خبرنگار مهر ـ کربلای معلی: کربلا لحظه ای آرام و قرار ندارد. امروز روزی است که التهاب فرات و تب و تاب عطش کودکان حرم در مقابل دیدگان گریان میلیون ها زائر حسینی به تصویر کشیده شده و اشک از چشمان هر عاشق و دلداده ای جاری می سازد.
آری! امروز روز تکرار تاریخ است. امروز آسمان کربلا ابری است. ابرها آماده هستند تا شریک عزای دلدادگان حسین (ع) شوند و با آنها نوای غربت اهل حرم آل الله را سر دهند. امروز آسمان و زمین روایتگر غیرت و قهرمانی عباس (ع) و صبر زینب کبری(س) هستند. امروز هیچ کس در سرزمین عشق و عطش آرام و قرار ندارد...
زوار حسینی یک به یک پیاده و سواره وارد حریم ملکوتی شهر کربلا می شوند تا در عزای اشرف اولاد آدم حضور یابند. امروز همه عالم میهمان پسر فاطمه (س) است. اکثر زوار پس از زیارت حرم امیر المومنین علی بن ابی طالب (ع) در نجف به سوی کربلا رهسپار شده و برای زیارت فرزند شیر خدا را از مولای متقیان به ارمغان آورده اند. تا به خود می آییم در میان جمعیت انبوه زوار حسینی و به ماننده قطره ای کوچک از اقیانوسی بیکران محو می شویم. امروز روزی است که همه باید محو جمال و عظمت اربعین شوند. عظمتی که همتایی در تاریخ ندارد...
زائر خوش آمدی...
«هلا بیکم یا زائر»، این واژه و عبارتی است که به گوش زوار اربعین بسیار آشناست. صاحبان مواکب با خوشرویی از زوار حسینی می خواهند تا میهمان آنها بوده و برکت خاک پای خود را میهمان کلبه خدمت و معرفت آنها نمایند. مهدی ۳۶ ساله اهل بصره است. افتخار دارد که هر سال اربعین را در موکب هایی که بین مسیر ورودی کربلا تا حرم مطهر برای زوار حسینی تعبیه شده مشغول خدمت است. روایت او از خدمت به زوار حسینی بسیار زیباست:
«اینجا هر چیزی می بینی زیبایی است. خدمت به زوار حسین (ع) نه تنها زحمتی برای ما نیست، بلکه افتخار ماست. ما با نیت و اعتقاد این کار را صورت می دهیم. وقتی اربعین حسینی فرا می رسد، ما دیگر خودمان نیستیم. به خوبی می دانیم که خدمت به زوار حسین لیاقت می خواهد. باید که این لیاقت را داشته باشیم.»
کمی جلوتر، در موکبی که مزین به نام امام هفتم شیعیان حضرت امام موسی بن جعفر(ع) است، پیرمردی خوش سیما به نام «حاج یحیی» از اهالی کاظمین مشغول ریختن چای است. او ۶۷ سال دارد و به قول خود، اگر سالی خدمت به زوار حسین (ع) در روز اربعین را از دست بدهد هرگز خود را نمی بخشد:
«ما زنده ایم تا به زوار حسین (ع) خدمت کنیم. من و پسرانم در موکب های مختلفی که در کربلا تعبیه شده است مشغول خدمت به زوار هستیم. زمانی که اربعین تمام می شود، غم ما آغاز می شود. ای کاش این جا هر روز اربعین بود و ما نیز به زوار اباعبدالله خدمت می کردیم...»
در آن سوی خیابان، نوای شیرین آذری و سینه زنی عده ای از جوانان آذربایجانی در رثای سالار شهیدان را شاهد هستیم. «تورال» از اهالی شهر گنجه است. او به همراه ۱۵۰ نفر از دوستان خود برای شرکت در عزاداری اربعین راهی کربلا شده است. از او می خواهم تا کمی در مورد حال و هوای اربعین در میان جوانان آذربایجانی برایمان بگوید:
«عزاداری سالار شهیدان سختی نمی شناسد. در هر حال باید عزای سالار شهیدان را به جای آورد. برای یک شیعه واقعی حفظ عزای حسین (ع) در دل و جان و ادامه مسیر نورانی اهل بیت واجب است. من و دوستانم به عشق زیارت اربعین به اینجا آمده ایم تا بلکه مشمول شفاعت امام بزرگ شیعیان قرار گیریم.»
کمی آن طرف تر؛ در میان خیل عظیم جمعیت مشاهده زنانی که با پارچه های سبز رنگ و زرد رنگی بر سر خود از بقیه جمعیت متمایز هستند ما را به سمت آنها می کشاند. آنها اهالی شهر قطیف در شرق عربستان هستند. نوای «لبیک یا زینب» و «لبیک یا حسین» آنها با مظلومیتشان در کشور عربستان سعودی تلفیق می شود و اشک هر مخاطبی را جاری می سازد. روایت یکی از زنان عزادار از قطیف اشک ما را نیز از چشمانمان جاری می سازد:
«در اوج سختی و فشاری که آل سعود بر شیعیان وارد می سازد، ما شیعه و عزادار حسین (ع) و حضرت زینب کبری (س) باقی مانده ایم. درسی که حضرت زینب به ما داده است صبر است. درسی که مربوط به قرون قبلی نیست و ما باید امروز آن را فرابگیریم. در راه حسین (ع) و به عشق کربلا مصمم هستیم. هر سال به اینجا می آییم تا بگوییم نه تنها فشارها و رنج ها از ارادت ما به امام حسین (ع) و حضرت زینب کبری(س) نمی کاهد بلکه ارادت ما را به ایشان بیشتر می سازد.»
این روزها حماسه ای به یاد حماسه بزرگ عاشورا در کربلا شکل گرفته است. حماسه ای که وصف آن از عهده ما و هر روایتگر دیگری خارج است. هر اندازه در میان جمعیت قرار می گیریم، متوجه می شویم وصف شور عشقی که در قلب زوار امام حسین (ع) و در شهر کربلا نهفته است کار ما نیست.
بار دیگر قبه و بارگاه ملکوتی حصرت امام حسین (ع) و عبارت زیبای زیر گنبد طلایی حرم (السلام علیک یا قتیل العبرات) چشمان ما را نوازش می دهد. بغض و اشک امانمان نمی دهد. همه دوستان و مخاطبان را یاد می کنیم، پلک های خیس خود را بر روی هم می گذاریم و اسم رمز عشق را بر زبان می آوریم:
«السلام علیک یا ابا عبدالله وعلی الارواح التی حلت بفنائک، علیک منی سلام الله ابدا ما بقیت و بقی الیل والنهار ولا جعله الله آخر العهد منی لزیارتکم، السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین...»
نظر شما