خبرگزاری مهر، گروه هنر- نیوشا روزبان: سینما به عنوان یک هنر - صنعت می‌تواند ۱۰۰ درصد بازگشت سرمایه داشته باشد به شرط آن که ابزار رونق اقتصادی چنین هنری فراهم باشد که به نظر می‌رسد در کشور ما نه هنوز چنین ضرورتی احساس شده و نه زیرساخت‌های آن فراهم است.
هر چند سینمای ایران طی دو سال اخیر از رکود گیشه فاصله گرفته و توانسته است در جدول اکران خود فیلم های میلیاردی بیشتری را جا دهد، اما هنوز تعداد زیادی از فیلم ها از همان فروش اندک همیشگی برخوردارند و دست‌اندرکاران فیلم‌ها یکی از مهمترین دلایلی که سبب می شود تا فیلم ها فروش رضایت‌بخشی نداشته باشند، فرصت کم اکران می‌دانند.
به گفته آنها، فیلم های سینمایی این فرصت را ندارند تا با تعداد روزهای مناسب در اکران مخاطب لازم را جذب کنند و همین مساله سبب می شود تا از نظر اقتصادی متضرر شوند.
صف بلند متقاضیان اکران که نشان از تعداد بالای تولیدات سالانه در سینمای ایران دارد این چالش را پیش روی شورای صنفی نمایش گذاشته که چگونه شرایطی فراهم کند تا این تعداد آثار بتوانند در تعداد محدود و حتی معدود سالن های سینما به ویژه در تهران به نمایش درآیند. همین شلوغی اکران باعث شده که بحث فیلم‌سوزی مطرح شود؛ بدین معنا که فیلم ها اکران می‌شوند ولی با فرصت بعضا دو هفته ای با فروش کم و دیده نشدن توسط مخاطبان از پرده پایین می آیند.
خبرگزاری مهر، طی یک گزارش به بررسی وضعیت و شرایط اکران در سینمای ایران می پردازد که در این گزارش با غلامرضا فرجی به عنوان سخنگوی شورای صنفی نمایش، ابوالحسن داوودی به عنوان نماینده کانون کارگردانان در شورای صنفی نمایش و علی سرتیپی به عنوان تهیه کننده و پخش کننده سینما گفتگو کرده‌ایم. نکته جالب در صحبت‌های آنها این است که معتقدند باید تولید فیلم در سینمای ایران با ظرفیت سینماها همخوانی داشته باشد و در طولانی مدت با افزایش سالن های سینما در کشور شرایط برای اکران فیلم های سینمایی افزایش یابد.
تولید را کاهش دهیم
غلامرضا فرجی سخنگوی شورای صنفی نمایش در گفتگو با خبرنگار مهر و در پاسخ به اینکه چرا فیلم‌هایی که به ویژه در چند ماه اخیر به نمایش درآمدند کمترین فرصت را برای ماندن روی پرده داشتند، گفت: در بحث اکران و عقد قرارداد فیلم ها با سرگروه‌های سینمایی، شورای صنفی نمایش هیچ دخالتی ندارد و این پخش کننده و تهیه کننده فیلم است که برای نمایش فیلم خود با یک سرگروه سینمایی مذاکره کرده و قرارداد نمایش را براساس زمان مناسب برای اکران و با توجه به پتانسیل فیلم منعقد می‌کند. در واقع براساس آیین نامه شورای صنفی نمایش، هر فیلمی که پروانه نمایش بگیرد می تواند با یک گروه سینمایی قرارداد اکران ببندد و با توجه به شرایط موجود زمان مورد نظر برای اکران را انتخاب کند.
وی با اشاره به تفاوت فروش در سرگروه های سینمایی، ادامه داد: این را باید بگویم که سرگروه های سینمایی نسبت به موقعیت جغرافیایی که دارند از نظر فروش با یکدیگر متفاوتند به گونه ای که برخی از سرگروه ها از فروش مناسب تری نسبت به سرگروه های دیگر برخوردار هستند، به همین دلیل قراردادها در گروه های سینمایی نیز متفاوت است.
سینماداران به دنبال آثار پرفروش هستند
سخنگوی شورای صنفی نمایش توضیح داد: همانطور که هر تهیه کننده و پخش کننده ای برای فروش مناسب به دنبال بهترین سرگروه سینمایی است، سینماداران نیز به دنبال این هستند فیلمی را انتخاب کنند که بهتر بفروشد. در واقع تمام این عوامل دست به دست هم می دهند تا خروجی هر فیلم در زمینه اکران مشخص شود.
فرجی با بیان اینکه شرایط اکران برای برخی از سینماگران چندان مهم نیست، گفت: گاهی شرایط اکران برای برخی از سینماگران چندان مهم نیست و هر زمان که بخواهند فیلم خود را اکران می کنند چرا که فقط می خواهند فیلم مورد نظر در هر شرایطی در سینما اکران شود ولی هستند سینماگرانی که به دنبال بهترین موقعیت برای اکران فیلم خود هستند تا بتواند آورده اقتصادی مناسبی هم داشته باشد.
کف فروش هر گروه سینمایی اول سال به دفاتر پخش اعلام می‌شود
وی با اشاره به مساله کف فروش در سینمای ایران گفت: کف فروش اوایل هر سال بررسی و برای هر گروه سینمایی یک کف فروش در نظر گرفته می‌شود. طبق آیین نامه شورای صنفی نمایش، زمان و کف فروش فیلم ها ابتدای هر سال برای هر دفتر پخش سینمایی ارسال می شود و سینماگران به خوبی می دانند که اکران فیلم ها در طول هر سال چگونه صورت می گیرد.
سخنگوی شورای صنفی نمایش با بیان اینکه خروجی پروانه ساخت با چرخه اکران همخوانی ندارد، تاکید کرد: تعدادی از تهیه کننده ها همیشه به دنبال بهترین شرایط و بهترین زمان برای اکران فیلم خود هستند، در کنار آن نیز بسیاری از سینماگران نیز براین باورند که چرخه اکران باید برای همه بچرخد. این درحالی است که همه فیلم ها از شرایط یکسانی برای اکران برخوردار نیستند.
فرجی توضیح داد: یکی از مهمترین مواردی که در حال حاضر در سینمای ایران وجود دارد، مساله سالن سینما است. در پایتخت به نسبت جمعیت موجود، تعداد سالن های کمی وجود دارد. اگر سالن های موجود در کشور بازسازی شود و به چرخه اکران بازگردد می تواند به سینمای ایران کمک بسیاری کند.
وی ادامه داد: در سال ۹۴، نزدیک به ۱۲ فیلم بالای یک میلیارد تومان فروش داشته است. آمار فروش بدست آمده نیز نشان می دهد که سینمای ایران نسبت به سال گذشته از فروش بسیار خوبی برخوردار است که این فروش حتی در نیمه دوم سال همچنان ادامه دارد.
مشکل صنعت سینمای ایران نبود سالن سینما است
فرجی با اشاره به این نکته که تعداد تولیدات سینما با تعداد سالن‌هایی که باید آنها را به نمایش درآورند همخوانی ندارد، بیان کرد: امیدوارم در بحث صدور پروانه ساخت مدیریت مناسبی صورت گیرد تا دیگر در چرخه اکران مشکلاتی مانند سوخت شدن فیلم ها در زمان اکران و گلایه از نبود سالن و زمان مناسب برای اکران وجود نداشته باشد.
وی با اشاره به مشکلات اکران در سینمای ایران گفت: بزرگترین مشکل صنعت سینمای کشور در حال حاضر نداشتن سالن سینما است. پردیس های سینمایی در کشور تنها بخش اندکی از مشکلات سینمایی در زمینه اکران را برطرف می کنند. فکر می کنم اگر دولتمردان بتوانند در بحث ساخت سالن های سینمایی و یا بازگشت برخی از سالن ها به چرخه اکران قدمی بردارند، می‌توانیم مشکل اکران در سینمای ایران را برطرف کنیم.
سخنگوی شورای صنفی نمایش با بیان اینکه سینمای «هنر و تجربه» پتانسیل جدیدی در حوزه اکران به وجود آورده است، توضیح داد: گروه «هنر و تجربه» و شکل گیری آن شرایطی را فراهم کرد تا برخی از فیلم ها که امکان نمایش نداشتند نیز فرصت دیده شدن بدست آورند و به این گونه به چرخه اکران کمک کردند.
وی در پاسخ به این پرسش که تمایل سینماگران برای اکران فیلم خود در گروه «هنر و تجربه» به دلیل زمان بیشتر اکران در این گروه سبب می شود تا اهداف اصلی این گروه اجرایی نشود، بیان کرد: بسیاری از سینماگران می دانند که اگر فیلم خود را در گروه «هنر و تجربه» اکران نکنند اثر آنها باید در نوبت اکران باقی بماند و می دانند که این امکان وجود دارد که اثر آنها فرصتی برای اکران در چرخه معمولی سینما نداشته باشد. متاسفانه بسیاری از فیلم های سینمای ایران به دلیل شرایط موجود از اکران بازمانده اند. هرچند شورای صنفی نمایش سعی می کند شرایطی را فراهم کند تا همه فیلم هایی که پروانه نمایش دارند فرصت اکران داشته باشند، اما بازهم صاحبان فیلم ها براین باورند که باید فیلم آنها در مدت زمان بیشتری در سالن ها باقی بماند تا بتوانند مخاطبان بیشتری را به سمت سینما جذب کنند. ما این را می دانیم که شرایط اکران شرایط ایده آلی برای همه فیلم ها نیست اما شورای صنفی نمایش تمام تلاش خود را می کند تا فیلم ها در سینماهای کشور اکران شود. تا زمانی که ابزار کار مناسب برای افزایش زمان اکران وجود ندارد، نمی توانیم توقع دوستان را در حوزه اکران آن گونه که می خواهند برآورده کنیم.
سال ۹۵ فیلم‌های خوبی داریم و مشکل اکران تشدید می‌شود
فرجی درباره شرایط اکران در سال آینده نیز توضیح داد: فکر می کنم در سال ۹۵ و باتوجه به حجم فیلم های خوبی که قرار است در نوبت اکران قرار گیرد با مشکلات بسیاری مواجه می شویم و امیدوارم دوستان بدانند که در چه شرایطی قرار داریم و باید چگونه اکران فیلم ها را مدیریت کنیم.
وی در پاسخ به این پرسش که ساخت سالن سینما یک برنامه بلندمدت برای حل مشکل اکران در کشور است و ما نیازمند راه حل‌های دست‌یافتنی‌تری برای اکران فیلم ها هستیم آیا برای آنها تمهیدی اندیشیده شده است؟ گفت: اگر دنبال راهکار سریع برای حل مشکل اکران در حوزه سینما هستیم باید بگویم که صدور پروانه ساخت‌ها کنترل شود یا اینکه فیلم هایی که فرصت اکران در طول یک سال را پیدا نمی‌کنند دیگر برای سال بعد هم نمانند. در طول یک سال ۸۰ فیلم مجوز ساخت می گیرد این در حالی است که ظرفیت سینمای ایران در حوزه اکران تنها ۵۰ فیلم در سال است، در چنین شرایطی ۳۰ فیلم باقی می ماند که وضعیت اکرانشان با مشکل رو به رو است.
افزایش تولید محدودیت اکران را به همراه دارد
ابوالحسن داوودی رییس شورای صنفی نمایش و نماینده کانون کارگردانان در این شورا نیز به خبرنگار مهر گفت: گروهی از اهل سینما براساس شرایط و منافع خود يك واقعیت در حوزه اکران را نادیده می گیرند و آن نبود تناسب بین ورودی و خروجی سینمای ایران است. این را قريب به اتفاق فیلمسازان، مسئولان و صنوف مختلف سینما به خوبی می دانند اما زمانی که مساله اکران براى فيلم ها پیش می آید به دلیل محدودیت موجود هر کسی سعی می کند مراقب منافع خود باشد و تنها مشکلات خود را بینند، بدون آن که به اصل موضوع بپردازد.
وی ادامه داد: وقتی كه تعداد سینماهای استاندارد ما در سراسر کشور که می توان به آن فضاى نمايشى مطلوب اطلاق كرد و تعریف سالن سینما برای آنها معنا پیدا می کند، بیش از ۵۰ سینما نیست و از بین همين پنجاه سينما هم تنها ۷ پردیس است كه بيش از پنجاه درصد فروش سينماى ايران را در تمام كشور تامين مى كند، بديهى است كه این مساله یک فاجعه برای سینمای ایران به وجود آورد. شايد نزديكترين راه حل و چاره برون رفت از این مشکل و برای اینکه هیچکدام از فیلمسازان در اشکال مختلف دچار مشکل نشوند، این باشد که تولیدات سینمای ایران به مرز ۴۰ تا ۴۵ فیلم در طول سال برسد.
جنگ بر سر امکانات کم
وی با تاکید بر اینکه هر چقدر اضافه تولید در سینما داشته باشیم محدودیت اکران در سینما بیشتر می‌شود، بیان کرد: بسیاری از سینماگران نمی توانند به آن حقوقی که لازم است برسند، به همین دلیل انواع تهمت ها و حرف ها و حدیث ها، فسادها و جنگ قدرت ها در سینمای کشور ایجاد می شود و در این میان کسانی که کمتر مناسبات اخلاقی را رعايت مى كنند و یا قدرت بیشتری دارند سعی می کنند از یک سفره کوچک حقوق بیشتری را کسب کنند و این مساله سبب می شود تا میزان خسارت به فیلم های دیگر بیشتر شود. به هر حال شرایط اکران فعلی در سینما به همه فیلم ها لطمه می زند در این میان حتی فیلمی که به نظر پرفروش می آید و يا فیلمی هم که به قول بسیاری از سینماگران احتمالا توسط مافیای اکران سینمای ایران حمایت می شود نیز در مقايسه با شرايط مطلوب صدمه می بینند.
کارگردان فیلم سینمایی «رخ دیوانه» تاکید کرد: من به عنوان رییس شورای صنفی نمایش و نماینده کانون کارگردانان در این شورا نمی توانم بگویم که هیچ فسادی در روند اکران در سینمای ایران وجود ندارد، اما دوستانی که در سخت ترین شرایط فیلم خود را ساخته اند هم حق دارند که در زمان اکران به حداقل سهم خود در اکران فیلم ها برسند. بیش از آنى که آدم ها در این زمینه مقصر باشند، اين محدوديت و تنگى فضای اکران است که بزرگ ترين مشكل را رقم مى زند، فضايى كه در مقابل تولیدات سینمای ایران بشدت ناچیز است. برای حل مشکل اکران باید زیرساخت هاى نمايشى هرچه سریعتر ساخته و به سینمای ایران اضافه شود، اما اين يك پروسه درازمدت است و در فاصله ساخت سالن های جدید سینما باید از این شکل غیر عادی تولید در سینمای ایران فاصله گرفت که این مساله می تواند یا از طریق صنف و یا از طریق دولت صورت گیرد؛ کنترلی که مانع از ورود استعدادهای جدید در حوزه سینما نشود.
حق سینماگران آگاهی از سهم خود از اکران است
رییس شورای صنفی نمایش گفت: حق یک كارگردان و تهیه کننده و سرمايه گذار است كه از ابتدا بداند در زمان اکران چه سهمی از اين عرصه را بدست می آورد تا در هنگام نمايش فيلم فریاد ورشکستگی آنها به شکل یک داستان تکراری شنیده نشود. کسی که وارد سینما می شود باید واقعیت های این سینما را بداند و برمبنای آن جلو بیاید. حل مشکل اکران در سینمای ایران نیازمند یک عزم ملی است و دوستان سینماگر تنها در زمان اکران فیلم های خود به یاد مشکلات اکران نیفتند و بدانند که اگر اکران بزرگترین بحران سینمای ایران نباشد یکی از مهمترین بحران های سینمای ایران است و حل آن برعهده همه سینماگران کشور است و همه ما باید بدانیم که اگر این داستان ادامه داشته باشد منجر به زوال سینمای ایران و در نهایت نابودی همه شغل ها و حرفه ها می شود.
وی در پاسخ به این پرسش که سازمان سینمایی معمولا با ارائه آمار فروش و مقایسه فروش تعدادی از فیلم های پرفروش سینمای ایران فضایی را ایجاد کرده است که گویا همه فیلم ها از فروش مناسبی برخوردار است، بیان کرد: نمی خواهم از سازمان سینمایی دفاع کنم، اما ما اهالى سينما به این مساله عادت کرده ایم که همیشه خود را از مسئولیت مبرا کرده و تقصیر را گردن مسئولان دولتی یا صنفی بیندازیم. وقتی سینمای بدنه به بخش سینمای ترسو و بازمانده ای تبدیل می شود که با محافظه كارى حاضر نيست از فضاى كوچك و امن خود خارج شود و همان دايره موضوعات و مسائل محدود سابق را تکرار می کند، بخشی از سرنوشتش هم این می شود که در گیشه دچار مشکل شود. به نظر من سینمای ایران در یک موقعیتی به سر می برد که در نهایتِ احتیاط تولیدات خنثی را به بیرون عرضه می کند و تماشاگر نیز غالباً به این آثار جواب نمی دهد در حالی که اگر فیلم های خوب ساخته شود، تماشاگر در همین فضای محدود عکس العمل نشان داده و از فیلم استقبال می کند، به عنوان مثال در زمان اکران فیلم «جدایی نادر از سیمین» به کارگردانی اصغر فرهادی در حالی که هیچ کس فکر نمی کرد این فیلم با استقبال مخاطب همراه شود، اما می بینیم که هم فيلم خوبى است و هم از فروش بسیار بالایی برخوردار می شود.
رسانه ملی در بخش تبلیغات باید عدالت داشته باشد
کارگردان فیلم سینمایی «تقاطع» توضیح داد: از طرف دیگر فیلم های خاصی هم ساخته می شوند و می توان گفت غالبا حمايت سیاسی دارند و از پشتوانه های بسیاری برخوردار هستند، به عنوان مثال برخی از فیلم ها با موضوعات خاصی که ساخته می شوند، امكانات و محدوده بيانى شان در اختیار همه سینماگران قرار نمی گیرد. همچنین تلویزیون به این نوع فیلم ها توجه خاصی نشان داده و حمایت بيش از ظرفيت لازم در این زمینه را انجام می دهد. به عنوان مثال در سینمای ایران انیمیشن های زیادی ساخته شده است، اما در حال حاضر یک انیمیشن اکران شده است که از فروش بسیار بالایی برخوردار بوده و این نشان می دهد که ظرفیت سینمای انیمیشن ما ظرفیت بالایی برای جذب تماشاگر دارد، اما شکل حمایتی از این فیلم نسبت به دیگر آثار بسیار متفاوت است و كاش به همه فيلم هاى سينماى ايران همين امكانات تبليغاتى از رسانه ملى داده مى شد. همه صاحبان فيلم مى دانند كه اگر قرار بود این انیمیشن مانند دیگر آثار هزینه آنونس پرداخت می کرد باید ۲ برابر فروش خود را به عنوان هزینه تبلیغات به تلویزیون پرداخت می‌کرد. آنهم درشرايطى كه ديگر محصولات سينماى ايران و بخصوص سينماى بدنه و مستقل از سر استيصال گاه مجبور مى شوند دست نياز به طرف شبكه هاى تلويزيونى خارج از ايران دراز كند، طبعا اگر رسانه ملى عدالت بيشترى در نگاه به محصولات سينمايى داشته باشد اين معضل سريعتر از هر زمان ديگرى قابل حل است.
وی تاکید کرد: این تبعیض هایی که اتفاق می افتد باعث می‌شود که سهم بخش هاى مختلف سینمای ایران درست نباشد. این البته به آن معنا نيست كه بقيه مسئولان حتماً کار خود را در سینما درست انجام می دهند، اما واقعیت این است که بسیاری از عوامل خارجی وجود دارد که اهالى سينما باید نسبت به آنها واکنش نشان دهند و این واکنش باید به صورت دائم و موثر صورت گیرد.
این کارگردان سینما با اشاره به ظرفیت نمایش در گروه «هنر و تجربه» بیان کرد: بخش «هنر و تجربه» یک دوران نسبتا طولانی آزمون و خطا را پشت سر گذاشته و این امر كه در دوره های مختلف تجربه شده و خطاهای آن به خوبی شناسایی شده است فکر می کنم براى دوستانی که این گروه را ایجاد کرده اند درسى شده است تا بخش عمده این مشکلات را در هنگام برنامه ریزی برای این گروه مورد توجه قرار دهند. اما واقعیت این است که این بخش سینما نیز دچار مشکل است. در واقع زمانی که جایگاه مناسبی برای عرضه همه انواع فیلم ها نداشته باشیم دیگر فرقی نمی کند که این فیلم ها در گروه هنر و تجربه اکران شود و یا سینمای بدنه و یا دولتی. همه این سازندگان مجبور هستند حقوق خود را از سهم یکدیگر بگیرند. با ظرفیتی که در «هنر و تجربه» وجود دارد، برای اين بخش هم جایگاه مناسبی وجود ندارد و این گروه نیز با توجه به توانايى هاى بالقوه اش متضرر می شود. فراموش نكنيم كه گروه سینمایی «هنر و تجربه» ویترین خیلی بهتری نسبت به گروه اکران فیلم ها در سینما دارد و به دلیل این ویترین است که استقبال خوبی از این گروه می شود که همین استقبال هم باعث ایجاد مشکلاتی می شود، چرا که این گروه نمی تواند زیرساخت های نمایش خود را اضافه کند و تا زمانی که تعداد سینماهای ما افزایش پیدا نکند همیشه این مشکل وجود خواهد داشت. شهرهاى ايران و تماشاگران بالقوه اش در شكل ايده آل به ۵ هزار سینمای سرپا نياز دارد، اما واقعيت اين است كه حتى با اضافه شدن چهارتا پنج پرديس استاندارد سينمايى به چرخه اكران، بسیاری از مشکلات بحرانى حوزه نمايش برطرف می شود، در این شرایط است که ۱۵ فیلم می تواند با هم اکران شود و رقابت در حوزه اکران معنا پیدا می کند.
وی ادامه داد: در حال حاضر روابط ناعادلانه اى که گاهی تبدیل به مناسبات غیراخلاقی نيز می شود، شرایطی را فراهم می کنند که سازندگان و صاحبان فيلم ها و سينماها تنها به منافع خود فکر کنند.
داوودی گفت: من به عنوان کارگردانی که بارها طعم تلخ سانسور، توقيف و کنترل های بی رویه را چشیده و خسارتش را دیده‌ام نمی توانم توصیه کنم که کنترل دیکتاتورگونه از جانب دولت و صنف برای تولیدات وجود داشته باشد، اما واقعیت این است که جوانی که امروز با موبایل خود فیلم می سازد و بعد انتظار دارد که این فیلم در همان شرایط اکران سینمای حرفه ای حقوق اکران پیدا کند از همان ابتدا در شناخت مساله اکران دچار مشکل شده است. در حال حاضر تفاوت سینمای ما با ۱۵ سال قبل این است که فیلمسازانی که آن زمان وارد سینما می شدند به دلیل شرایط سخت ورود به سینما، و فيلمسازى خودبخود توسط بدنه سینما محدود می شدند، به همین دلیل در گذشته ورودی هر سال ما در سینما بیشتر از ۱۰ درصد نبود. این درحالی است که همين الان گاهی در طول سال سه یا چهار برابر افراد حرفه ای که در سینما کار می کنند، فيلمساز كار اول به سينما تزريق مى شود و طبعاً به محض اینکه پیشنهاد داده می شود که اکران این گروه محدود شود، شکایت ها از سوی آنها آغاز می شود. من به عنوان یک فیلمساز می فهمم که هر جوان فیلمسازى بايد فرصتى براى بروز استعدادش داشته باشد و به مثابه آن از حق حوزه اکران برخوردار شود، اما این در شرایطی است که ما ورودی و خروجی یکسانی داشته باشیم. زمانی که ورودی و خروجی ما با هم نمی خورد و خروجی بخش نمايش سينما آنقدر نحیف است که ممکن است باعث زوال و مرگ سینما شود، بی شک در چنین شرایطی نمی توانیم حرف از دموکراسی در سینما بزنیم.
فیلم های پرفروش و کم فروش ناراضی هستند
علی سرتیپی تهیه کننده سینما نیز با تاکید و اشاره بر اینکه مشکل اصلی در سینمای ایران این است که ظرفیت تولید فیلم در طول سال با توجه به تعداد سالن های سینما بین ۴۰ تا ۵۰ اثر است، توضیح داد: در سینمای ایران در طول سال بین ۹۰ تا ۱۰۰ فیلم تولید می شود و با چنین حجم تولید شرایط بدی در سینمای ایران به وجود می آید به گونه ای که فیلمی هم که در گیشه از فروش خوبی برخوردار است نیز ناراضی است و این نارضایتی از اکران تنها برای فیلم هایی که از فروش پایین و یا تعداد روزهای اندک برخوردار هستند نیست. به عنوان مثال اگر «نهنگ عنبر» توانسته در گیشه به فروش ۸ میلیاردی دست پیدا کند، باز هم فکر می کند که حق آن در گیشه خورده شده و می توانست فروش بیشتر و بهتری داشته باشد.
وی ادامه داد: مشکل اصلی ما در سینما این است که تنها به افزایش آمار تولید فکر می کنیم زیرا با توجه به وام های موجود برای تولید، ساخت فیلم برای تهیه کننده و کارگردان ارزان تمام می شود، اما هیچگاه به این فکر نمی کنیم که قرار است خروجی این تولیدات کجا نمایش داده شود. به همین دلیل است که در حوزه اکران همه با یکدیگر دچار مشکل می شوند و همه از شرایط سینما ناراضی می شوند.
این تهیه کننده سینما با اشاره به جایگاه ایران در رده بندی تولید در سینمای جهان بیان کرد: سینمای ایران از لحاظ تولید در رده سوم در سطح جهان قرار دارد، اما در زمینه تعداد سالن نسبت به جمعیت در رده ۱۳۰ جدول قرار داریم.
تهیه کننده فیلم سینمایی «شهر موش ها ۲» با اشاره به اینکه باید شرایط تولید در سینمای ایران سخت تر شود، گفت: در برنامه ریزی کوتاه مدت برای حل مشکل اکران باید تعداد تولیدات سینمایی کاهش یابد و در بلندمدت شرایطی را فراهم کنیم تا تعداد سالن های سینما در کشور افزایش پیدا کند. می توان گفت اگر چند پردیس مانند کوروش در تهران و یا چند پردیس مانند هویزه در شهرستان ها داشته باشیم بسیاری از مشکلات سینمای ایران برطرف می شود.
وی در پاسخ به اینکه با ایجاد سختگیری ممکن است تنها کارگردانان قدیمی فرصت ساخت فیلم داشته باشند، توضیح داد: برای چنین مساله ای باید برنامه ریزی مناسبی صورت گیرد، به عنوان مثال فیلم ها باید در هنگام دریافت پروانه ساخت دسته بندی شود، فیلم هایی که اکران می شود و فیلم هایی که بعد از تولید تعهد اکران ندارد و این مساله در همان زمان تولید به صاحبان فیلم اعلام شود.
سرتیپی با تاکید بر اینکه عرضه و تقاضا در سینمای ایران باید مورد توجه قرار گیرد، گفت: در هیچ کجای دنیا تولید یک فیلم به این معنا نیست که آن فیلم حتما باید اکران شود، در واقع بخشی از فیلم هایی که در سینمای جهان تولید می شود هیچگاه فرصت اکران پیدا نمی کند.
این تهیه کننده سینما در پایان با اشاره به پدیده سینمای دولتی بیان کرد: همین نوع از سینما نیز مشکلاتی برای سینما به وجود آورده است که برخی از این فیلم ها در مدت زمان بیشتری اکران می شود.
نظر شما