به گزارش خبرنگار فرهنگ و ادب مهر ، در اين نشست كه با حضور مترجم كتاب ابوالحسن نجفي ، احمد سميعي ، رضا سيد حسيني و محمد قاسم زاده برگزار شد ، ابوالحسن نجفي، اين كتاب را منتخبي از داستانهايي دانست كه درپنجاه سال اخير ترجمه كرده است.
وي به ويژگي هاي فني ، به ويژه تعليق و نحوه پيشبرد داستان هاي اين مجموعه اشاره كرد و افزود: داستان كوتاه از زمان پيدايي خود در قرن نوزده تاكنون با تحول و نوجويي همراه بوده است اما من اعتراف مي كنم كه در ين زمينه، كهنه گرا هستم و به شكل كلاسيك داستان كه آغاز، ميانه و پايان دارد دلبستگي بيشتري دارم . بنابراين خواننده و منتقد در اين كتاب ، نبايد منتظر پيچيدگي هاي فرمي و ادبي باشد .
نجفي داستان هاي مذكور را آثاري جاودانه و تامل برانگيز خواند و ادامه داد: من به همان اندازه كه عاشق داستانم ، عاشق زبان فارسي نيز هستم و هميشه به قدرت اين زبان نيز اعتقاد داشته ام.
به گزارش مهر ، وي زبان فارسي را زباني فاخر قلمداد كرد و افزود: در زبان هاي ديگر، آثاري كه در قرون پيشين پديد آمده اند ، نامفهوم و خوانش ناپذيرند ، در حالي كه رجوع و اتصال نسل امروز ما با شعر و ادبيات و فرهنگ مكتوب گذشته ، چندان دشوار نيست .
ابوالحسن نجفي تصريح كرد: من رنج مي برم زماني كه عده اي ، زبان فارسي را ضعيف مي پندارند و در واقع، ضعف خودشان را به زبان نسبت مي دهند.
اين مترجم به ضعف پاره اي از آثار ترجمه اي جوانان اشاره كرد و گفت: بسياري از آثار ترجمه اي موجود، حاوي بياني ناقص و ضعف هاي فني هستند كه عمده ضعف خود را به زبان فارسي تسري مي دهند.
در ادامه اين نشست، احمد سميعي ذوق ادبي مترجم را در گزينش داستان هاي كتاب " بيست و يك داستان از نويسندگان معاصر فرانسه " مورد تقدير قرار داد و گفت : در اين داستان ها، عنصر پيام از اهميت چنداني برخوردار نيست و جنبه هاي هنري در آنها غالب است.
به گزارش مهر ، سميعي استفاده مترجم را از زبان سنتي و عاميانه فارسي ، امري برجسته و مشهود در كتاب دانست و ادامه داد: گاهي شيفتگي مترجم در بهره گيري از امكانات سنتي زبان فارسي بسيار زياد بوده است. او از همين طريق، تلاش در خلق تركيبات تازه اي داشته كه به اعتقاد من ، موفق نبوده است.
اين مترجم تصريح كرد : يكي از خدمات ادبيات داستاني ، تقويت زبان بوده و اصولا ادبيات داستاني ، خون تازه اي در رگ هاي زبان مي دهد. نجفي تلاش كرده است تا از زبان سنتي فارسي در جهت ارتقاي سطح آثار بهره بگيرد اما بايد بدانيم كه اين تعامل زباني ، مي بايست به ميزان لازم و آنقدر كه فضاي داستان مي طلبد مورد استفاده قرار بگيرد، نه بيش از آن. اگر در ترجمه داستان ، شيفته وار و بدون علم به اين داد و ستد زباني پرداخته شود، نه تنها به تقويت داستان نمي انجامد، بلكه به آن آسيب نيز مي رساند.
سميعي تاكيد كرد: داد و ستد زباني در ترجمه، نوعي پيوند براي تقويت زبان است و مترجم مجبور نيست به جاي هر واژه خارجي، معادلي فارسي بسازد .
نظر شما