به گزارش خبرنگار مهر، به جرأت می توان گفت که در بیشتر خانه های ابرکوه، طبل،شیپور و سنج پیدا می شود زیرا ابرکوهی ها این ادوات را ابزارهایی از عزاداری برای سرور و سالار شهیدان، حضرت اباعبدالله الحسین (ع) می دانند.
وقتی هیئت های عزاداری زمزمه راه اندازیشان به راه می افتد، نواختن شیپور و طبل عزار نشانه راه اندازی هیئت های عزاداری می شود.
این ادوات از روز هفتم محرم وارد هیئات می شوند و با آهنگ های دلسوز خود مردم را عاشقانه به سمت کربلا روانه می کنند.
اما کودکان ابرکوهی چندین روز از بزرگترهای خود جلوتر هستند و حدود 10 روز قبل از فرا رسیدن ماه محرم به سراغ طبل و شیپورهای خود می روند و در واقع پیشواز عزای سرور و سالار شهیدان می شوند.
کودکان حسینی بی آنکه هیئتی به ثبت رسیده داشته باشند با حرکت در کوچه پس کوچه ها و محله های خود، به شهر بوی محرم می دهند.
در ابرکوه این جمله مرسوم است که "هر کجا چوبی بر طبل بخورد مردم جمع می شوند" و این جمله بر گرفته از این مطلب است که از زمان های قدیم که بلندگویی برای اعلام شروع حرکت هیئت های عزاداری وجود نداشت، برای جمع کردن عزاداران، طبال ها بر طبل می کوفتند.
بچه های بزرگ دل ابرکوهی نیز بر طبل می کوبند و دیگر بچه ها را به دور خود جمع می کنند و از این کوچه به آن کوچه "حسین حسین" سر می دهند.
خانواده ها نیز با علاقه این عاشقان حسین را به خانه های خود می برند و همراه با نوای طبل و شیپورشان، بر سالار شهیدان می گریند و از راویان کوچک عاشورا پذیرایی می کنند.
این عزاداران به ظاهر کوچک را که دلهایی مملو از عشق عاشورا دارند، هیچ چیز و حتی سرمای هوا بر جای نمی نشاند.
شور حسین است چه ها می کند
غافلان از قافله عاشورا را همین بس که تنها با یک نظر به عمق بصیرت آنان پی ببرند که بصیرت تنها به مدد بزرگی ظاهر حاصل نمی شود.
روزهای مانده به شروع محرم را با نواهای دلنشین و عاشورایی کودکان ابرکوهی به سر می آوریم، با صدای آنان اشک را بر چهره می نشانیم و خود را آماده همراه شدن با کاروان دلی می کنیم که روزها را با آرزوی فرا رسیدن روز عاشورا به سر می کند.
نظر شما