به گزارش خبرنگار مهر، پرویز اسماعیلی معاون ارتباطات و اطلاع رسانی دفتر رئیس جمهوری در مطلبی در صفحه شخصی خود در فیس بوک، خاطره‌ای خواندنی از همکاری با زنده‌یاد حسین قندی، استاد فقید رشته روزنامه‌نگاری و معروف به «آقای تیتر» نقل کرد.
وی در مطلبی با عنوان «لبخند ... تیتر تو می‌ماند»، نوشت: اواخر دهه هفتاد توفیق داشتم تا از جمله در شورای سردبیری روزنامه انتخاب کنار بزرگانی چون مرحوم دکتر حسین قندی، استاد فریدون صدیقی و دکتر مجید رضائیان بنشینم، بیاموزم و مشق روزنامه‌نگاری کنم. دکتر سیدطه هاشمی مدیرمسئول و حجت الاسلام محمدمهدی فقیهی سردبیر نیز به فراخور بحث در شورای تیتر حضور می‌یافتند.
جلسه که آغاز می‌شد، دکتر قندی سراغ «زیرسیگاری خانواده» را می‌گرفت و جمع، با لبخند و شادابی حضور او به طرح تیترهای پیشنهادی گروه‌ها و ترکیب نیم تای اول می‌پرداخت. «انتخاب» اگر به دقت تحلیل محتوی شود، در آن دوران اگر چه تیراژ بالایی نداشت، اما ضریب نفوذ درخوری یافته بود. سعی می‌کرد روزنامه نخبگان و تصمیم‌سازان باشد. کنش بود و واکنش می‌آفرید. ستون‌های ابتکاری و صفحات، مثل صفحه 5 که گفتگو بود به تنهایی مخاطب‌ساز بودند. حضور تعدادی از بهترین روزنامه‌نگاران در تحریریه و آن شورای سردبیری (البته منهای من)، همین اقتضا را هم داشت.
یادم نمی‌رود. عصر 20 شهریور 1380 به اتفاق همان جمع ارزشمند، شورای تیتر تشکیل شده بود. مسئول مونیتورینگ روزنامه شتابان و برانگیخته به اتاق شورا آمد. گفت:«سی ان ان دارد صحنه‌های عجیبی نشان می‌دهد. هواپیماهای مسافربری یکی یکی به برج‌های دو قلوی تجارت جهانی می‌خورند و ...»
همگی به اتاق مونیتورینگ رفتیم. صحنه‌ها شوکه کننده و آنقدر عظیم بود که یکی از جمع گفت: «کار هالیوود است!» حتی بحث شد که ممکن است روی خط سی ان ان آمده باشند و این صحنه‌های ساختگی را برای ایجاد رعب در افکار عمومی آمریکا پخش کرده باشند. تروریسم رسانه‌ای منظور بود. چند دقیقه‌ای گذشت. سایر شبکه‌های ماهواره‌ای هم در خبر فوری همین صحنه‌ها را رله می‌کردند و ...
رویداد بزرگ بود. آن روز «زیرسیگاری خانواده» بلااستفاده ماند. روزنامه باید زودتر بسته می‌شد. آن موقع کیفیت و سرعت انتقال عکس مثل امروز البته نبود. عمدتاً تصاویر از شبکه‌های ماهواره‌ای «کپچر» می‌شد. شورای تیتر به این تیتر رسید «نیویورک جهنم شد». اینگونه خاطرم هست که دکتر حسین قندی «فکت شیت» (!) تیتر‌ها را که قرار بود به صفحه‌بندی برود، گرفت. نیویورک را خط کشید و نهایتاً صفحه با این تیتر بسته شد: «آمریکا جهنم شد».
عظمت آن حادثه، تاثیرش در سیر تحولات بین‌المللی و بازگشت نتایجش به ایالات متحده، چنین اهمیتی هم داشت.
دکتر حسین قندی طی چند دهه همراه با تدریس، با صمیمیت و طراوت کنار شاگردان خود در تحریریه مطبوعات مختلف نشست و درس آموزه‌های علمی و تجربی‌اش از سپهر روزنامه‌نگاری و خاطره روزنامه‌نگاران سرزمین‌مان محو نخواهد شد.
لبخند آخر را به زندگی زد، اما لبخند معلم امتداد دارد. او با خاطره‌ها، منش انسانی و آثارش همچنان زنده است. افزون بر اساتید عزیز روزنامه‌نگاری که قدردان حضور و آرزومند سلامتی‌شان هستیم؛ شاگردان و حتی مخاطبانش امتداد قندی خواهند شد.
مهمترین میراث استاد، فراتر از تیتر و تکنیک‌های خبری و امثال آن؛ لبخند و مهربانی است. اینها نمی‌میرند. و اگر قرار باشد من برای قندی تیتر بزنم، انتخابم این است: لبخند ... تیتر تو می‌ماند
نظر شما