وزير امور خارجه فرانسه چندي پيش و همزمان با نزديك شدن نشست ماه نوامبر آژانس انرژي اتمي طي سخنراني در پارلمان اين كشور ايران را به سمت گفتگوي اجباري با اتحاديه اروپا فراخوانده و تهديد به ارجاع پرونده هسته اي ايران به شوراي امنيت كرده است .
در اين سخنراني اشاره شده است كه كافي است به گزارش ماه سپتامبر محمد البرادعي مدير كل آژانس بين المللي اتمي رجوع شود تا اراده لازم براي اعمال فشار به ايران صورت گيرد .
نفس سخن فوق ضمن آنكه اوج توهمات و غرور كاذب فرانسه را از نقش اين كشور در تحولات خاورميانه را نشان مي دهد، از سوي ديگر بر سياسي بودن گزارش البرادعي و استفاده ابزاري قدرتهاي بزرگ از گزارشات و قطعنامه ها تاكيد مي كند .
فرانسوي ها با پشت كردن به متحد ديرين خود در خاورميانه يعني سوريه اميد آن دارند كه عقب ماندگيشان را از نقش آفريني در خاورميانه و نظام جهاني ، جبران كنند . همچنين با تغيير مواضع و برگشت به جرگه عملكردي متحدان انگليسي و آمريكايي از اين موضع جديد به عنوان علامت هشدار و تهديد بر عليه ايران و ساير كشورهاي منطقه استفاده كنند .
فرانسه پس از آنكه در جنگ عراق قافيه را به نفع آمريكاييها باخت و نتوانست ريش سفيدي اتحاديه اروپا را براي ايجاد موازنه قوا در مقابل آمريكاييها بدست گيرد با گرايش به سمت آمريكا سعي دارد دامنه نفوذ و تسلطش را در خاورميانه حفظ كند . بر اساس سبك رفتاري جديد فرانسوي ها مي توان اين نكته را دريافت كه منطقه اي چون خاورميانه ارزش پياده كردن ايدئولوگ جديدي ندارد كه در آن صف آرايي در مقابل قدرت هاي ديگر صورت گيرد و يا مستلزم هزينه هاي كلان باشد.
عملكرد كنوني فرانسه به مثابه تك مهاجم در زمين فوتبالي مي ماند كه شوق گل زدن او را از عملكرد لايه دفاعي حريف غافل مي كند و زماني صاحب توپ مي شود كه تصاحب توپ هيچ مزيتي براي او ندارد و ناگهان خود را در تله آفسايد مي بيند .
اصولا در خاورميانه آمريكايي ها اجازه بازيگري بيشتر به فرانسوي ها را بدون اذن اين كشور نمي دهند و هياهوي تبليغاتي فرانسويها بيشتر ژست سياسي است . از طرف ديگر همانطور كه مقامات فرانسه در جنگ عراق دچار محاسبه غلط شدند، در مقطع فعلي هم ، تفكر اعاده حيثيت ، عملكردهاي شتابزده و خارج از منطق را بر دستگاه سياست خارجي اين كشور تحميل كرده است بطوري كه بدون درك صحيح از توانمندي كشورهاي منطقه، بي محابا مواضع عجولانه اتخاذ مي كنند .
اگر اظهارات تهديد آميزفرانسه عليه ايران در جهت رضايتمندي آمريكا و يا صرفا براي مانوردهي در زمينه توانمندي پاريس در ايفاي نقش در تحولات بين المللي بيان مي شود ، براي همگان مشخص است با توجه به فرهنگ سياسي حاكم بر كشور فرانسه دولتمردان آن قادر به پاسخگويي به افكار عمومي داخلي در برابر هزينه خارجي نبوده و در حوزه بازيگري بين المللي نيز قادر به تاثيرگذاري بر سياست خارجي آمريكا نيست .
درپايان بايد گفت با توجه به موقعيت جمهوري اسلامي ايران و ساختار سياسي متفاوت با ساير كشورهاي منطقه كه با بهره گيري از مشروعيت داخلي برخوردار از پتانسيل هاي مقاومتي است كشورهايي چون فرانسه توان پرداخت هزينه هاي مقابله با آن را ندارند.
نظر شما