آخرین نماز شهید محمد حسین دامغانی در کنار خانواده

به گزارش خبرنگار مهر، روز 31 شهریور 1359 راس ساعت 12 به وقت بغداد، مرکز فرماندهی جنگ در عراق دستور پرواز 192 بمب افکن و جنگنده را برای حمله هوایی به فرودگاه‌های ایران صادر کرد. بیست دقیقه بعد، عدنان خیرالله وزیر دفاع عراق در گزارشی این موضوع را به اطلاع صدام حسین رساند و به این ترتیب جنگ هوایی بین عراق و ایران آغاز شد.

نیروی هوایی عراق بعد از ظهر همان روز به پایگاه‌های نیروی هوایی ایران حمله کرد، حملات هوایی عراق اینچنین شکل گرفت: روز اول جنگ، فرودگاه مهرآباد هدف بمباران چند میگ - 23 عراق قرار گرفت و چندین هواپیما منهدم شدند.

ساعت یک و چهل و پنج دقیقه بعد از ظهر توسط 6 میگ به فرودگاه اهواز، ساعت دو و دوازده دقیقه بعد از ظهر با 4 میگ به فرودگاه مهرآباد تهران، ساعت دو و چهل پنج دقیقه به پایگاه نوژه، ساعت چهارده و سی دقیقه با 3 میگ به فرودگاه سنندج و مرکز سپاه، با 8 میگ به فرودگاه تبریز، پالایشگاه و نیروگاه و نیز با حمله چند میگ به اسلام آباد و کرمانشاه و اصفهان.

و به این ترتیب اولین شهدای جنگ تحمیلی در فرودگاه ها به خون نشستند، شهید خلبان محمد حسین دامغانی نیز یکی از اولین شهدای خلبان جنگ تحمیلی است که در بمباران فرودگاه مهرآباد دعوت حق را لبیک گفت.

شهید محمد حسین دامغانی توصیه ای در رابطه با جنگ ندارد چرا که در آغازین لحظه های جنگی که کسی از آغاز آن خبر نداشت به خدا پیوست.

به گفته برادرش وی پس از اخذ مدرک سیکل در شهرستان شاهرود به خدمت نیروی هوائی در آمد و در نیروی هوائی شیراز به کار و تحصیل پرداخت و به دلیل علاقه فراوانی که به پرواز داشت بعد از آموختن حرفه ای زبان انگلیسی به مدت 2 سال برای فراگرفتن خلبانی و علوم و فنون مربوط به هواپیما به تگزاس آمریکا فرستاده شد.

وی یکی از خلبانان موفق و تکنسین های قدر پرواز در ایران به شمار می رفت که پس از بازگشت از آمریکا برای انجام ماموریت های مهمی به کشورهایی چون لبنان و مصر اعزام گردید.

شهید محمد حسین دامغانی در انجام عملیات ها مهارت زیادی از خود نشان می داد به گونه ای که در یکی از ماموریت هایش که مهمات و آذوقه به قسمتی در غرب کشور حمل می کرد مورد تهاجم دموکرات ها قرار گرفت و با وجود اصابت گلوله به هواپیمایش درست بالای شهر سنندج با خونسردی و مهارت خاص خود توانست هواپیما را به زمین بنشاند.

وی 29 شهریور 1359 و آخرین دیدارش با خانواده، آخرین نماز مغرب و عشا خود را در خانه و شهرش بجا آورد و گفت: این آخرین نماز شامی است که اینجا می خوانم اما خانواده متوجه منظور او نشد.

او رفت و دو روز بعد در میعادگاهش فروگاه مهرآباد تهران بر اثر بمباران هواپیماهای مزدوران عراقی مورد اصابت گلوله های هوائی دشمن قرار گرفت و روی مهتاب تازه بدنیا آمده اش را ندید و به لقا یار پیوست.

گفتنی است کتاب زندگی و خاطرات این شهید توسط بنیاد شهید شهرستان شاهرود در حال تهیه و آماده سازی برای چاپ است.