به گزارش خبرگزاری مهر، جواد اردکانی کارگردان سینما درباره جشنواره رویش عنوان کرد: باید در حد جشنواره از جشنواره‌ها توقع داشته باشیم. جشنواره رویش در وهله اول باید خودش را آسیب‌شناسی کند. اهداف کوتاه، میان مدت و بلندمدتی را در نظر بگیرد و بگوید جشنواره برای دوره بیستم به کجا می‌خواهد برسد. هدف گذاری ها و استراتژی‌شان را معلوم کنند که با جابه جایی مدیران این راه ادامه پیدا کند.
کارگردان «شور شیرین» با انتقاد از وضعیت تعریف عناوین و نظریه پردازی در حوزه مفاهیم سینمایی اظهار کرد: تا به حال تعریف درستی از عناوین ساخته شده‌ای مثل سینمای دینی، ارزشی و ملی نشده است. یکی از مشکلات بزرگمان این است که عناوین فرهنگی معروف زیاد داریم که توضیحی برایشان وجود ندارد و برای مدیر و هنرمند و مخاطب هیچ تعریفی موجود نیست.
وی ادامه داد: هیچ ذهنیت مشترک قالبی وجود ندارد که در مرحله تولید و نقد اثر بتواند در مراحل مختلف به متر و معیار تبدیل شود. نداشتن تعریف اولین معضل ماست. فقط باعث سوء استفاده از این عناوین می‌شود و کار واقعی صورت نمی‌گیرد.
اردکانی با بیان این که اگر مدیر فرهنگی پیدا شود که نه تعریفی دو خطی بلکه تعریفی کامل و جامع از سینمای دینی ارائه دهد باید به او جایزه داد، تصریح کرد: آیا سینمای دینی موضوعش مسایل دینی است یا سازندگانش افرادی دینی هستند و یا سینمایی است که به دنبال ایجاد تاثیراتی باشد که مخاطب را دین دارتر کند و در رفتار مخاطب تاثیرگذار باشد. ممکن است فیلمی دینی نباشد، سازنده‌اش هم دینی نباشد ولی تاثیر بسیار زیادی در رفتارسازی بگذارد و کاملا در خدمت آموزه‌ها و اهداف دین باشد. ما ناگهان می‌گوییم صد فیلم در سال تولید شده که به چهار فیلم عنوان سینمای دینی می‌دهیم. با این حساب یعنی 96 فیلم دیگر دینی نیستند و اگر دینی نیستند باید به آن ها چه عنوانی بدهیم؟
کارگردان فیلم سینمایی «به کبودی یاس» افزود: ما در مجموع رفتار فرهنگی‌مان در کشور نیازمند مرجعی هستیم که این مرجع فراتر از بحث دولت و فلان وزارتخانه و نهاد و تشکیلات است و باید این کار زیرساختی مربوط به نظریه پردازی سینما را انجام دهد.
اردکانی در پایان گفت: هم اکنون تنها مرجعی که داریم شورای عالی انقلاب فرهنگی است که عملکردش در حوزه هنر و سینما خیلی ضعیف است. هنوز سند بالادستی واضح و روشن که تعریف، استراتژی و برنامه روشنی ارایه دهد و رفتار مدیران را نقد و بررسی کند، نداریم. غیر از شورای انقلاب فرهنگی هم جای دیگری سراغ نداریم. مدیرانی هم هستند که بدون معیار مشخصی اولویت سازی می‌کنند و هنگامی که مدت مدیریتشان تمام می شود و مدیر جدید می آید تمام کارهای مدیر قبلی را نقض می‌کند و این چرخه همین طور ادامه پیدا می‌کند. جالب اینجاست هیچ مرجع بالادستی ناظر بر کارهای مدیران نیست تا از آن ها بپرسد چه بلایی سر سینما آورده‌اند و هیچ نظارت، کنترل و هدایت راهبردی وجود ندارد.
نظر شما