كارلو كتزي؛ نمايشنامه‌نويسي كه به قصه‌هاي شرقي توجه داشت

به گزارش خبرنگار "مهر"،  كنت كارلو كُتزي (Count Carlo Cozzi) نمايشنامه‌نويس، شاعر و نظريه‌پرداز تئاتر ايتاليايي در 13 دسامبر (22 آذر ماه) 1720 ميلادي در ونيز متولد شد. زماني كه كتزي پا به خانواده گذاشت، وضع مالي آنها بسيار خوب بود و جزو اشراف ايتاليا به شمار مي‌رفتند، اما آرام آرام اين شرايط رو به افول گذاشت. در دوره زندگي كتزي هنوز كليسا و اعتقادات مذهبي در ميان مردم رواج داشت، به همين خاطر والدين اين نمايشنامه‌نويس او را به مدرسه‌اي فرستادند كه دو كشيش آن را اداره مي‌كردند تا علاوه بر تعاليم مذهبي، زبان و ادبيات نيز بياموزد و با آثار نويسندگان مشهور دنيا آشنا شود. او براي نخستين بار در دوره نوجواني همراه با خواهر و برادرهايش نمايشنامه را براي اقوام و آشنايان اجرا كرد كه همين اثر موجب علاقمندي و تمايل او به تئاتر شد.

اين نمايشنامه‌نويس ايتاليايي در سال 1741 به ارتش رفت و پس از بازگشت به مطالعه ادبيات به خصوص در زمينه كمديا دلارته و كمدي فارس پرداخت. در سال 1747 همراه دوستانش يك جمع ادبي با عنوان "گرانا ليزچي" به وجود آورد كه مهم‌ترين ويژگي اين محفل ادبي مخالفت با جنبش‌هاي جديد در عرصه علوم، فلسفه و ادبيات بود. او طي مجادلاتي كه با كارلو گلدوني (پيشرو در زمينه كمديا دلارته) نمايشنامه‌نويس هم عصرش داشت، به خاطر احساس‌گرايي در عرصه كمدي و بدنام كردن طبقه اشراف به شدت او را مورد انتقاد قرار مي‌داد.

مهم‌ترين ويژگي كتزي در نمايشنامه‌نويسي استفاده از قصه‌هاي پريان و افسانه‌هاي كهن بود. او بسياري از داستان‌هاي قديمي و ريشه‌دار شرقي (به خصوص شرق دور) را مورد مطالعه قرار داده بود و با استفاده از عناصر قصه‌پردازي و طرح كلي داستان‌هاي شرقي اقدام به نمايشنامه‌نويسي مي‌كرد. به همين خاطر بسياري از خصوصيات قصه‌هاي پريان و افسانه‌هاي مربوط به فقر و ثروت و عشق‌هايي كه ميان زنان يا مردان ثروتمند با مردان يا زنان فقير با ويژگي‌هاي شرقي به وجود مي‌آمد، در آثار او به وضوح قابل مشاهده است. اين نمايشنامه‌نويس به سمت نگارش گونه‌اي از آثار نمايشي با عنوان افسانه‌هاي ساتيري (Fiab) گرايش داشت كه در بالماسكه‌هاي كمديا دلارته مورد استفاده قرار مي‌گرفت. كتزي از سال 1761 تا 1765 دست به نگارش نمايشنامه‌هايي زد كه آميزه‌اي از قصه‌هاي شرقي و افسانه‌هاي ناپلي بود و تمامي اين آثار به صورت كمدي ارايه شدند.

شاخص‌ترين نمايشنامه كتزي را "عشق سه نارنج" دانسته‌اند كه در سال 1761 به نگارش درآمد و همان سال بر صحنه رفت كه بسيار مورد استقبال مخاطبان ايتاليايي قرار گرفت. از ديگر آثار اين نمايشنامه‌نويس مشهور ايتاليايي مي‌توان به "غراب" (1761)، "توراندوت" (1762)، "شاه استاك" (1762)، "زن اهريمن" (1762)، "گداي خوشبخت" (1763)، "سبزقباي كوچولو" (1765)، "زعيم شاه دنيس" (1765) و "جرعه عشق" (1777) اشاره كرد.

كتزي براي مدت كوتاهي جنبش تازه‌اي در عرصه كمديا دلارته به وجود آورد كه از سال 1770 به سرعت رو به خاموشي و افول گذاشت. او در بين سال‌هاي 1797 تا 1798 خاطراتش را به تحرير درآورد. وي در چهارم آوريل 1806 در سن 86 سالگي چشم از جهان فروبست.