به گزارش خبرگزاری مهر، گفتاری از آیتالله صفایی بوشهری، امام جمعه بوشهر درباره شخصیت و سلوک معنوی مرحوم حضرت آیتالله خوشوقت توسط دفتر حفظ و نشر آثار آیتالله العظمیخامنهای منتشر شد که در بخش هایی از آن آمده است: مرحوم آیتالله خوشوقت در همه ابعاد معارف اسلامی دارای قدرت بالای اجتهاد بودند. در معارف نظری مثل کلام، فلسفه، ادبیات، حدیث، لغت، صرف، نحو و منطق تبحر بسیار ویژهای داشتند. در صحیفه سجادیه و نهجالبلاغة کمنظیر بودند. در عرفان نظری صاحبنظر و در عرفان عملی صاحب سبک بودند. در فقه مجتهد مسلّم و دارای نوآوری بودند. در اصول متبحر بودند. در تاریخ بسیار موشکافانه مسائل را بررسی میکردند و در تفسیر بینظیر بودند. از کسانی بودند که واقعاً قرآن را بیان، تفسیر و مصداقیابی میکردند.
از ویژگیهای حضرت آیتالله خوشوقت، همت بلند و کمنظیر ایشان در تربیت نفوس مستعد رشد بود. سفر هفتگی به قم از برنامههای ثابت ایشان در حدود 60 سال بود. گاهی شرایط آمدن به قم سخت بود، اما ایشان خدمت به حوزهی علمیه و مؤمنین را ترجیح میدادند و سختیها را به جان میخریدند. ایشان تقیّد عجیبی به جلسه ختم صلوات داشتند. بهطوری که قریب 60 سال، مجلس ختم صلوات برای اهلبیت علیهمالسلام و قرائت حدیث کساء را دنبال میکردند. از ویژگیهای حضرت آقای خوشوقت، علاقهی بسیار ایشان به مراکز زیارتی بود؛ از جمله به مدینه، مسجدالحرام، عتبات و قم.
تمام توجه مرحوم آقای خوشوقت به یک نقطه بود و آن، تکلیف، وظیفه، خداوند و تقوا بود. به همه هم این موارد را سفارش میکردند. یک شخصیت فوقالعاده جامعی بودند. ایشان در مسائل عرفانی به درجهای رسیده بودند که نیازی به تحصیل نداشتند، زیرا شهودا به بسیاری از علوم دست یافته بودند. ایشان از نظر علمی به چنان جایگاهی رسیده بودند که گویا کلید حکمت الهی را در دست داشتند. با شناختی که از ایشان وجود داشت، بسیاری به ایشان پیشنهاد مرجعیت دادند. از ایشان تقاضا شد که شما تشریف بیاورید به قم یا مشهد که تمامی شرایط برای مرجعیت شما محیا است.
از ویژگیهای حضرت آیتالله خوشوقت، همت بلند و کمنظیر ایشان در تربیت نفوس مستعد رشد بود. در طول هفته که تهران تشریف داشتند، سه وعده نماز را در مسجدشان اقامه میکردند و بعد از هر نماز، مینشستند در خدمت مؤمنین و به پرسشهای آنان پاسخ میدادند. با شناختی که بنده از آیتالله خوشوقت دارم، تنها بخش کوچکی از شخصیت ایشان در دنیا مکشوف بود و بخش اعظم ابعاد وجودی ایشان حتی برای نزدیکانشان هم پنهان بود. بخش اعظم شخصیت آیتالله خوشوقت فرادنیایی بود و قسمت کوچکی از آن تجلی الهی دنیوی داشت. لذا سکوت و توجه عرشی ایشان بسیار زیاد بود. اگر کسی از ایشان سؤالی نمیپرسید، ایشان شاید روزها سکوت میکرد و این را از مرحوم علامه طباطبایی آموخته بود.
میتوانم بگویم ایشان با مرگش به آن چیزی که میخواست، رسید؛ یعنی تجلی کامل ایشان و تنعّم کامل. درواقع مرحوم آقای خوشوقت در شرایط کنونی تازه متولد شدند و تازه به کمال رسیدند و زندگی واقعی خود را آغاز کردند.
نظر شما