نگاهي به وضعيت نمايشنامه نويسي در شهرستانها

به گزارش مهر ، سالهاست كه مشكلات تئاتر شهرستان به شكل كلي گفته مي شود كه البته تئاتر،  اين مظلوم ترين عرصه وادي هنر آنقدر در كليات مشكل دارد كه ديگر جاي براي جز ئياتش باقي نماند.  اما با اين حال نمايشنامه به عنوان يكي از اركان اصلي تئاتر جا دارد كه بيش از اينها مورد توجه قرار بگيرد .‌ در شرايطي كه چاپ نمايشنامه و اجراي بي درد سر حتي براي نويسنده مركز نشين به آرزويي محال مي ماند ديگر جايي براي چنين خيال خام نمايشنامه نويس شهرستاني باقي نمي ماند . پس علي الحساب اين قشر تنها مي توانند روي معرفي آثارشان در جشنواره ها حساب كنند و اين به نظر مي رسد تنها راه ممكن باشد.

به عقيده نگارنده اين سطور ، كه خود سالها درد تئاتر شهرستان را لمس كرده ، بهترين راه اعتلاي هنر نمايشنامه نويسي در شهرستان ها حمايت همه جانبه مركز هنر هاي نمايشي و امور استان هاي اين مركز از برگزاري فصلي دوره هاي نمايشنامه خواني موضوعي ، والبته از متون بومي است . وجود رقابت ، حضور نويسندگان شاخص و شناسايي و معرفي متون برتر به مركز هنر هاي نمايشي از جمله عواملي است كه مي تواند روح تازه اي در كالبد پيكر نيمه جان تئاتر و نمايشنامه نويسي شهرستان بدمد . 

فراموش نكنيم كه در زمان رقابتي بودن جشنواره تئاتر فجر كم نبودند نويسندگان شهرستاني كه جايزه هاي برتر بخش نمايشنامه نويسي را از آن خود كردند و اكنون در جشنواره هاي ديگر هم چنين اتفاقي مي افتد.

با وجود آنكه نوشتن به خودي خود امري خلاقه است و آموزش تنها بخشي است در راستاي اين خلاقيت ، پس به نظر نمي رسد حتي آموزش و عدم وجود آموزش را بتوان عمده ترين معظل نمايشنامه نويس شهرستاني دانست . كه بسيار از  نويسند گان شاخص اين مرز و بوم  هستند كه نوشتن را به سبب كلاس و درس و مشق نياموخته اند ، هر چند آموزش به عنوان عنصري تكميل كننده هميشه بايد مد نظر هنرجويان اين رشته باشد.

به گزارش مهر ، در دسترس نبودن نمايشنامه هاي چاپ شده در مركز براي قشرشهرستاني ازجمله مهمترين معظلات اين علاقه مندان هنر نمايشنامه نويسي است. با وجود آنكه انتشارات نمايش  به عنوان تخصصي ترين ناشر ادبيات نمايشي در زمان فعاليت خود آنقدرآثار ريز و درشت چاپ كرد كه امروز هنوز هم تمام راهروهاي مركز هنرهاي نمايشي مملو از كتاب است ،  اما به دليل عدم برنامه ريزي براي ارسال به انجمن هاي نمايش شهرستان ها گروه هاي تئاتري شهرستاني حتي از اين حداقل فرصت پيش آمده  هم محرومند .  ديگر امروز همگان بر اين باورند كه خواندن و مطالعه مهمترين وسيله براي ارتقاي سطح علمي و عملي هنرمندان است اما  شهرستاني هاي دور از مركز حتي از امكان حداقل هم دورند. همين در دسترس نبودن متون چاپ شده جديد است كه باعث مي شود اين هنرمندان گاه رو به سوي متوني كنند كه با همه انرژي و وقتي كه براي آن مي گذ ارند اما  به علت ضعف نمايشنامه راه به جايي نمي برند.

واقعيت امر ،  اين است كه تئاتر شهرستان در دور دست است و نمايشنامه نويس شهرستاني ، دوردست تر . آنقدر دوركه ديگر به زحمت ديده مي شود و اين براي آينده ادبيات نمايشي اين سرزمين خطرناك است.