گلهای چند صد میلیونی که پرپر می شود

به گزارش خبرنگار مهر، در میان چهره های ماتم گرفته، اشکها، آهها و یکدستی لباسهای سیاه عده ای که در عزای درگذشت عزیزی، ختم گرفته اند، شاید اگر حس خوب تماشای دسته گلهای رنگارنگ و زیبایی که مدعوین برای عرض ارادت و تسلیت، هدیه می آورند، نبود، راه دیگری برای تحمل سنگینی غم از دست دادن عزیزان وجود نداشت.

"گل" از گذشته های دور تاکنون، در فرهنگ و رسم و رسوم ایرانی، برای خودش جایگاهی داشته؛ از جاخوش کردن آن در ادبیات و شعر و هنر ایرانی که بگذریم، تقدیم آن به عنوان هدیه و پیشکش، حالا به عنوان یک اصل جدی، در روند زندگی ایرانیان مورد توجه قرار گرفته است. در این میان، هدیه آوردن یک دسته گل در مراسم ختم درگذشتگان، بهترین ابراز شده برای ابراز همدردی با عزاداران.

تشریفاتی پر خرج برای تسکین حال عزاداران!

اما این گل آوردنها امروز حکایتی شده؛ پیشترها چند شاخه گلایول با یک پاپیون سیاه برای عرض ارادت و همدردی کافی بود اما حالا این رسم با تشریفات خاص و تجملاتی مفصل برگزار می شود.

در سالهای اخیر، این  دسته گلها به پایه گلهایی عریض و طویل تبدیل شده که گلهای تشکیل دهنده آن، تنها گلایول های سفید و صورتی نیست بلکه داودی، ژرورا، لیلیوم و آنتوریوم هم به آن اضافه شده است.

این پایه های گل در اوضاع اقتصادی کنونی، هر کدام 200 تا600 هزار تومان قیمت دارد؛ البته هیچ محدودیتی در این زمینه وجود ندارد و اگر کسی بخواهد، می تواند تعداد گلهای بیشتر با پایه ای بزرگتر و عریض و طویل تر سفارش بدهد و قیمت آن را به یک میلیون و حتی بالاتر هم برساند! این پایه گلهای گرانقیمت اما بیشتر برای عرض تسلیت به مسئولینی است که به عزای عزیزی می نشینند. در این مراسم، یکی، دو پایه گل هم که آورده نمی شود، چندی قبل پیش در ختم پدر یکی از مسئولین کرمان هزینه کل پایه گلهایی که آوردند، 200 میلیون تومان بود!

لزوم فرهنگ سازی و کاهش ریخت و پاشها

آنچه که در این میان جلب توجه می کند، آخر و عاقبت این گلهای شاداب است؛ مراسم که تمام بشود این دسته گلهای خوش بر و رو هم عمرشان تمام می شود؛ به عنوان زباله، بار وانت شده؛ یا سوزانده می شود و یا اینکه در گوشه ای روی هم تلمبار تا به مرور زمان از بین برود.

این سرنوشت اما می تواند به گونه ای دیگر رقم زده شود.

مگر نه اینکه در باور ما مسلمانان، هر کار خیری که برای اموات انجام می دهیم در واقع نوعی هدیه و اجر معنوی برای آنهاست؛ حال با این اسراف و تجملاتی کردن مراسم ختم آیا می توان امیدی به اجر و پاداش برای فرد متوفی داشت؟

البته در این هم شکی نیست که باید به نوعی با خانواده ای که عزادار است همدردی کرد و تسلای خاطری برای مصیبت دیدگان شد، اما تاج گلهای چند صد هزار تومانی که آخر سر، هزینه اش روی هم به چند صد میلیون تومان می رسد، راهش نیست. این کار باید ساماندهی شود.

در این خصوص، راهکارهای زیادی ارایه می شود؛ می توان هزینه خرید تاج و پایه گلها را صرف امور خیریه کرد؛ می شود پولی را که قرار است این گونه دور ریخته شود را خرج خرید یک آمبولانس کرد و یا یک دستگاه دیالیز، ویلچر و سایر امکاناتی که می تواند زندگی را در کام عده ای دیگر شیرین کند؛ سپس آن را به یاد آن مرحوم یا مرحومه وقف کرد. یا اینکه می توان با این پول، به یاد آن متوفی، درصدی از هزینه تحصیل یک کودک و یا یک دانشجوی مستمند را تامین کرد و یا درصدی از پول جهیزیه یک نوعروس را که نیازمند است. می توان با این پول، گوشه ای از شهر را آباد کرد؛ حتی در حد خرید و یا ساخت یک المان کوچک، آسفالت یک کوچه و خیابان، تجهیز کتابخانه یک محله یا مدرسه، حتی یک تخته قالی برای یک مسجد.