تئاتر ايران به صورت گرايي روي آورده است

رئيس كانون ملي منتقدان ايران در گفت وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاري "مهر" در مشهد، با بيان اين مطلب افزود : تئاتر كشور از سال 76 ، بعد از چند سال افت پوياتر و فعال تر شد  اما اين پويايي بيشتر در صورت  و ظاهر بود و فعاليت هاي تئاتر از لحاظ كمي بيشتر شد. يعني سالنهايي كه كاربرد ديگري داشتند ، به تئاتر اختصاص يافتند، بدون اينكه به مجموعه تئاتر اضافه شود و به تدريج تئاتر به سمت ارزشهاي فني روي آورد .

فرشيد ابراهيميان افزود: با توجه به تاسيس دانشگاه هاي مختلف و خيل عظيم فارغ التحصيلان رشته تئاتر، اين ضرورت ايجاد  شد كه بايد به اين كثرت پاسخ داده شود .

وي با بيان اينكه تئاتر در سال 80 به سمت كيفي شدن حركت كرد و ارتباط  با مخاطب را سرلوحه كار خود قرار داد، گفت: تئاتر از اين سال وارد مضامين اجتماعي شد و سعي داشت با طرح مشكلات مردم جامعه،راهكارهايي را جهت رفع اين نارسايي ها ارائه بدهد، اما همچنان صورت گرايي و شكل و مسائل فني عنصر غالب اين نوع فعاليت ها بودند .

دكتر ابراهيميان درخصوص نقش برنامه ريزي در تئاتر كشور گفت: برنامه ريزان تئاتر بايد به شكل علمي و با تعيين راهكارهاي اصلي بسوي هدف خود برنامه ريزي و حركت مي كردند اما متاسفانه اين سياست گذاريها بيشتر قائم به شخص شدند و مقطعي نيز عمل كردند كه اميدوارم اين برنامه ريزي و سياست گذاريها  از حالت متكي بودن به اشخاص  خارج شود و شكل عام تري نسبت به هدف كه رشد تاتر است ، پيدا بكند .

اين استاد دانشگاه هنر و معماري تهران، ساخت سالن هاي مناسب را از ضرورت هاي توسعه  كمي و كيفي تئاتر دانست و گفت : براي حفظ دست آورد هاي توسعه كمي بايد به سمت كيفي شدن تئاتر حركت كنيم كه در اين رابطه بايد سالن هاي متعددي در نقاط مختلف شهرهاي كشور ساخته شود و براي آنها با توجه به موقعيت و نوع مخاطبش  برنامه ريزي  و تامين بودجه گردد .

وي افزود: در حال حاضر فكر نمي كنم كه تئاتر ما آمادگي  توسعه را داشته باشد چون هم كمبود سالن داريم و هم از نظر اعتبارات و نيروي انساني در فقر هستيم و اگر ما به سمت توسعه با همان مشخصه هايي كه بيان كردم حركت بكنيم به طور حتم شاهد ثمرات عظيمي درتئاتر خواهيم بود .

دكتر ابراهيميان اعتبارات سالانه را از مهمترين عوامل رشد كشور خواند و گفت: بايد هيات دولت و مجلس شوراي اسلامي،تصميم نهايي را براي بودجه فعاليت هاي تئاتر كشور بگيرند و به طور حتم تصميم آنها مي تواند دركشف و به كارگيري مناسب توانايي هاي نيروهاي جوان بسيار موثر باشد .

اين منتقد تئاتر كشور اضافه كرد: در 8 سال گذشته هنرمنداني بودند كه آثارشان با كيفيت بالايي اجرا شد و هميشه تحت هر شرايطي تئاتر را با مقوله كيفي بودن و با انتقال مفاهيم ناب بشري مي شناختند و يا مي شناسند .

وي با اشاره به اين نكته كه حضور انديشه هاي مدرن و پست مدرن درجامعه، هنرمندان را به سمت صورت گرايي سوق داده است، گفت: به نظر من صورت گرايي بد نيست، اما بايد اين صورت گرايي با شكل و فرم اثر با انديشه هاي فلسفي عميق موجود درجهان وحدت يابند و به نوعي هر نمايشي بايد ساختار و زيبايي اثر را توام با ارزشهاي مضموني آن داشته باشد، ولي ما در اين چند ساله  شاهد بوديم كه برخي هنرمندان تئاتر دغدغه هايشان، مضمون و محتوا بود تا شكل ساختاري كه شايد دليل آنرا بايد در طرح مسائلي چون مدرنيته و پست مدرنيته در دهه گذشته، بخصوص از سوي دانشجويان تئاتر جست وجو كرد.