استاد دانشگاه كلمبيا در گفتگو با "مهر" : آمريكا طرف شايسته اي براي تبليغ دموكراسي در ايران نيست / ايران دموكراتيك ترين كشور در خاورميانه است

در همين راستا خبرگزاري "مهر" براي تببين چالش هاي موجود بين تهران و واشنگتن گفتگويي را با استاد ايرانشناسي، رئيس دانشكده مطالعات خاورميانه و آسيا  و نيز مدير مطالعات كارشناسي ارشد در مركز مطالعات ادبيات تطبيقي و جامعه "پروفسور دباشي " صورت داده است.

اين استاد دانشگاه كلمبيا در اين باره اظهار داشت : به نظر من در حال حاضر روابط سياسي و ديپلماتيك نزديك بين ايران و آمريكا وجود ندارد ، نه ايران در آمريكا سفارت خانه دارد و نه اينكه آمريكا سفارتخانه اي در ايران دارد و از نظر ديپلماتيك روابط طبيعتاً موقعي عملي است كه اين كشورها سفارتخانه هايي داشته باشند و مي بينيم كه درحال حاضر آنها تنها به شيوه اي محدود و ازطريق نمايندگي هاي خود در نيويورك با همديگر ارتباط دارند و اگر احياناً تماسي باشد در محدوده سازمان ملل است.

پروفسوردباشي همچنين در خصوص چشم انداز روابط دو كشور بر اين عقيده است كه  به دليل پيگيري ايران براي دستيابي به فناوري هسته اي  اين روابط روز به روز تاريك تر مي شود و آينده اين روابط بستگي به اين دارد كه وضع فعلي  درچه سمت و سويي پيش رود ، كه درجهت خصومت آميزي پيش مي رود ، به خصوص با درنظر گرفتن سوابق آمريكا در خاورميانه حمله اين كشور به افغانستان و عراق اگر اين زبان تند و خصومت آميز قدري تعديل پيدا نكند، ممكن است وضعيت به مرحله اي خطرناك وارد شود، ولي اين جنگ نه براي ايران خوب است و نه اينكه آمريكا توان چنين اقدامي دارد.

به گزارش مهر، تحليلگران و فعالان سياسي زمينه ها واساس سياست تقابلي آمريكا درقبال ايران را برگرفته از آيتم هاي مختلف مي دانند برخي آن را برگرفته از انديشه هاي ايدئولوژيكي و برخي منافع اقتصادي را در اين امر دخيل مي دانند . برخي ديگر نيز مسائل سياسي امنيتي و گروهي ديگر بحث حقوق بشر را مورد توجه قرار مي دهند اما اين استاد ايرانشناسي، اساس و زمينه هاي سياست تقابلي آمريكا با ايران را هم ايدئولوژيك و هم عملي مي داند.

اين استاد دانشگاه در آمريكا كه از فعالان حقوق بشر در خاورميانه نيز هست در خصوص اساس ايدئولوژيك مخالفت آمريكا با ايران مي گويد: " اين مخالفت اساس ايدئولوژيك هم دارد به اين دليل كه منافع و اهداف آمريكا در منطقه كه بخشي از آن مربوط به درگيري اسرائيل و فلسطيني هاست در اين ماجرا دخيل است و آمريكا مي خواهد اين مساله طوري حل شود كه منافع كاخ سفيد را تامين كند كه ايران با آن موافق نيست ".

به گفته دباشي، اساس عملي اين مخالفت ، به وضع فعلي آمريكا در عراق مربوط مي شود و اين وضع به عقيده وي طوري است كه آمريكا بدون كمك ايران توانايي فائق آمدن بر مشكلات را ندارد.

به باور وي، از آنجائيكه 65 درصد از مردم عراق شيعه هستند و درجنوب اين كشور زندگي مي كنند و رابطه سياسي و مذهبي عميقي با ايران دارند ، به اين دليل نه تنها عملكرد ايران در عراق در جهت منافع و سياست آمريكا نيست بلكه مغاير و متناقض با آن بوده است.

وي افزود : " واشنگتن در 3 منطقه عراق، لبنان و فلسطين چالشي عمده با ايران دارد و سياست هاي جمهوري اسلامي ايران در اين مناطق مخالف منافع و اهداف آمريكا است .

بر اساس تحليل اين كارشناس مسائل خاورميانه ، منافع تهران در منطقه ناشي از منافع ملي است به اين معنا كه حضور ايران در لبنان، فلسطين و عراق حضوري است كه متضمن منافع ملي ايران در منطقه است و اين مغاير منافع آمريكا در منطقه است و به نظر وي  با اين سياست، خصومت در آينده امري بديهي است چون اولاً اينكه  ايران مانند اسرائيل قوي است و دوم اينكه منافع استراتژيك ملي ايران مغايرمنافع استراتژيك آمريكا و اسرائيل است و درواقع ايده هاي انقلاب 1357 همچنان در بطن

به گزارش مهر، آمريكا در چند سال اخير علاوه بر حوزه هاي سنتي در برخي ديگر از حوزه هاي با ايران دچار چالش شده است كه مساله دموكراسي و ترويج آن در خاورميانه يكي از اين چالش هاست.گرچه نومحافظه كاران بر اين باورند كه آمريكا بايد براي ترويج دموكراسي در جهان از استفاده از زور عليه كشورهاي ديگر نبايد شرم كند اما اين نكته نيز جالب توجه است كه زماني كه مقامات كاخ سفيد درباره  دموكراسي در ايران صحبت مي كند آن را با تمام فاكتورها مورد قياس قرارمي دهند در حالي كه وقتي سخن ازدموكراسي دربرخي از كشورهاي همپيمان آمريكا سخن به ميان مي آيد صرف انتخابات و يا حتي حضور محدود زنان در اين روند در خاورميانه نوعي پيشرفت رد دموكراسي در اين ممالك تبليغ مي شود.

البته وي بر اين باور است كه اين بدان معني نيست كه تمام نهادها در ايران دموكراتيك هستند اما بر اين عقيده است كه آمريكا نه به لحاظ سياسي و نه به لحاظ اخلاقي در وضعيتي نيست كه مروج دموكراسي در ايران و يا ديگر نقاط در خاورميانه باشد اما دكتر دباشي ادامه مي دهد كه  اگر با رويكردي ايراني به اين موضوع نگاه كنيم و خود را با عربستان، مصر اردن و ديگران در خاورميانه مقايسه نكنيم به طور قطع نهادهايي هنوز در ايران هستند كه دموكراتيك نيستند.

وي در پايان به بحث اجازه حضور  زنان ايراني در ورزشگاه ها  اشاره مي كند و آن را محدوديت هايي مي خواند كه نبايد وجود داشته باشد اما در عين حال تصريح مي كند نبايد اين بهانه را به آمريكا بدهيم تا ما را نقد كند بلكه خودمان در درون بايد خود را نقد كنيم.