ایرج رامین طراح صحنه سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار مهر درباره شرایط کار در سینمای ایران گفت: پیشنهادهای بسیاری برای کار در پروژه های مختلف سینما دارم اما شواهد امر حاکی از این است که گویا قرار نیست سینمای ایران به تولید خوب برسد زیرا همه پیشنهادهایی که می شود پس از گپ و گفت‌های بسیار در نهایت در حد حرف باقی می ماند و به مرحله تولید نمی‌رسد که این اتفاق به سینماگران برنمی‌گردد بلکه چرخه تولید و در ادامه جریان مدیریت کلان در حوزه سینما معیوب است.
این طراح صحنه که در سی و سومین جشنواره فیلم فجر در بخش ملی با دو فیلم «احتمال باران اسیدی» و «در دنیای تو ساعت چند است؟» حضور داشت در پاسخ به اینکه خانه سینما به عنوان یک نهاد صنفی تا چه اندازه وظایف خود را در حوزه امور صنفی و تامین امنیت شغلی به انجام رسانده است؟ بیان کرد: واقعیت این است که نهادهای صنفی در همه دنیا تعاریف مشخصی دارند که علاوه بر داشتن صنوف مختلف، امنیت شغلی را نیز تامین می کنند و پشتیبان اعضایشان هستند اما نهاد صنفی سینماگران ایرانی جز جمع کردن عده ای در صنوف مختلف و انجام امور بدیهی مانند بیمه کار دیگری در جهت تامین امنیت شغلی به انجام نرسانده است. البته من به شخصه خیلی وقت است که به خانه سینما نرفته ام و اصولا رفت و آمدی به این نهاد صنفی ندارم اما اخبار صنفی را دنبال می کنم.
بازیگر فیلم «روز شیطان» با اشاره به این مطلب که در هیات مدیره جدید خانه سینما از صنف تهیه کننده و کارگردان نماینده وجود ندارد، گفت: اخبار حاکی از آن است که در هیات مدیره جدید خانه سینما نماینده ای از صنف تهیه کننده و کارگردان وجود ندارد و با این وضعیت معلوم نیست راه تازه خانه سینما به کجا ختم می شود. در زمان هیات مدیره های قبلی که از این دو صنف نماینده در هیات مدیره وجود داشت اتفاق های خوبی برای سینماگران نیفتاد و از این پس که این دو صنف نماینده ندارند باز هم معلوم نیست راه به کجا خواهیم برد.
رامین فر تصریح کرد: من حس خوبی نسبت به آینده سینمای ایران ندارم و فکر می کنم مشکل سینما فقط پول نیست بلکه تضمینی برای بازگشت سرمایه وجود ندارد و همین مساله آینده سینما را به خطر می اندازد.
این طراح صحنه سینمای ایران در پایان گفت: عمر خود را در سینمای ایران صرف کردم اما در تمام این سال‌ها به دلیل مشکلات و مسائل بسیاری که دامن گیر این هنر - صنعت بوده است نتوانسته‌ام ایده‌های خوب خود را اجرایی کنم. در نهایت باید بگویم که عملی کردن فکر و سوژه های جدید در سینمای ایران سرابی بیش نیست و افسوس می خورم که چرا نمی توان هوای تازه وارد سینمای ایران کرد.
نظر شما