دكتر نصرالله پورجوادي استاد فلسفه دانشگاه تهران با ذكر اين مطلب كه شيمل از نويسندگاني است كه آثار بسياري را به رشته تحرير در آورده ، گفت : مهمترين كار شيمل تصوف اسلامي بود ، او با مطالعه تصوف كار خود را آغاز كرد ، اما تصوفي كه بسيار به آن علاقه داشت ، تصوف شعر عاشقانه بود .
وي در ادامه اظهار داشت : شيمل علاقه بسياري به مولانا داشت و دو كتاب نيز درباره وي نوشته است ، علت علاقه شيمل به شعر فارسي از جهت ذوق شخصي است ، او به مسائل نظري عرفان چندان تمايلي نداشت بلكه به شعر و ادب بيشتر توجه مي كرد ، همچنين شيمل به شعر در تصوب بويژه از قرن ششم به بعد علاقه خاصي داشت چرا كه در اين زمان شعر و زبان اصلي تصوف شكل مي گيرد ، البته در اين زمان شعر صوفيانه فارسي وارد عرصه ادبيات ايران مي شود .
دكتر پورجوادي يادآورشد : نخستين محقق آلماني كه درباره تصوف متن مي نوشت تلوك در 1826 بود ، اما اسلام شناسي به صورت علمي در قرن بيستم آغاز شد ، هلموت دريتر محقق آلماني از مسن ترين محققان ادبيات فارسي در آلمان است ، او نخستين فردي بود كه سهروردي را به زبان آلماني معرفي كرد . پس از اين معرفي بود كه كربن به سهروردي نزديك شد . ريتر كتاب الهي نامه عطار و سوانح شيح احمد غزالي را تصحيح و نشر كرد ، او 60 سال پيش اين دو اثر را منتشر كرد ، اين درحالي بود كه وضعيت تحصيل در ايران در سطح پائيني قرار داشت . ريتر روش تصحيحي بنيان گذاشت كه به روش ريتري مشهور است .
دكتر پور جوادي با مقايسه اي بين روش شيمل ، ريتر و ماير ، گفت : شيمل تصور مي كرد اساس تصوف در اسلام است ، او تصوف را از اسلام جدا نمي دانست بر خلاف عده اي كه تصوف را از اسلام جدا مي پندازند، شيمل در دوره كلاسيك تصوف نيز نماند و به دوره هاي معاصر و حتي اقبال لاهوري رسيد . اما ريتر و ماير در همان دوره هاي كلاسيك تصوف در ايران ماندند .
استاد فلسفه دانشگاه تهران تصريح كرد : شيمل روحيه اي رمانتيك داشت و تصوف را با روحيه اي لطيف مي نگريست .
نظر شما