خبرگزاری مهر، گروه بین الملل- پیمان یزدانی: سیزدهم مهرماه امسال پيمان تجارت آزاد دو سوی اقيانوس آرام (ترانس پاسیفیک)(TPP) که توافقی تاریخی است پس از ۵ سال تلاش های آمریکا و ۱۱ کشور شامل ژاپن، مالزی، ویتنام، برونئی، استرالیا، سنگاپور، نیوزیلند، کانادا، پرو، مکزیک و شیلی به امضا رسید.
این توافق که بزرگترین منطقه تجارت آزاد در دنیا را به وجود خواهد آورد موجب حذف هزاران تعرفه واردات اجناس و محصولات شده و برای ۱۲ کشور امضاء کننده آن، استانداردهای مشترکی را ایجاد خواهد کرد.
معاهده ترانس پاسیفیک پس از نهایی شدن نه تنها محدودیت های تجاری اعمال شده بر روی هزاران کالا از محصولات دارویی آمریکا گرفته تا فراورده های لبنی نیوزلند، برنج ژاپن و سرامیک ویتنام را شامل می شود، بلکه در ابعادی وسیعتر به دولت واشنگتن کمک می کند تا قوانین تجارت جهانی را در یکی از استراتژیک ترین مناطق دنیا بازنویسی کند تا به این ترتیب همزمان با بازاریابی برای کالاهای ساخت آمریکا، قدرت های اقتصادی آسیا نظیر چین و هند نیز به تبعیت از مدل های آمریکایی تجارت وادار شوند.
از منظری تئوریک، یکی از بیم های موجود ناشی از گسترش نهادها و سازمان های منطقه ای تحت الشعاع قرار دادن موضوع جهانی شدن است. در واقع برخی معتقد هستند که گسترش منطقه گرایی به نوعی نشان از ناکارآمدی جهانی سازی است.
البته عده ای نیز معتقد هستند که منطقه گرایی در تضاد با جهانی شدن نیست بلکه باعث گسترش جهانی شدن نیز می شود.
دکتر «آرتور سایر» استاد اقتصاد سیاسی و معاون سابق شورای روابط خارجی شیکاگو در خصوص اهمیت منطقه گرایی و اینکه آیا منطقه گرایی منجر به تضعیف جهانی سازی خواهد شد یا موجب تقویت آن به خبرنگار مهر گفت: دیدگاه من این است که تجارت منطقه ای، سرمایه گذاری و دیگر روندهای منطقه ای نهایتا به جهانی سازی ختم خواهد شد. بر خلاف عده ای که منطقه ای را مغایر روند جهانی شدن می دانند معتقد هستم که منطقه ای به روند جهانی شدن کمک می کند.
وی در ادامه گفت: جهانی سازی و منطقه گرایی موجب اجرایی شدن همدیگر هستند و نه رقیب یکدیگر. در واقع فرایندهای منطقه گرایی در راستای تقویت فرایندهای جهانی شدن هستند. البته برخی معتقد هستند گرایش به منطقه گرایی در عرصه تجاری و اقتصادی نشان دهنده تضعیف روندهای جهانی شدن است و همین باعث شده تا کشورها رو به منطقه گرایی بیاورند.
آرتور سایر درباره علت عدم تاثیر گذاری جهانی سازی بر رژیم های امنیتی گفت: بر خلاف رژیم های اقتصادی، مالی و تجاری باید توجه داشت که بحث رژیم های امنیتی متفاوت است. علت این تفاوت در اهمیت مقولات امنیتی است.
وی در ادامه افزود: به بیان دیگر اگرچه رژیم های مالی و تجاری می توانند سازمانهای غیر دولتی شکل بگیرند و گسترش یابند ولی رژیم های امنیتی محدود به دولتها هستند. بر این اساس نظام های امنیتی اساسا بر بنیان دولت-ملت هستند و سازمان های بین المللی محسوب نمی شوند.
استاد آمریکایی در پاسخ به این سوال که چرا با وجود اینکه چین بیشترین جمعیت جهان را دارد ولی فرهنگ چینی تاثیر گسترده ای در جهان نداشته است، گفت: به اعتقاد من فرهنگ چینی از نظر تاریخی و نیز در حال حاضر در تعریف موسع تاثیر گسترده ای داشته است.
نظر شما