگلیسی چاپ شده را با هم ادغام کنید(مطمئن باشید که داوران مقاله را تا انتها نمیخوانند) و آنرا به مجلات علمی پژوهشی بسپارید.
دستور العمل ساده و کم مخاطره: از دانشجویان با استعداد دوره کارشناسی ارشد یا دکتری که تحت نظارت شما مشغول نوشتن پایاننامه هستند درخواست مقاله کنید. اسم خود را بر طبق مصوبه داخلی دانشگاهها بالای سر دانشجو به عنوان مؤلف اول بگذارید. مقاله را برای چاپ به مجلات ارسال کنید.( دانشجویان به تنهایی حق ارسال مقاله علمی پژوهشی به بعضی از مجلات را ندارند. از این ماده قانونی استفاده تام و تمام ببرید. این قانون نانوشته برای حمایت از استادان است. دانشجویان مسئولیت نوشتههای خود را ندارند و همچنین استادان.)
دستور العمل نه چندان ساده: دستور العمل بالا را بکار ببرید و اما مطمئن باشید که دانشجوی شما از دستورالعملهای بالا استفاده نکرده باشد.
دستورالعمل دشوار: شخصاٌ حاصل تحقیقات خود را به زبانی ساده شرح دهید و از اسلوب نویسی پیروی کنید. به چند کتاب و مقاله درباب مقاله نویسی مراجعه کنید. برای نمونه کتاب دکتر موحد با عنوان البته واضح و مبرهن است که منبع خوبی است.
آخرین دستورالعمل: بی خیال نوشتن مقاله علمی پژوهشی شوید. تحقیقات خود رادر قالب کتاب چاپ کنید. در این صورت حاصل تحقیات شما خوانده میشود اما هیچ چشمداشت گرفتن پایه و یا ترفیع را نداشته باشید. من در سالهای اخیر از این دستورالعمل پیروی کردهام.
نظر شما